Σύμφωνα με το καταστατικό της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας, Υγεία, είναι η κατάσταση της πλήρους σωματικής, ψυχικής και κοινωνικής ευεξίας και όχι μόνο η απουσία ασθένειας ή αναπηρίας.
Με άλλα λόγια αυτό σημαίνει πιο πρακτικά, ότι ο υγιής άνθρωπος είναι αυτός που πέραν της σωματικής-βιολογικής του υγείας, επιβεβαιώνεται στα έξι βασικά καθήκοντα της ζωής:
- Πρώτον μπορεί να ερωτευθεί, να αγαπήσει και να αγαπηθεί
- Εργάζεται και άρα μπορεί να αυτοπροσδιοριστεί επαγγελματικά
- Μπορεί να απολαύσει τη σεξουαλική συνεύρεση
- Μπορεί να χαίρεται και να παίζει
- Έχει ελεύθερο χρόνο και είναι σε θέση να τον διαχειριστεί – να έχει δηλαδή κοινωνική ζωή, στενούς και μη φίλους, κ.τ.λ…
- Και τέλος να είναι αυτόνομος και να αυτοεξυπηρετείται
Όσο περισσότερο κάποιος παρεκκλίνει από αυτά, όσο περισσότερο δεν τα πάει καλά με κάποιον ή κάποιους από αυτούς τους τομείς και όσο περισσότερο ακυρώνεται σε έναν ή όλους από τους παραπάνω τομείς της ζωής, τόσο περισσότερο σημαίνει ότι η ψυχική του ηρεμία και άρα υγεία, κινδυνεύει και χρειάζεται φροντίδα…
Και η σωματική υγεία κάποια στιγμή θα επηρεαστεί αρνητικά ( θα εμφανιστούν διάφορα δυσάρεστα συμπτώματα), αφού η ψυχική γαλήνη και ισορροπία είναι άρρηκτα αλληλένδετες, με τη σωματική υγεία και η μία επηρεάζει την άλλη (βλέπε νευροφυτικά ή ψυχοσωματικές ασθένειες).
Κριτήρια δείκτες, ότι ένα παιδί είναι σωματικά και ψυχικά υγιές
Το υγιές παιδί, αυτό δηλαδή που έχει σωματική υγεία αλλά και νιώθει ψυχική ηρεμία και ευεξία, όπως και γενικότερα ο άνθρωπος, δεν είναι το παιδί που ζει σε μία γυάλα και αποφεύγει κάθε έκθεση σε οποιαδήποτε μόλυνση.
Αντίθετα, υγιές παιδί θεωρείται, αυτό που είναι εξοπλισμένο με “αντισώματα” και εσωτερικούς αμυντικούς μηχανισμούς, (π.χ. πρωτογενή ασφάλεια (νιώθει ασφαλές), αυτοεκτίμηση, ενθάρρυνση, πρωτοβουλία, διεκδικητικότητα, αισιοδοξία, κ.α.) που το θωρακίζουν και το κάνουν να μπορεί να αντιμετωπίσει τις “επιθέσεις” εξωγενών παραγόντων.
Αυτά όλα αποκτώνται στα πολύ πρώτα χρόνια ζωής… και τα θεμέλιά τους τίθενται τους πρώτους μήνες ζωής…ο πρώτος χρόνος ζωής είναι καθοριστικός και αποτελεί εύφορο έδαφος για τη δημιουργία πολλών δυσλειτουργιών στη ψυχολογία του ανθρώπου, και άρα στις σχέσεις του, στη συμπεριφορά του και στην καλή και κατά το δυνατόν αντικειμενικότερη επαφή του με τη πραγματικότητα!