Στην καθημερινότητά μας συνηθίζουμε να λέμε τη λέξη «συγγνώμη» αρκετά συχνά, ενδεχομένως και καταχρηστικά. Εύκολα μπορεί να την πούμε όταν πρόκειται για θέματα που δεν μας έχουν δυσκολέψει ιδιαίτερα. Τι γίνεται, όμως όταν έχουμε μέσα μας πληγές χρόνων; Όταν ανθρώπινες συμπεριφορές και καταστάσεις μας στοιχειώνουν;
Τι πραγματικά είναι η συγχώρηση; Είναι η συμμόρφωσή μας προς μια θρησκευτική εντολή; Αυτό σίγουρα αποτελεί διαστρέβλωση. Αν «πρέπει» να συγχωρούμε για να είμαστε συνεπείς προς μια σειρά θρησκευτικών κανόνων τότε ας το ξανασκεφτούμε.
Η συγχώρηση είναι αρετή. Και όπως κάθε αρετή για να την κατακτήσεις έχεις να περάσεις από προσωπική διεργασία, πολλές φορές επώδυνη. Να περάσεις από την συγχώρηση του εαυτού αναλαμβάνοντας την προσωπική σου ευθύνη, κατανοώντας παράλληλα και τους όρους που σε έχουν οδηγήσει στις προσωπικές σου αστοχίες. Αυτή η διεργασία μας οδηγεί στα μονοπάτια της αυτογνωσίας.
Μας επιτρέπει, ύστερα, αφενός να διαφωνήσουμε κάθετα με τις στάσεις και τις ενέργειες των ανθρώπων που μας έχουν πληγώσει, αφετέρου δε να δούμε με τρυφερότητα το πρόσωπο του άλλου. Να κατανοήσουμε την ανθρώπινη φύση και την οικουμενικότητα της ανθρώπινης ανεπάρκειας.
Συγχωρώ δεν σημαίνει ξεχνώ, περνώντας καταστάσεις που με πλήγωσαν στη σφαίρα της λήθης και της άρνησης. Η συγχώρηση δεν μου εγγυάται την απουσία πόνου που προκύπτει από την αναμόχλευση επώδυνων βιωμάτων. Έχουμε να κατεργαζόμαστε τα βιώματά μας ειδάλλως μας καταδικάζουμε σε συσσώρευση πόνου, πικρίας, σκληροκαρδίας και απουσία τρυφερότητας .
Για να συγχωρήσουμε έχουμε να μπούμε στην θέση του άλλου που μας έχει πληγώσει και να τον καταλάβουμε. Αυτό είναι η συγχώρηση, το να μεγαλώσουμε και να χωρέσουμε τον άλλο μέσα μας μα να μπορέσουμε και εμείς να μπούμε μέσα στους άλλους. Συγχωρώ δε σημαίνει «κάνω τα στραβά μάτια» ή «ρίχνω τον εγωισμό μου». Έτσι καταγράφομαι ως αδύναμος ή δειλός. Αυτός που συγχωρεί έχει δύναμη, βλέπει προς το μέλλον και δεν παραμένει καθηλωμένος στις αδικίες. Γιατί αν παραμείνει στην αδικία θα χάσει την χαρά της ζωής .
Η συγχώρηση είναι άνοιγμα, μπορεί να δώσει φτερά για να πάνε οι ζωές των ανθρώπων παραπέρα. Για να προχωρήσει η δική μας ζωή. Μας συμφέρει να συνασπιστούμε με το καλό. Όχι για να μας καταγράψουν οι γύρω μας ως καλούς, αλλά γιατί ειλικρινώς πιστεύουμε ότι το σκοτάδι δεν μπορεί να έχει υπόσταση στις ζωές μας. Αρκεί να ρίξουμε φως που θα φωτίσει όλες τις πλευρές της ψυχής μας.