Γράφει η Θεοδωρίδη Σοφία, Ψυχολόγος και συνεργάτιδα του doctoranytime.gr
Οι ερωτικές σχέσεις είναι ελεύθερες. Δεν ακολουθούν κανόνες. Υπάρχει αταξία στον τρόπο επιλογής, στην ηλικία, στο μορφωτικό επίπεδο. Τα «κουτάκια» ή οι «ταμπέλες» κατηγοριοποίησης που μας κάνουν να νιώθουμε ασφαλείς, εδώ δεν ισχύουν.
Πώς επιλέγουμε το σύντροφό μας;
Υπάρχουν αμέτρητοι και μόνο αστάθμητοι παράγοντες, που θα μας οδηγήσουν σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή και υπό συγκεκριμένες συνθήκες να επιλέξουμε το σύντροφο μας. Γι’ αυτό, πολύ συχνά ο άνθρωπος που έχουμε δίπλα μας, δε συνάδει με τα χαρακτηριστικά του ιδανικού για εμάς συντρόφου. Αυτού του συναρπαστικού άλλου που θα δύνατο να μας παρασύρει σε μια παραμυθένια ζωή.
Έτσι, λοιπόν, δημιουργούμε μια σχέση. Μένουμε μαζί, συγκατοικούμε, μοιραζόμενοι κρεβάτι, φαγητό συνήθειες. Ίσως ακόμη, αν οι συνθήκες το ευνοούν, κοινωνικές ή ψυχολογικές, να παντρευτούμε. Και μετά από κάποια χρόνια, δέκα συνήθως, πιάνουμε τον εαυτό μας στο ρόλο του ντετέκτιβ ή του φυγά ή ίσως και των δύο μαζί.
Πότε και πώς αρχίζει συνήθως η απιστία;
Τι συμβαίνει λοιπόν; Νιώθω πως δεν σε καλύπτω πια, αλλά καλύπτω τον άλλον. Νιώθω πως δε με προσέχεις πια, μα για εκείνη είμαι το κέντρο του κόσμου. Νιώθω άσχημη, αλλά εκείνος δε συμφωνεί. Με παραμελείς, προσέχεις μόνο τα παιδιά, ενώ εκείνη με κοιτάζει στα μάτια…
Οι άνθρωποι χάνουν την επαφή. Δεν κάνουν κάποιο λάθος. Χάνουν την επαφή, απλά γιατί τη χάνουν. Συνθήκες, χρόνια, παιδιά, ηλικία… Σε συνδυασμό με την αβάσταχτη κοινωνική επιταγή πως ό,τι χαλάει το πετάμε! Μαζί και ο πλουραλισμός της εποχής. Δύο φορέματα στην τιμή του ενός, τρία ζευγάρια παππούτσια και ένα ακόμα δώρο. Γιατί να αποκτήσω μόνο ένα, αφού μπορώ και τα τρία φθηνότερα;
Μπροστά σε τόσες επιλογές και ευκολίες, πλέον η μη αξιοποίηση της ευκαιρίας θεωρείται αφύσικη. Κάτι το παθολογικό. Στη δουλειά μου, ως ψυχολόγος, αναρωτιέμαι και εκπλήσσομαι όταν κάποιος θεραπευόμενος και δη παντρεμένος, μου πει πως είναι αφοσιωμένος στη σχέση του. Υπάρχει μια σημαντική μερίδα του πληθυσμού που ικανοποιείται με τη σταθερότητα και την εγγύτητα ενός μοναδικού συντρόφου.
Πόσο συχνό είναι το φαινόμενο της απιστίας;
Ένα ποσοστό 80% των ανθρώπων που συναντώ καθημερινά, αναφέρει πως υπάρχει ή υπήρξε μια παράλληλη σχέση είτε ως προσωπικό βίωμα είτε ως επιλογή του συντρόφου του/της. Τι επιλέγει, αλήθεια, το άτομο τη στιγμή που βρίσκεται με τον «άλλο» άνθρωπο; Τι παίρνει;
Χιλιάδες οι απαντήσεις. Σχεδόν όσες οι διηγήσεις. Και πάντα υπάρχουν ιστορίες που με ξαφνιάζουν. Τα αποτελέσματα, επίσης, της απιστίας ποικίλουν. Κάποιες φορές σώζει τη σχέση, την προχωράει, κάποιες φορές πληγώνει βαθιά, κάποιες φορές απλά μεγαλώνει την απόσταση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους.
Χρειάζεται βαθιά αυτογνωσία και χρόνια δουλειά για να αναγνωρίσει κανείς τις μοίχιες επιθυμίες του. Βέβαια όσο πιο χαμηλή νοημοσύνη έχει κάποιος, τόσο πιο αποφευκτικός χαρακτήρας είναι. «Σιγά το πράγμα», αρέσκεται να λέει..
Η ουσία, σύμφωνα με μια ψυχοθεραπευτική προσέγγιση, είναι πως όλα στη ζωή «δουλεύονται». Δε λύνονται απαραίτητα, ωστόσο μπορούμε να τα προχωρήσουμε από το 0 στο 2, στο 3, στο 9. Η πιο γόνιμη διαδικασία είναι πρώτα η αναγνώριση και έπειτα η δουλειά που προκύπτει από αυτή.