Σχιζοφρένεια

Αίτια σχιζοφρένειας

Τα αίτια της σχιζοφρένειας δεν είναι απολύτως σαφή. Εικάζεται από τους επιστήμονες ότι είναι απόρροια γενετικών παραγόντων (γονίδια), προ ή περιγεννητικών επιπλοκών, νευροχημικών δυσλειτουργιών (νευροδιαβιβαστές). Απεικονιστικές μελέτες δείχνουν ότι υπάρχουν δομικές και μορφολογικές αλλοιώσεις του εγκεφάλου. Σχετιζόμενοι παράγοντες κινδύνου είναι το οικογενειακό ιστορικό, οι αυτοάνοσες παθήσεις ή κάποιες φλεγμονές που επηρεάζουν το νευρικό σύστημα, η μεγάλη ηλικία του πατέρα, επιπλοκές κατά την εγκυμοσύνη (έκθεση στον ιό της γρίπης, σε τοξικά, υποσιτισμός), λήψη ψυχοτρόπων ουσιών κατά την εφηβική και νεαρή ενήλικη ζωή.

Διάγνωση και τεστ σχιζοφρένειας

Η διάγνωση της σχιζοφρένειας δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Απαιτούνται αρκετές συνεδρίες σε ψυχίατρο για να διαπιστωθεί και κυρίως, να διαφοροδιαγνωστεί από άλλες ψυχικές διαταραχές με παρόμοια συμπτώματα. Πολύ σημαντική για τη διάγνωση είναι η κλινική συνέντευξη, κατά την οποία ο γιατρός διαπιστώνει το είδος των συμπτωμάτων που έχει ο ασθενής, αλλά και το βαθμό και την επικινδυνότητά τους (π.χ. τάσεις αυτοκτονίας, ψευδαισθήσεις, επιθετική συμπεριφορά).

Ο γιατρός εφαρμόζει ειδικά διαγνωστικά τεστ, όπου εντοπίζεται αν πληρούνται τα διαγνωστικά κριτήρια.

Συχνές ερωτήσεις σε γιατρούς για τη σχιζοφρένεια

Αν η σχιζοφρένεια διαγνωστεί εγκαίρως, αντιμετωπιστεί με την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή και το περιβάλλον του ασθενούς είναι υποστηρικτικό, η πρόγνωση είναι πολύ καλή. Πρόκειται για μία χρόνια νόσο, αυτό σημαίνει ότι η πλήρης ίαση είναι σχετική. Τα φάρμακα μπορούν να τη διατηρήσουν σε ύφεση, ωστόσο πάντα ενέχει ο κίνδυνος επιστροφής των συμπτωμάτων. Γι’ αυτό και είναι απαραίτητη η τακτική παρακολούθηση από ψυχίατρο και η σχολαστική λήψη των φαρμάκων, τα οποία τις περισσότερες φορές πρέπει να λαμβάνονται εφ’ όρου ζωής.

Η νοσηλεία συνιστάται να γίνεται σε ορισμένες περιπτώσεις κυρίως για την ασφάλεια του ίδιου του ασθενούς. Δεν πρόκειται για μία τιμωρητική διαδικασία. Όταν συνιστάται, στοχεύει στη διαφύλαξη της υγείας του ασθενή, όχι στην τιμωρία του. Το βασικότερο για έναν ασθενή είναι να έχει στενή συνεργασία με γιατρό, να παρακολουθείται τακτικά και να λαμβάνει τα φάρμακά του. Αν δεν λαμβάνει τα φάρμακα που πρέπει είναι πιθανό να γίνει επιθετικός και να χρήζει νοσηλείας.

Όχι, πρόκειται για μία ασθένεια που υπάρχει η προδιάθεση να εκδηλωθεί. Δεν απορρέει από το περιβάλλον του ασθενούς, το οποίο μπορεί να επηρεάσει όμως την εξέλιξη της νόσου (ψυχοκοινωνικές παρεμβάσεις). Έχει παρατηρηθεί ότι οι ασθενείς που περιβάλλονται από άτομα που είναι υποστηρικτικά και όχι επικριτικά, πάνε καλύτερα σε σχέση με άλλους που το περιβάλλον τους δεν δείχνει κατανόηση.

Όχι, δεν είναι πολύ συχνή νόσος, αλλά ούτε και εξαιρετικά σπάνια. Αφορά περίπου το 1% του πληθυσμού.

Ναι υπάρχει, αν και είναι εξαιρετικά σπάνια. Η αιτιολογία σε αυτή την περίπτωση δεν είναι απολύτως σαφής. Για τις περιπτώσεις των παιδιών κάτω των 16 ετών, αρμόδιος γιατρός είναι ο παιδοψυχίατρος. Αν εμφανιστεί γύρω στην εφηβική ηλικία, η πάθηση ονομάζεται ηβηφρένεια και έχει παρόμοια χαρακτηριστικά με των ενηλίκων, αλλά κυρίως εστιάζει στις έντονες αντιδράσεις και στις ψευδαισθήσεις.