Τις προάλλες εκεί που οδηγούσα και μόλις σταματήσαμε σε ένα φανάρι είδα στο διπλανό αυτοκίνητο μια κυρία να μιλάει στο τηλέφωνο, να σημειώνει κάτι σε ένα χαρτάκι που είχε ακουμπήσει πάνω στο τιμόνι, να ακούει ταυτόχρονα μουσική και να έχει στο διπλανό κάθισμα ένα ανοιχτό ταπεράκι με κάτι που μάλλον ήταν ντομάτες γεμιστές. Στο πίσω κάθισμα υπήρχαν ανακατεμένα παιδικά παιχνίδια, βαράκια γυμναστικής και στρώματα για γιόγκα, βιβλία ελληνικά και ξένα, σακούλες του σούπερ-μάρκετ και ένα επίσημο φόρεμα καλοσιδερωμένο και κρεμασμένο σε μια κρεμάστρα.
Πρέπει να είναι πολύ απασχολημένη η κυρία, σκέφτηκα. Και ύστερα αναρωτήθηκα πόσοι άνθρωποι στην εποχή μας είναι συνέχεια τόσο απασχολημένοι. Συχνά ρωτάς ‘πώς είσαι;’ και η απάντηση που παίρνεις συνήθως είναι ‘Ασ’ τα! πολύ δουλειά’ ή ‘Τρέχω’ ή ‘Πνίγομαι, δεν προλαβαίνω, πρέπει να κλείσω, σόρρυ!’
Αυτό δεν είναι και τόσο παράξενο αν το σκεφτεί κανείς, καθώς στην σημερινή κοινωνία η πολλή δουλειά και οι ατέλειωτες υποχρεώσεις μοιάζουν να είναι σύμβολα κύρους, ενδείξεις επιτυχίας και αξίας. Αν κάποιος απαντούσε στην παραπάνω ερώτηση ‘μια χαρά είμαι, απολαμβάνω την ζωή και έχω ελεύθερο χρόνο’ το πιο πιθανό είναι πως θα σκεφτόμασταν κάτι αρνητικό για εκείνους όπως για παράδειγμα πως είναι τεμπέληδες ή όχι αρκετά ικανοί.
Γι’ αυτό λοιπόν και οι περισσότεροι από εμάς τρέχουμε όλη την ώρα και συχνά οι μέρες μας περνούν χωρίς να έχουμε ούτε δέκα λεπτά ελεύθερα. Παρόλα αυτά, παρά τις τόσες ασχολίες και υποχρεώσεις μας πολύ συχνά νιώθουμε ένα τεράστιο κενό, έχουμε την αίσθηση πως δεν κάναμε και τίποτα ιδιαίτερο τελικά. Θα έλεγα πως μοιάζουμε με χαμστεράκια που ξελιγώνονται στο τρέξιμο μέσα στην ρόδα τους, αλλά τελικά δεν βλέπουν να φτάνουν και κάπου.
Μήπως λοιπόν ήρθε η ώρα να αναρωτηθούμε πως ζούμε; Τελικά το να είμαστε συνέχεια ‘στην πρίζα’ είναι κάτι που μας ικανοποιεί; Μάλλον όχι και τόσο τελικά. Άρα αν το να είμαστε απασχολημένοι δεν είναι η λύση σε μια ζωή γεμάτη νόημα και ευτυχία τελικά τί είναι; Ιδού η απορία….
Για ποιό λόγο όμως είμαστε τόσο απασχολημένοι; Συνήθως γιατί δεν είμαστε αρκετά οργανωμένοι, γιατί δεν διαχειριζόματε με τον κατάλληλο τρόπο τον χρόνο μας και γιατί δυσκολευόμαστε να πούμε όχι όταν οι άλλοι μας ζητούν να κάνουμε πράγματα γι’ αυτούς. Κυρίως όμως γιατί το να είμαστε απασχολημένοι λειτουργεί ανακουφιστικά καθώς είναι μια επιβεβαίωση. Προφανώς η ζωή μας δεν μπορεί να είναι ασήμαντη όταν είμαστε τόσο απασχολημένοι. Ή μήπως μπορεί;
Η επιβεβαίωση αυτή είναι ψευδής στην πραγματικότητα και συνήθως νιώθουμε κενοί παρά την τόση δουλειά ή μάλλον εξαιτίας της τόσης δουλειάς. Και αυτό γιατί το να αφιερώνει κανείς τον χρόνο του σε πολλές υποχρεώσεις δεν είναι το ίδιο με το να αφιερώνει τον χρόνο του σε ασχολίες σημαντικές για αυτόν.
H πραγματική δραστηριότητα είναι εκείνη που μας βοηθάει να έρθουμε πιο κοντά σε αυτά που είναι σημαντικά για εμάς. Και αυτή η δραστηριότητα μας προσφέρει πραγματική ικανοποίηση και ευχαρίστηση. Γι αυτό λοιπόν είναι σημαντικό να αρχίσουμε να διαχωρίζουμε τα σημαντικά από τα ασήμαντα. Αν σκεφτούμε πως στη ζωή έχουμε ένα καλάθι στα χέρια μας με μια συγκεκριμένη χωρητικότητα με τί θα θέλαμε να το γεμίσουμε;
Αυτό που όλοι αναζητούμε είναι νόημα. Αίσθηση αξίας. Και όχι περισσότερα πράγματα να διαγράψουμε από μια λίστα υποχρεώσεων. Τι όμως είναι σημαντικό για εμάς; Τις περισσότερες φορές δεν έχουμε προλάβει καν να το σκεφτούμε. Ας αφιερώσουμε λοιπόν λίγο χρόνο και ας αναρωτηθούμε: τί μας γεμίζει; πότε αισθανόμαστε πλήρεις και ευτυχισμένοι; Και ύστερα ας σκεφτούμε τι χρειάζεται να κάνουμε για να βρεθούμε ένα βήμα πιο κοντά σε αυτό. Για να στρέψουμε την προσπάθεια και την ενέργειά μας προς την κατεύθυνση αυτή. Και να μην αναλωνόμαστε το ίδιο σε ατέλειωτες άλλες υποχρεώσεις.