Μαυρέλου Άννα BSc, MA, MSc

Άννα Κ. Μαυρέλου MSc, MAT, CCATP-CA, ASDCS, CIMHP Ονομάζομαι Άννα Μαυρέλου, είμαι μεγαλωμένη και γεννημένη στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής με καταγωγή Ελληνική και Αμερικανική. Το να προέρχεσαι από οικογένεια μεταναστών είχε τα πάνω και τα κάτω του. Μεγάλωσα σε μια δεμένη κοινότητα που περιβάλλεται από άλλους που βίωσαν παρόμοιες αγωνίες. Ένα από τα ζητήματα που είχαμε όλοι ήταν η γλώσσα, ειδικά η εκφραστική γλώσσα. Μιλούσα κυρίως ελληνικά μέχρι την ηλικία των έξι ετών, κάτι που ήταν ένα θέμα γιατί είχα μια προφορά στα αγγλικά, την οποία γνώριζα. Για να αντεπεξέλθω απο το άγχος της ομιλίας, σιώπησα (επιλεκτική αλαλία) για σχεδόν ένα χρόνο. Μετά από εκείνη τη χρονιά, αναπτύχθηκε ένα πρόβλημα τραυλισμού που αντιμετωπίζω ακόμα και σήμερα, όταν το άγχος δείχνει το άσχημο πρόσωπό του. Αυτό στη συνέχεια εξαπλώθηκε στο γραπτό μου λόγο καθώς είχα επίσης δυσλεξία (αδιάγνωστη). Είχα δυσκολίες ως παιδί, ειδικά στο σχολείο, αλλά έμαθα πώς να αντεπεξέρχομαι. Έμαθα πώς να «ζω με αυτό». Αλλά δεν χρειάζεται να είναι έτσι. Τα προβλήματά μου ξεκίνησαν από το ότι ήμουν ένα ανήσυχο παιδί με μικρές μαθησιακές δυσκολίες και γονείς χωρίς πόρους. Αν οι γονείς μου είχαν τους πόρους που είναι διαθέσιμοι σήμερα. Πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μου; Σε ηλικία 23 ετών, αφού έλαβα το πτυχίο μου στην ψυχολογία και ένα μεταπτυχιακό στην εκπαίδευση από ένα πανεπιστήμιο στη γενέτειρά μου, τη Βαλτιμόρη, στο Μέριλαντ, εκπλήρωσα το όνειρό μου να μετακομίσω στη Νέα Υόρκη. Η εμπειρία μου ως δασκάλα στο δημόσιο σχολικό σύστημα της Νέας Υόρκης με δίδαξε τι σημαίνει «πραγματική» ενσυναίσθηση, τι είναι η πολιτισμική ποικιλομορφία και πώς είναι να ζω και να εργάζομαι ευτυχισμένα σε ένα πολυπολιτισμικό περιβάλλον. Είδα τους ίδιους προβληματισμούς που είχα στους μαθητές μου , αλλά αυτή τη φορά, μπορούσα να βοηθήσω γιατί μπορούσα να αναγνωρίσω τις πράξεις ενός ανήσυχου παιδιού που αγωνίζεται. Δεκατρία χρόνια αργότερα, εκπλήρωσα το επόμενο όνειρό μου να ζήσω στην Ελλάδα. Αυτό ήταν πάντα πολύ σημαντικό για τους μετανάστες γονείς μου, οι οποίοι πάντα μας δίδασκαν τη σημασία του σεβασμού των ριζών μας. Στην Ελλάδα, έγινα συνδημιουργός και συνιδιοκτήτρια ενός παιδικού κέντρου στη Γλυφάδα που ονομάζεται Pedopolis. Από την εμπειρία μου στη Νέα Υόρκη και την Ελλάδα, έμαθα ότι ορισμένα ζητήματα μοιάζουν πολύ, ανεξάρτητα από την οικονομική κατάσταση του παιδιού ή τη δυναμική της οικογένειας. Σε αυτό το σημείο της καριέρας μου, δεν ήθελα να είμαι απλώς εκπαιδευτικός. Ήθελα να έχω έναν βαθύτερο και πιο ενεργό ρόλο όταν βρίσκομαι με τα παιδιά και τις οικογένειές τους. Ήθελα να «παντρέψω» τα δύο μου επαγγέλματα σε ένα. Η επιθυμία μου να δουλέψω με παιδιά, νέους ενήλικες και τις οικογένειές τους με οδήγησε στο να λάβω Μεταπτυχιακό Δίπλωμα στην Κλινική Ψυχολογία. Η επιστροφή στο πρώτο μου πτυχίο μετά από είκοσι χρόνια ως εκπαιδευτικός φαινόταν σαν μια φυσική μετάβαση. Αφού πήρα το πτυχίο μου, άνοιξα το ιδιωτικό μου γραφείο, έγινα μέλος πλήρους απασχόλησης στο Roots Wellness Center και έγινα καθηγήτρια σε κολέγιο στην Αθήνα, διδάσκοντας στα τμήματα εκπαίδευσης και ψυχολογίας. Στο ιδιωτικό μου γραφείο, εργάζομαι ατομικά με ενήλικες, παιδιά, νεαρούς ενήλικες και τα διάφορα μέλη της οικογένειάς τους. Πολλοί γονείς ανησυχούν για τα παιδιά τους, τα τρέχοντα συναισθήματά τους και πώς αυτό μπορεί να επηρεάσει το μέλλον τους. Οι γονείς αργότερα καταλαβαίνουν ότι δεν είναι μόνο το ζήτημα του παιδιού, αλλά κάτι που επηρεάζει ολόκληρη την οικογένεια. Οι γονείς συνειδητοποιούν επίσης, με τον καιρό, ότι πρέπει να θεραπεύσουν το «εσωτερικό τους παιδί» για να γίνουν οι γονείς που πάντα ήθελαν να είναι. Επικροτώ τους γονείς που θέλουν να κάνουν το καλύτερο για τα παιδιά τους και ολόκληρη την οικογένειά τους και είμαι ευγνώμων που είμαι μέρος αυτού του ταξιδιού. Η ομαδική θεραπεία ήταν επίσης ένα πάθος μου. Ως εκπαιδευτικός, έχω συνηθίσει να καθοδηγώ ομάδες ανθρώπων που φαίνονται διαφορετικοί μεταξύ τους αλλά έχουν πολλά κοινά. Απολαμβάνω τη δουλειά μου με ομάδες, ειδικά με πελάτες που βλέπουν το όφελος μιας «φυλής» που συνεργάζεται για έναν κοινό στόχο. Εργάζομαι με διάφορες ομάδες και υποομάδες παιδιών, νεαρών ενηλίκων, οικογενειών και φροντιστών. Το να είμαι στη θεραπεία είναι ένα ταξίδι για τους πελάτες μου και για μένα. Νιώθω την ευπάθεια του να είμαι άνθρωπος αλλά την ασφάλεια ότι είμαστε όλοι μαζί σε αυτό. Μετά από κάθε συνεδρία, μπορώ να αισθανθώ μια αλλαγή στους πελάτες μου και στον εαυτό μου, και τότε είναι που έρχονται στο μυαλό τα λόγια της μητέρας μου: «Όσο είμαι ζωντανός, αλλάζω».