Καρμίρη Στέλλα MSc

Απαντήσεις σε ερωτήσεις ασθενών

• Κατάθλιψη
  Καλησπέρα σας , από το προηγούμενο καλοκαίρι έχω παρατηρήσει μια δραματική αλλαγή στο πως λειτουργώ πως νιώθω γενικά μια μεγάλη αλλαγη.Απο τότε έως σήμερα έχει αλλάξει πολυ το πρόγραμμα ύπνου μου κοιμάμαι συνεχεία κι άπλα κάθομαι στο κρεβάτι και κλαίω δεν έχω όρεξη να βγω από το σπίτι ,δεν έχω όρεξη να κάνω κάτι ούτε τις παλιές συνήθειες που είχα ,δεν μου προσφέρουν χαρά πλέον ,ακυρώνω συνεχεία πράγματα που έχω να κάνω δεν βγαίνω πλέον με τους φιλους μου ,το αναβάλω συνεχεία δεν παίρνω χαρά πλέον από αυτό ούτε έχω την δύναμη να βγω από το σπίτι. Υπάρχει μια συνεχείς στεναχώρια κλαίω για διάφορα πράγματα(μου περνούν κι συχνά σκέψης αν πέθαινα τι θα γινόταν μήπως θα ήμουν καλύτερα πάντα σταματάω να σκέφτομαι για τέτοια ενδεχόμενα γιατί τρομάζω με τον εαυτό μου σε τι επίπεδο μπορεί να φτάσω )νιώθω κόπωση πολύ συχνά και ένα πόνο στο στήθος μες την ήμερα και για κάποια λεπτά αγχώνομαι σε σημείο να μην μπορώ να ανασάνω κι προσπαθώ να συγκρατηθώ ο καλύτερος σύμμαχος σε όλο αυτό πιστεύω είναι ύπνος με κάνει να ξεχνιέμαι για λίγο . Το έχω συζήτηση με δυο φίλους με παρέπεμψαν σε ψυχίατρο ένας από τους δυο έχει κατάθλιψη κι είναι σε φαρμακευτική αγωγή μου είπε ότι κάλο θα ήταν να πάω σε ψυχίατρο μου είπε ότι συνήθως σε τέτοιες κατάστασης κάνεις κάποιο τεστ κι από εκεί συμπεραίνουν τι είδους αντιμετώπιση χρειάζεσαι.Φοβαμαι να πάω και συνέχεια το αναβάλω πιστεύετε ότι όντως αυτό μπορεί να είναι κατάθλιψη ή κάτι ποιο σοβαρό

  • Μην φοβάστε καθόλου. Μόνο όφελος θα έχετε. Μοιάζει να σας δυσκολεύει αρκετά αυτό που βιώνετε και όσο το αφήνετε, τόσο βυθίζεστε στη θλίψη και την απόγνωση. Ένας ειδικός μπορεί να σας βοηθήσει. Μη διστάσετε.

    

    Καρμίρη Στέλλα

• Κατάθλιψη
  Έχασα την μητέρα μου είμασταν πολύ αγαπημενες έχω ένα πολύ καλό άντρα πού με βοηθάει σε όλο αυτό και εγώ δεν μπορώ να συνέλθω μού προέκυψε κατάθλιψη όλο αυτό,κάνω ότι μπορώ να ξεχαστω λίγο με ένα ταξίδι η μία βόλτα αλλά κρατάει λίγο και την νύχτα χειροτερεύει. Φοβάμαι τους Ψυχολογουσ γιατί ούτε χάπια θέλω να πάρω και ούτε να ακούω συνέχεια ξεπεράσετο η ζωή συνεχίζεται...οι άνθρωποι που ζούμε απώλειες άλλο επιζητούμε Φοβάμαι δεν θα το ξεπεράσω ποτέ....

  • Το πένθος είναι μια κατάσταση που συχνά μπορεί να γίνει αρκετά περίπλοκη και δύσκολα διαχειρίσιμη. Κάποιος ειδικός μπορεί πραγματικά να σας στηρίξει να ξεπεράσετε αυτή τη θλίψη που προκάλεσε η απώλεια. Μη φοβάστε να συμβουλευτείτε κάποιον…

    

    Καρμίρη Στέλλα

• Άγχος και Στρες
  Είμαι 29 ετών.Λόγω κάποιων προβλημάτων που υπήρχαν παλιότερα(έχουν να κάνουν με οικονομικά και θέματα υγείας των γονιών μου),τα οποία σε κάποιο βαθμό έχουν εξαλειφθεί πια,δεν έχω κάνει (ακόμα) κάποια πράγματα που έκαναν οι περισσότεροι νέοι από τα 18 έως τα 29.Πχ δεν έβγαινα έξω κάθε Σάββατο ή δεν πήγαινα συνέχεια διακοπές σε νησιά,εξωτερικό,κοσμικά μέρη πως είναι η Αράχωβα ή το Πήλιο.Άπό φιλίες και σχέσεις λίγα πράγματα,το ίδιο και από δουλειές.Νομίζω πως έχασα την ωραιότερη δεκαετία της ζωής μου,αν ισχύει αυτό που λένε ότι η ωραιότερη δεκαετία ενός ανθρώπου είναι από τα 20 έως τα 29.Έχω και μια φοβία,το πως θα το πάρουν κάποιοι άνθρωποι το ότι σε αυτή την ηλικία δεν έβγαινα συνέχεια έξω ή δεν πήγαινα σε άλλα μέρη.Θα πουν εντάξει δεν πειράζει ή θα φύγουν?Και αν θέλω να πάω μαζί με έναν από αυτούς σε ένα μέρος που μπορεί να έχει πάει ήδη,θα καταδεχτεί να ξαναπάει ειδικά για εμένα,?Μου κακοφαίνεται ότι σε κάποια πράγματα καθυστέρησα σε σχέση με άλλους.Πχ από τα 18 μου ήθελα να πάρω ένα συγκεκριμένο αμάξι.Κατάφερα και το πήρα στα 28 μου,μεταχειρισμένο.Ενώ είμαι ΟΚ,στο πίσω μέρος του μυαλού μου υπάρχει η σκέψη ότι γιατί κάποιοι άλλοι το είχαν από τα 20 ή τα 22,ενώ εγώ έφτασα σχεδόν 30 για να το πάρω?Αν πάω σε ένα νησί που δεν έχω πάει ακόμα,αφενός μεν θα μου φανεί καλό,αφετέρου στο πίσω μέρος του μυαλού μου θα υπάρχει και πάλι η σκέψη ότι γιατί εγώ έφτασα σχεδόν 30 να πάω εκεί όταν οι πιο πολλοί είχαν πάει από τα 22 ή τα 25?Αυτό,πως το εξηγείτε?Δεν σκέφτομαι καν το ενδεχόμενο να κάνω οικογένεια.Κατά την άποψη μου(μπορεί να είναι και λάθος),αν φτάσω σε αυτό το σημείο,όλα αυτά που δεν έχω κάνει ακόμα,δεν θα γίνουν ποτέ.Πραγματικά τον τελευταίο καιρό δυσκολεύομαι να κοιμηθώ και τρώω ελάχιστα.Όταν νυχτώνει,ακόμα χειρότερα.Μπορεί να φαίνονται αστεία όλα αυτά που γράφω και σίγουρα εκεί έξω υπάρχουν πιο σοβαρά προβλήματα.Κάθε γνώμη και βοήθεια είναι καλοδεχούμενη.Ευχαριστώ και συγγνώμη για το μεγάλο κείμενο!

  • Το πρόβλημα δεν προκύπτει από τη σύγκριση με άλλους ανθρώπους αλλά από το πώς εσείς έχετε βιώσει τις στερήσεις και πώς τελικά νιώθετε μειονεξία. Χρειάζεται να αναζητήσετε μέσα σας την ουσία του προβλήματος.

    

    Καρμίρη Στέλλα