6 ερωτήσεις σχετικά με την Τόνωση αυτοεκτίμησης

Γεια σας, θα ήθελα να ζητήσω τη βοήθειά σας γιατί νιώθω ότι η χαμηλή αυτοεκτίμηση που είχα πάντα έχει αρχίσει να επιδεινώνεται. Είμαι σε μια πολύ υγιή και υποστηρικτική σχέση, όμως αυτό με κάνει συχνά να συγκρίνω τον εαυτό μου με τον σύντροφό μου. Εκείνος έχει μια σταθερή καριέρα που αγαπάει, εξελίσσεται συνεχώς και έχει στόχους και ένα πλάνο για το μέλλον. Αντίθετα, εγώ δεν είμαι καθόλου σίγουρη για τον επαγγελματικό μου δρόμο. Δεν ξέρω τι θέλω να κάνω, σε τι είμαι καλή ή τι πραγματικά μου αρέσει. Ό,τι έχω δοκιμάσει μέχρι τώρα μου έχει προκαλέσει περισσότερο άγχος και πίεση, ειδικά στον επαγγελματικό τομέα, που είναι και αυτός που με απασχολεί πιο έντονα. Αυτό οδηγεί συχνά σε έντονο άγχος και κρίσεις, και με κάνει να νιώθω ότι μένω στάσιμη και χαμένη. Παρότι καμαρώνω πραγματικά τον σύντροφό μου για όσα έχει πετύχει, δυσκολεύομαι να δω τι αξία βρίσκει εκείνος σε μένα. Θα ήθελα να μου πείτε αν μπορείτε να με βοηθήσετε να κατανοήσω καλύτερα από πού προέρχονται αυτά τα συναισθήματα και πώς μπορώ να βρω τον δρόμο μου, τόσο σε προσωπικό όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο. Επίσης, δεν είμαι σίγουρη σε ποιον ειδικό είναι πιο κατάλληλο να απευθυνθώ στην περίπτωσή μου: σε ψυχολόγο, σε σύμβουλο επαγγελματικού προσανατολισμού ή και στα δύο παράλληλα. Ευχαριστώ πολύ.

Καλησπέρα! Θα εκτιμούσα την άποψη ψυχολόγων/ ψυχιάτρων. Είμαι κοπέλα 24 ετών και νιώθω ότι έχω αλλάξει μέσα μου και τον τρόπο σκέψης μου προς το καλύτερο σε σχέση με την εφηβεία μου που ήμουν πιο ανασφαλής και πιο απαισιόδοξη. Τώρα εδώ και 3 χρόνια νιώθω μεγαλύτερη αυτοεκτίμηση και πιο ευσυνείδητη. Νιώθω ότι είμαι άλλος άνθρωπος, ότι τώρα "ξαναγεννιέμαι" σαν να είμαι ένας άλλος άνθρωπος εξωτερικά και εσωτερικά, σαν τώρα να με γνωρίζω. Είναι φυσιολογικό; Είναι ένα θετικό μέρος της εξέλιξης; Ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας!

Νιώθω πολύ συχνά μη αρκετή. Νιώθω διαρκώς ότι δεν αξίζω καλά πράγματα στη ζωή μου και ότι πρέπει να είμαι πάντα τέλεια. Πιέζω τον εαυτό μου να προσπαθεί περισσότερο, με αποτέλεσμα να κουράζομαι, να τα παρατάω και να απογοητεύω τον εαυτό και τους γύρω μου. Τους καλοκαιρινούς μήνες βιώνω έντονο στρες όσον αφορά την εικόνα μου και αποφεύγω να πηγαίνω στην παραλία λόγω της αυτοεικόνας που έχω για το σώμα μου. Στεναχωριέμαι, καθώς καταλαβαίνω ότι χάνω πολύτιμες εμπειρίες. Τι πιστεύετε μπορεί να συμβαίνει και πώς να το αντιμετωπίσω;

Γεια σε όλους! Είμαι γυναίκα, 32 ετών και έχω ξεκινήσει ψυχοθεραπεία εδώ και 1,5 χρόνο περίπου. Πάντοτε είχα δυσκολίες αναβλητικοτητας, αυτοεκτίμησης, εξαρτήσεων και δυσκολεύομαι πολύ στο να πραγματοποιήσω τους επαγγελματικούς και εκπαιδευτικούς στόχους μου. Με την θεραπεύτριά μου έκανα κάποιο επίσημο τεστ (προσωπικότητας; δεν γνωρίζω ακριβώς) και από όσα έχουμε συζητήσει και όσα έψαξα θεωρώ πως έχω οριακή διαταραχή προσωπικότητας. Εκείνη αρνείται να "βάλουμε ταμπέλες", όμως εγώ θα ήθελα να ξέρω τι μου συμβαίνει και πώς να το αντιμετωπίσω. Τι μου προτείνετε;

Καλησπέρα είμαι μαθήτρια τρίτης λυκείου και δίνω πανελλήνιες. Όλα τα χρόνια ήμουν άριστη με μέσο όρο 19 και πάνω αλλά ποτέ δεν πίστευα ούτε πιστεύω στον εαυτό μου. Έχω τις προσδοκίες όλων πάνω μου και αυτό με βαραίνει και με γεμίζει μεγάλο άγχος που με κάνει να υποφέρω. Ακούω για αποτυχίες άλλων και ενώ δεν σκέφτομαι κάτι αρνητικό για τους ανθρώπους αυτούς στα δικά μου μάτια όταν πρόκειται για εμένα μου φαίνεται τραγικό γιατί ποτέ δεν ένιωσα ότι έχω αξία ή ότι κάνω καλά κάτι. Διαρκώς θέλω την επιβεβαίωση των άλλων και να αποδείξω στον εαυτό μου ότι αξίζω αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί να στηρίζω την αξία μου σε αυτό. Δεν ξέρω τι να κάνω. Πώς μπορώ να νιώσω καλά με τον εαυτό μου και ότι έχω αξία ανεξάρτητα από τις επιτυχίες ή αποτυχίες μου;

καλησπερα εχω παθει εναν τραυματισμο στο γυμναστηριο αρκετο καιρο πριν.Και απο πως και σταματησα την γυμναστικη δεν εχω ορεξη για τιποτα βαργιεμαι πολυ και δεν εχω το θαρρος να παω να μηλησω σε μια γυνεκα που μου αρεσει τη να κανω για να βρω την αυτοπεπηθεση μου ξανα.