Κωνσταντίνου Χαρίκλεια MSc

Απαντήσεις σε ερωτήσεις ασθενών

• Σεξουαλικές Διαταραχές

  Καλησπέρα, με ανησυχεί αρκετά τα τελευταία 4 χρόνια η έλλειψη πραγματικής σεξουαλικής επιθυμίας για άνδρες. Ενώ από παιδί θεωρούσα τον εαυτό μου στρέιτ, καθώς έχω υπάρξει ερωτευμένη με αυτούς, όσο μεγάλωνα η έλξη όλο και μειωνόταν. Τώρα είμαι 21, αλλά από τα 14 και μετά ο ενθουσιασμός μου για το άλλο φύλο όλο και μειωνόταν, γινόταν πιο ήπιος ή πιο αραιή η έλξη. Το θέμα μου είναι ότι θέλω να νιώσω έλξη και όμορφα συναισθήματα, αλλά οι άντρες δεν μου εμπνέουν καμία εμπιστοσύνη, ασφάλεια ή θετική ενέργεια. Όσο μεγαλώνω αντιλαμβάνομαι όλο και περισσότερο αυτή την απουσία ουσιαστικής σύνδεσης μαζί τους. Δεν μου αρέσει τίποτα όσο αφορά τους άντρες στο παρόν. Ούτε οι αξίες τους, ούτε το σώμα τους, ούτε η φωνή τους, ή ο τρόπος που περπατάνε και φέρονται. Ή αν μου αρέσει κάτι από αυτά, δεν τους εμπιστεύομαι καθόλου. Τι σημαίνει αυτό για μένα; Έγινα ασεξουαλ; Ήμουν πάντα ασεξουαλ και δεν το ήξερα; Ή είναι κάτι άλλο; Μπορεί ο προσανατολισμός να αλλάξει από στρέιτ προς ασεξουαλ; (Δεν βιώνω έλξη προς γυναίκες)
  • Αυτό που περιγράφεις ακούγεται σαν κάτι πιο σύνθετο από μια «έλλειψη έλξης». Ακούγεται σαν να έχει πληγωθεί η πίστη σου στο αν μπορείς να σχετιστείς με άντρες με τρόπο που να σου κάνει καλό. Κι αυτό δεν είναι ούτε παράξενο ούτε σπάνιο. Ίσως δεν είναι καν θέμα «προσανατολισμού» όπως τον εννοούμε συχνά, αλλά μια υπαρξιακή απομάκρυνση από κάτι που κάποτε σου φαινόταν κοντινό αλλά τώρα όχι. Κι αυτό είναι εντάξει. Μοιάζει με μια βαθιά και ειλικρινή ερώτηση προς τον εαυτό σου, όχι μόνο για τη σεξουαλικότητά σου, αλλά για το ποια είσαι γενικά και πώς συνδέεσαι με τους άλλους. Δεν είναι απαραίτητο να φορέσεις κάποια ταμπέλα τώρα. ...Η επιθυμία και η εμπιστοσύνη δεν είναι σταθερές. Επηρεάζονται από εμπειρίες, σχέσεις, ασφάλεια, πληγές. Ίσως να είναι μια καλή στιγμή να το ψάξεις σε ένα χώρο ψυχοθεραπείας, όχι για να «βρεις τι είσαι», αλλά για να καταλάβεις με μεγαλύτερη ελευθερία ποια θέλεις να γίνσεις, σε κάθε σου ρόλο. Κόρη, φίλη, αδελφή, σύντροφός, επαγγελματίας, σε όλα σου. Και σ' αυτό, δεν υπάρχει λάθος. Είναι απλά υπεράσπιση της επιλογής σου! Διάβασε περισσότερα

    Κωνσταντίνου Χαρίκλεια

• Συμβουλευτική γονέων και παιδιών

  Είμαι δασκάλα Αγγλικων. Ο 16χρονος μαθητής μου ( του κανω μαθηματα τα 2 τελευταία χρονια) έχει δυσκολία να ανταποκριθει στη γλωσσα(βραχυπροθεσμη μνήμη σε απλό λεξιλογιο, δυσκολία να ανακαλέσει τι έκανε μέσα στη μέρα, δυσκολία έκφρασης, δυσκολία να επαναλάβει απλές προτάσεις, αργος ρυθμός εκμαθησης). Με συζήτηση διαπίστωσα ότι έχει και στα ελληνικά περιορισμένο λεξιλογιο, δυσκολεύεται να κοινωνικοποιηθει, δεν έχει ποικιλία στις τροφές του ( μόνο junk food), δεν έχει ενδιαφέροντα εκτός από online pc games και παρακολούθηση ποδοσφαίρου μόνο με το μπαμπά του ,συναναστρεφεται μόνο τα σχεδόν συνονιμηλικα ξαδέρφια του , συχνά όταν προσπαθεί να συγκεντρωθεί βγαίνει λίγο έξω η γλώσσα.....Με δική μου προτροπή πήγαν στα ΚΕΔΑΣΥ. Η μαμα μου είπε ότι τελικά η διάγνωση έλεγε νοητική υστέρηση, όχι λέει μαθησιακές ή ΔΕΠΥ. Προτάθηκε ειδικό σχολείο λέει όχι επιπλέον χρόνος στο σχολείο... Οι γονείς δεν υπέγραψαν τη διάγνωση δυστυχώς!!!!Έτσι δεν την διάβασα προσωπικά. Ήθελα να τους προτείνω να το ψάξουν περισσότερο σε ιδιωτικό κέντρο, μήπως εκεί αποδεχτούν να παραλάβουν τη διάγνωση για να μπορέσουμε αργότερα να τη χρησιμοποιήσουμε ώστε να πάρει επιπλέον χρόνο στις εξετάσεις αγγλικων στο μέλλον. Θεωρείτε ότι μια τέτοια πρόταση ίσως θα γινόταν αποδεχτη από την πλευρά των γονιών? ( πιστεύω ότι φοβούνται ότι θα στιγματίστει το παιδί τους στη μικρή κοινωνία/χωριό που ζουν αν αποδεχτούν τη διάγνωση δημόσιας δομής η οποία προφανώς θα επικοινωνήσει και με το σχολειο).Ευχαριστώ.
  • Αν ο μακροπρόθεσμος στόχος ειναι η βοήθεια του παιδιού τότε οι γονείς και οι ενήλικες που τον πλαισιώνουν χρειάζεται να κάνουν τα πάντα ώστε να τον βοηθήσουν ακόμα κι αυτό δυσκολεύει τους ίδιους. Η πρώτη απόφαση ειναι η αποδοχή της κατάστασης και η δεύτερη και πιο σημαντική, που φυσικά προυποθέτει την πρώτη, είναι η βοήθεια του παιδιού με τον τρόπο που μπορεί να μάθει και να εξελιχθεί. Καμία διάγνωση δεν σημαίνει οτι κρατά το παιδί πίσω. Αντιθέτως η αναγνώριση κι η αποδοχή της όποιασδήποτε κατάστασης μας βοηθά ώστε να μπορέσουμε να κατανοήσουμε ποιος είναι ο πιο σωστός τρόπος να βοηθήσουμε το παιδί να εξελιχθεί με βάση τις δυνατότητες του και... τις αδυναμίες του. Οπότε το να προτείνετε μια επαναξιολόγηση από οποιονδήποτε φορέα είναι σημαντικό αλλά στην παρούσα φάση δεν είναι σημαντικό το από που έρχεται η διάγνωση αλλά η ετοιμότητα των γονέων να την αποδεκτούν. Ίσως αυτό που χρειάζεται είναι η ψυχοθεραπευτική προσέγγιση ως προς την βοήθεια των γονέων να δεκτούν την κατάσταση προς όφελους του παιδιού τους και όχι τόσο η επαναξιολόγηση του παιδιού, κάτι που σημαίνει οτι το παιδί θα υποβληθεί σε δοκιμασίες που μπορεί να τον ζορίζουν. Διάβασε περισσότερα

    Κωνσταντίνου Χαρίκλεια

• Κατάθλιψη

  Καλησπέρα, εδώ και αρκετούς μήνες, έχω έλλειψη αισθημάτων και όταν το σκέφτομαι αυτό στεναχωριέμαι τι μπορώ να κάνω;
  • Από τη στιγμή που νιώθετε στεναχώρια σημαίνει οτι δεν υπάρχει έλλειψη ή αδυναμία να νιώσετε κάποιο συναίσθημα. Αυτό που μάλλον συμβαίνει ειναι οτι τα συναισθήματά σας είναι μπλοκάρισμένα, ή ενοχοποιημένα. Σαν να μην επιτρέπετε στον εαυτό σας να νιώσει κάτι άλλο επειδή ίσως το καταγράφετε σαν αρνητικό, κακό ή απαγορευτικό. Η δουλειά με κάποιον ψυχοθεραπευτή θα μπορέσει να σας βοηθήσει να προσεγγίσετε τον ευατό σας στο σύνολο με αγάπη, φροντίδα και νοιάξιμο και να καταάβετε γιατί συμβαίνει αυτό ώστε να το προσεγγίσετε με διαφορετικό τρόπο.

    Κωνσταντίνου Χαρίκλεια