Στυλιανίδου Βασιλική

Απαντήσεις σε ερωτήσεις ασθενών

• Ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή

  Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ ΠΑΝΤΑ ΕΙΧΕ ΕΝΑ ΕΙΔΟΣ ΨΥΧΑΝΑΓΚΑΣΜΟΥ ΑΠΟ ΜΙΚΡΟΣ. ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ 18 ΚΑΙ ΣΠΟΥΔΑΖΕΙ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΤΟΥ ΕΧΕΙ ΕΞΩΤΕΡΙΚΕΥΘΕΙ ΠΙΟ ΠΟΛΥ. ΒΕΒΑΙΑ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ ΑΝ ΑΥΤΟ EINAI OCD. TΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΕΞΗΣ: ΔΙΑΒΑΖΕΙ ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΘΕΙ. 2. ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ Η' ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΝΕΕΣ ΠΑΡΕΕΣ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΘΕΩΡΕΙ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ.3. ΕΧΕΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΟΥ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ ΠΟΛΛΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΑΡΟΛΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ 18 4.ΔΕΝ ΔΙΑΣΚΕΔΑΖΕΙ ΣΧΕΔΟΝ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΒΓΑΙΝΕΙ ΣΥΧΝΑ ΓΙΑ ΒΟΛΤΕΣ . ΣΥΝΕΠΩΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΤΙ ΤΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΕΥΤΥΧΙΑ. ΤΙ ΘΑ ΜΠΟΥΡΟΥΣΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΓΙΑ ΤΟΝ ΒΟΗΘΗΣΩ Ή ΝΑ ΒΟΗΘΗΘΕΙ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ.
  • Να τον βοηθήσετε να ανακαλύψει από πού αντλεί χαρά και ξεκούραση ώστε να γεμίζει τις μπαταρίες του όταν καταπονείται. Να μάθει να φροντίζει την καλή του ψυχολογία

    Στυλιανίδου Βασιλική

• Κατάθλιψη

  Καλησπέρα. Εδώ και πολλούς μήνες νιώθω ένα απέραντο κενό μέσα μου που δεν γεμίζει με τίποτα. Είχα μια τραυματική σχέση πριν δυο χρόνια και από τότε νιώθω πως δεν έχει νόημα η ζωή μου. Δεν με ευχαριστεί τίποτα πλέον και όλα τα κάνω μηχανικά. Το άγχος μου με έχει φτάσει σε σημείο να με πιάνουν κρίσεις και να μην μπορώ να λειτουργήσω στην καθημερινότητα μου. Νιώθω συνεχώς μόνη μου και όλη μέρα με πιάνουν τα κλάματα για το παραμικρό. Προσπαθώ να σκεφτώ κάτι που μπορεί να με ευχαριστήσει αλλά δεν μπορώ. Επίσης αντιμετωπίζω και θέματα με τους γύρω μου γιατί συνέχεια προσποιούμαι την κοινωνική η την ευδιάθετη επειδή ντρέπομαι να δείξω πως νιώθω ή να εκφραστώ και όλοι νομίζουν ότι είμαι ακριβώς το αντίθετο. Όλη την ώρα είναι στο μυαλό μου σκέψεις που με κάνουν να νιώθω δυστυχισμένη και μόνη μου και περιμένω να μείνω μόνη μου ώστε να ξεσπάσω. Δεν μπορώ να ζήσω καμία στιγμή και δεν έχω κανέναν να μπορώ να νιώσω ο εαυτός μου.
  • Γειά σας! Νομίζω πως δεν είναι απαραίτητο να έχουμε κάποιον για να μπορούμε να νιώσουμε " ο εαυτός μας", όπως παραπονείστε στη τελευταία σας πρόταση.
    Χρειάζεται να αφουγκραζόμαστε τις ανάγκες μας, και τις πιο μικρές, τις σκέψεις και τις επιθυμίες μας, τις πιο ενδόμυχες και βαθιές. Να χαιρόμαστε την ζωή απλά, όπως έρχεται, να ΚΑΝΟΥΜΕ αυτό που μας αρέσει, να το βάζουμε στο πρόγραμμα μας για να το δοκιμάσουμε, κι έτσι θα δούμε αν μας εκφράζει και τότε θα γνωρίσουμε τον εαυτό μας. Και μετά θα βρούμε το ταίρι μας, αφού πρώτα βρούμε τον εαυτό μας. Αλλιώς υπάρχει ο κίνδυνος να επιλέξουμε κάποιον που μας ποδοπατάει...

    Στυλιανίδου Βασιλική

• Άγχος και Στρες

  Είμαι 29 ετών.Λόγω κάποιων προβλημάτων που υπήρχαν παλιότερα(έχουν να κάνουν με οικονομικά και θέματα υγείας των γονιών μου),τα οποία σε κάποιο βαθμό έχουν εξαλειφθεί πια,δεν έχω κάνει (ακόμα) κάποια πράγματα που έκαναν οι περισσότεροι νέοι από τα 18 έως τα 29.Πχ δεν έβγαινα έξω κάθε Σάββατο ή δεν πήγαινα συνέχεια διακοπές σε νησιά,εξωτερικό,κοσμικά μέρη πως είναι η Αράχωβα ή το Πήλιο.Άπό φιλίες και σχέσεις λίγα πράγματα,το ίδιο και από δουλειές.Νομίζω πως έχασα την ωραιότερη δεκαετία της ζωής μου,αν ισχύει αυτό που λένε ότι η ωραιότερη δεκαετία ενός ανθρώπου είναι από τα 20 έως τα 29.Έχω και μια φοβία,το πως θα το πάρουν κάποιοι άνθρωποι το ότι σε αυτή την ηλικία δεν έβγαινα συνέχεια έξω ή δεν πήγαινα σε άλλα μέρη.Θα πουν εντάξει δεν πειράζει ή θα φύγουν?Και αν θέλω να πάω μαζί με έναν από αυτούς σε ένα μέρος που μπορεί να έχει πάει ήδη,θα καταδεχτεί να ξαναπάει ειδικά για εμένα,?Μου κακοφαίνεται ότι σε κάποια πράγματα καθυστέρησα σε σχέση με άλλους.Πχ από τα 18 μου ήθελα να πάρω ένα συγκεκριμένο αμάξι.Κατάφερα και το πήρα στα 28 μου,μεταχειρισμένο.Ενώ είμαι ΟΚ,στο πίσω μέρος του μυαλού μου υπάρχει η σκέψη ότι γιατί κάποιοι άλλοι το είχαν από τα 20 ή τα 22,ενώ εγώ έφτασα σχεδόν 30 για να το πάρω?Αν πάω σε ένα νησί που δεν έχω πάει ακόμα,αφενός μεν θα μου φανεί καλό,αφετέρου στο πίσω μέρος του μυαλού μου θα υπάρχει και πάλι η σκέψη ότι γιατί εγώ έφτασα σχεδόν 30 να πάω εκεί όταν οι πιο πολλοί είχαν πάει από τα 22 ή τα 25?Αυτό,πως το εξηγείτε?Δεν σκέφτομαι καν το ενδεχόμενο να κάνω οικογένεια.Κατά την άποψη μου(μπορεί να είναι και λάθος),αν φτάσω σε αυτό το σημείο,όλα αυτά που δεν έχω κάνει ακόμα,δεν θα γίνουν ποτέ.Πραγματικά τον τελευταίο καιρό δυσκολεύομαι να κοιμηθώ και τρώω ελάχιστα.Όταν νυχτώνει,ακόμα χειρότερα.Μπορεί να φαίνονται αστεία όλα αυτά που γράφω και σίγουρα εκεί έξω υπάρχουν πιο σοβαρά προβλήματα.Κάθε γνώμη και βοήθεια είναι καλοδεχούμενη.Ευχαριστώ και συγγνώμη για το μεγάλο κείμενο!
  • Όπως τα μήλα της μηλιάς δεν είναι ίδια μεταξύ τους, έτσι και οι άνθρωποι. Μη χάνετε το χρόνο και την ενέργειά σας κάνοντας συνεχώς αυτές τις συγκρίσεις που περιγράφετε. Η ζήλεια και η υπερηφάνεια είναι κακοί σύμβουλοι, μας αφαιρούν τη χαρά. Φροντίστε την κατάθλιψη, μη πολυσκέφτεστε, πάρτε κάτι , πάτε στο ψυχίατρο να τα πείτε.

    Στυλιανίδου Βασιλική