Κάθε παλαιά χρονιά που τελειώνει και κάθε νέα χρονιά που ξεκινά, συνήθως συνοδεύονται από (την απαραίτητη) περισυλλογή και απολογισμό για τα πράγματα που κάναμε ή δεν κάναμε…. τα “γιατί” και τα “πως”…. σα να γίνεται απόπειρα για νέους προσανατολισμούς και σχέδια.
Αυτή η επαναλαμβανόμενη διαδικασία “ρουτίνας” κάθε χρόνο, συμβάλει στη συνειδητοποίηση για μεγάλες αλήθειες στη ζωή μας, που όσο πιο νωρίς και έγκαιρα έρθουν, τόσο περισσότερο φώς θα ρίξουν στο αποκαλούμενο “σχέδιο ζωής” μας όπως ο ψυχίατρος Άντλερ το είχε ονομάσει.
Το σχέδιο ζωής, αποτελείται από τις συνειδητές και ασυνείδητες αποφάσεις και επιλογές μας κάθε στιγμή, κάθε μέρα… και τους στόχους, συνειδητούς και ασυνείδητους (δηλαδή όσους δεν συνειδητοποιούμε) που θέτουμε, μέσα στην καθημερινή μας πάλη, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, να ξεπεράσουμε τα συναισθήματα μειονεξίας που αισθανόμαστε και να αγκιστρωθούμε περισσότερο στην τάση μας για αναπλήρωση και αντιστάθμιση οποιουδήποτε μειονεκτήματός μας.. πχ. φυσικού ελαττώματός μας (πχ. στην εμφάνισή μας, η οποία είναι και η πρώτη εντύπωση του κόσμου για εμάς και διαδραματίζει σημαίνοντα ρόλο στην πορεία μας, ή άλλου πιο εσώτερου πραγματικού ή φανταστικού μειονεκτήματός μας…)
Ο πολυαγαπημένος μας Τσάρλι Τσάπλιν, (16 Απριλίου 1889 − 25 Δεκεμβρίου 1977), μιλώντας στα 70ά του γενέθλια, είπε :
“ Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, μπόρεσα να καταλάβω ότι ο συναισθηματικός πόνος και η θλίψη, απλώς με προειδοποιούσαν να μη ζω κόντρα στην αλήθεια μου.”
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε αυθεντικότητα.
“ Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα σε πόσο δύσκολη θέση ερχόταν κάποιος με το να του επιβάλλω τις επιθυμίες μου, παρότι ήξερα ότι, ούτε ήταν κατάλληλη η στιγμή, ούτε ο άνθρωπος ήταν έτοιμος, ακόμα κι αν αυτός ο άνθρωπος ήμουν εγώ.”
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε αυτοεκτίμηση.
“ Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να λαχταρώ μια άλλη ζωή και μπόρεσα να δω ότι τα πάντα γύρω μου με προκαλούσαν να μεγαλώσω.”
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ωριμότητα.
“ Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα ότι βρίσκομαι πάντα και σε όλες τις περιστάσεις, την κατάλληλη στιγμή και στο σωστό μέρος και ότι όλα όσα γίνονται είναι σωστά. Από τότε κατάφερα να γαληνέψω.”
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε αποδοχή.
“ Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να στερούμαι τον ελεύθερο χρόνο μου και σταμάτησα να κάνω μεγαλόπνοα σχέδια για το μέλλον. Σήμερα κάνω μόνο ό,τι με ευχαριστεί και με γεμίζει χαρά, ό,τι αγαπώ και κάνει την καρδιά μου να γελά, με τον δικό μου τρόπο και στους δικούς μου ρυθμούς.”
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ειλικρίνεια.
“ Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, απελευθερώθηκα από ό,τι δεν ήταν υγιές για μένα. Από φαγητά, άτομα, πράγματα, καταστάσεις και από ό,τι με τραβούσε συνεχώς μακριά από τον ίδιο μου τον εαυτό.”
Στην αρχή το ονόμαζα “υγιή εγωισμό”.
Αλλά σήμερα ξέρω ότι είναι αυταγάπη.
“ Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να θέλω να έχω πάντα δίκιο. Έτσι έσφαλλα πολύ λιγότερο.”
Σήμερα κατάλαβα ότι αυτό το λέμε απλότητα.
“ Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, αρνήθηκα να συνεχίσω να ζω στο παρελθόν και να ανησυχώ για το μέλλον μου. Τώρα ζω περισσότερο τη στιγμή όπου όλα συμβαίνουν.”
Έτσι σήμερα, ζω την κάθε μέρα και αυτό το λέω πληρότητα.
“ Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, συνειδητοποίησα ότι η σκέψη μου μπορεί να με κάνει μίζερο και άρρωστο. Όταν όμως επικαλέστηκα τις δυνάμεις της καρδιάς μου, η λογική απέκτησε έναν πολύτιμο σύντροφο.”
Αυτή τη σχέση την ονομάζω σήμερα σοφία της καρδιάς.
Δεν υπάρχει λόγος να φοβόμαστε τις αντιπαραθέσεις, τις συγκρούσεις και τα προβλήματα με τον εαυτό μας και τους άλλους….γιατί καμιά φορά, ……..ακόμα και τα άστρα εκρήγνυνται και δημιουργούνται νέοι Γαλαξίες!
(και συμπληρώνω, *αρκεί βεβαίως να τα αντιμετωπίζουμε στη σωστή διάστασή τους και όχι να τα “τοποθετούμε κάτω από το χαλί” θεωρώντας ότι – είτε δεν υπάρχουν, είτε δεν είναι τόσο σοβαρά ώστε να ασχοληθούμε..)
Σήμερα ξέρω ότι αυτό είναι η ζωή !