Είναι επιστημονικά γνωστό ότι τα αυτοάνοσα νοσήματα έχουν άγνωστη αιτιολογία, προκύπτουν ξαφνικά και πλήττουν κυρίως νεαρές ηλικίες. Συνήθως ακινητοποιούν ένα μέλος ή όργανό μας, μετά πολλά και πλήττεται έτσι ένα σύνολο, δημιουργώντας μια εστία. Σαν σεισμός, που γκρεμίζει τον κόσμο μας σε διάφορα μέτωπα (εστίες), με άγνωστο επίκεντρο.
Στη αρχή, όπως είναι φυσικό, κυριαρχεί το σοκ, ο φόβος και ο πόνος. Ακολουθούν οι επισκέψεις στους γιατρούς και οι εξετάσεις. Τα μέλη μας μιλούν, αλλά μιλούν ψιθυριστά, σαν παιδιά που μουρμουρίζουν φοβισμένα τραβώντας τους γονείς τους από το μπουφάν, όταν εκείνοι τρέχουν και δε φτάνουν. Φυσικά δεν τα ακούμε, γιατί σαν «κακομαθημένα» παιδιά και αυτά δε συνεργάζονται, και πρέπει να τα τρέχουμε από γιατρό σε γιατρό για να συμμορφωθούν. Σε τι; Συνήθως όχι σε αυτό για το οποίο σχεδιάστηκαν.
Κάποια στιγμή κατάκοποι γυρίζουμε στο σπίτι, με ένα μάτσο εξετάσεις στο ένα χέρι και μερικά φάρμακα στο άλλο. Τελείωσε το διάστημα «αυτόματος πιλότος» και αρχίζει το διάστημα της αναμέτρησης με τον εαυτό μας και τα μέλη του οργανισμού μας που ξαφνικά ένα πρωί αποφάσισαν να λύσουν τη συνεργασία τους μαζί μας.
Σε έναν ψυχικό «σεισμό», γκρεμίζεται ένα τοπίο, όμως ανοίγει και ένας δρόμος. Καθαρίζει το τοπίο της ψυχής, σε ένα τίποτα που φέρνει ταυτόχρονα τρόμο και ελευθερία. Αφού υπάρχουν τόσοι δρόμοι, εμείς γιατί βάζουμε τις σταθερές μας με γερά θεμέλια και κάνουμε τη ζωή μας μονόδρομο;
Στην ησυχία, οι φωνές ακούγονται καθαρά. Το σώμα μιλάει τη δική του γλώσσα…Στη «μετάφραση» των λεγομένων του ενδέχεται να χρειαστούμε βοήθεια, τη βοήθεια ενός ειδικού. Μετά το πρώτο σοκ, ίσως επιτρέψουμε στον εαυτό μας μια μεταστροφή: όταν ένας τέτοιος «ένοικος» σαν το αυτοάνοσο νόσημα εισβάλλει στο είναι μας και μας κυριεύει ξαφνικά, το ίδιο ξαφνικά μπορεί και να φύγει. Και έχουμε ΚΑΙ εμείς ευθύνη σε αυτό, δεν είμαστε τόσο ανήμποροι όσο νομίζουμε. Τρομακτικό αλλά και ωραίο, ή, τρομακτικά ωραίο. Το αν μας τρομάζει η ωριμότητα που απαιτεί η ανάληψη των ευθυνών, είναι ένα άλλο κεφάλαιο.
Στο παρόν κεφάλαιο, το αυτοάνοσο νόσημα έρχεται συνήθως μετά από μια δύσκολη και σκληρή περίοδο εσωτερικών συγκρούσεων, άρα όχι και τόσο ξαφνικά τελικά, για να μας κάνει να σταθούμε και να επαναπροσδιορίσουμε το δρόμο μας: τα εφόδια που χρειαζόμαστε, το κατά πόσο οι ανάγκες που έχουμε δημιουργήσει είναι τελικά πραγματικές, τους ανθρώπους που μας συντροφεύουν στο ταξίδι μας και το κατά πόσο επιτρέπουμε εμείς οι ίδιοι την εισβολή νοσηρών ανθρώπων και καταστάσεων μέσα μας και στη ζωή μας. Και στη διάρκεια της αναμέτρησης και του απολογισμού, το σώμα μας ρωτά: θα με αγαπάς άνευ όρων; Στην έξαρση του αυτοάνοσου νοσήματος η ερώτηση φαντάζει τραγικό υπαρξιακό κενό, ίσως και άγνωστες λέξεις (δε ρωτάμε «με αγαπάς;» όταν φοβόμαστε την απάντηση, και έχουμε ξεχάσει, αν κιόλας το μάθαμε ποτέ, τι είναι η αγάπη άνευ όρων).
Κάποια από αυτά που μας λέει το σώμα μας, είναι να το αγαπάμε και να το προσέχουμε. Δεν έχει φτιαχτεί μόνο για να τρέχει και να πιέζεται χωρίς ουσία, να υποβιβάζεται ή να καταστρέφεται. Όταν τα μέλη δε χρησιμοποιούνται για ΟΛΟΥΣ τους σκοπούς που φτιάχτηκαν, ατονούν, μουδιάζουν, πονάνε, στη χειρότερη περίπτωση σαπίζουν. Τα πόδια έχουν φτιαχτεί για να μας πηγαίνουν σε όμορφα μέρη κι όχι μόνο στη δουλειά, τα χέρια για να χαιδεύουν και να κρατούν άλλα χέρια, όλα μέσα και έξω μας για να δώσουν και να πάρουν αγάπη. Τότε μόνο η ψυχή δίνει πρόσταγμα στο σώμα να ξεπαγώσει και να λειτουργήσει ξανά.
Συνοψίζοντας, ένας ειδικός σε αυτή την περίπτωση μπορεί να μας βοηθήσει όντας συνοδοιπόρος στα παρακάτω βήματα:
- «Μετάφραση» των όσων μας λέει το σώμα μας.
- Αντικειμενική και υποκειμενική εκτίμηση της κατάστασης (Τι ακριβώς σημαίνει και τι συνεπάγεται αυτό που έχω στο παρόν και στο μέλλον? Τι σημαίνει για μένα όλο αυτό?)
- Αποδοχή της κατάστασης
- Αναζήτηση και λήψη βοήθειας αλλά και αποδοχής από τους γύρω μας. Διαχείριση θυμού, θλίψης, αισθήματος ντροπής, αναξιότητας κλπ.
- Διαχείριση άγχους, μοναξιάς, συναισθήματος κενού.
- Ενίσχυση δύναμης, αυτονομίας, προσωπικής βούλησης.
- Βοήθεια στην ανάληψη προσωπικής ευθύνης (Πόσο συνέβαλα εγώ σε αυτό που μου συνέβη με τον τρόπο ζωής και τις επιλογές μου? Τι μπορώ να κάνω από εδώ και πέρα για να μη ζω μέσα σε μια συνεχή τιμωρία?)
- Ενίσχυση στη βελτίωση των σχέσεων και στην αναζήτηση νέων ανθρώπων και καταστάσεων που προάγουν μια καλύτερη ζωή.