Πώς να σταματήσω το αυτομαστίγωμα λόγω επιρροής της μητέρας μου;

Αυτό που βιώνετε είναι σύγκρουση εσωτερικευμένης γονεϊκής φωνής με τον ενήλικο εαυτό σας. Η δυσφορία κρύβει θυμό, λύπη, ντροπή και ανάγκη για αποδοχή. Δεν χρειάζεται τιμωρία αλλά όρια και αυτοσυμπόνια. Μικρά, σταθερά «όχι», αποφόρτιση μετά την επαφή και επιστροφή σε θεραπευτική στήριξη όταν μπορείτε.

Καλησπέρα σας.
Αυτό που περιγράφετε είναι βαθιά κουραστικό και επώδυνο, και φαίνεται πόσο πολύ έχετε ήδη δουλέψει με τον εαυτό σας. Το γεγονός ότι αναγνωρίζετε την επίδραση της μητέρας σας, αλλά παρ’ όλα αυτά συνεχίζετε να πληγώνεστε, **δεν σημαίνει αδυναμία**· σημαίνει ότι αγγίζετε ένα πολύ παλιό και ευαίσθητο κομμάτι.

Αυτό το «αυτομαστίγωμα» που περιγράφετε συνήθως δεν είναι θυμός προς τον εαυτό, αλλά ένας συνδυασμός **ενοχής, λύπης, θυμού που δεν εκφράστηκε και μιας παλιάς ανάγκης για αποδοχή**. Η φωνή που ακούτε στο κεφάλι σας δεν είναι η δική σας – είναι μια εσωτερικευμένη φωνή που έχει μάθει να ενεργοποιείται..., ακόμη κι όταν λογικά διαφωνείτε μαζί της. Γι’ αυτό και το σώμα αντιδρά.

Δεν χρειάζεται να το «νικήσετε» μόνοι σας ούτε να πιέζεστε να τα καταφέρνετε πάντα. Αυτό που χρειάζεται είναι να το δουλέψουμε με ασφάλεια, να δούμε τι ακριβώς ενεργοποιείται κάθε φορά και πώς μπορείτε να προστατεύετε τον εαυτό σας χωρίς να τον τιμωρείτε.

Αν το θελήσετε, μπορούμε να το δουλέψουμε μαζί στο γραφείο, με σεβασμό στον ρυθμό σας και χωρίς να σας ξαναβάζουμε στη θέση του παιδιού που πρέπει να αντέχει. Δεν είστε μόνοι σε αυτό και υπάρχει τρόπος να μειωθεί αυτό το βάρος. Διάβασε περισσότερα

Καλησπέρα σας και σας ευχαριστώ πραγματικά για το πόσο ανοιχτά και με επίγνωση περιγράφετε αυτό που βιώνετε. Αυτό από μόνο του δείχνει πόση δουλειά έχετε ήδη κάνει με τον εαυτό σας.

Από όσα γράφετε, φαίνεται ότι έχετε καταφέρει να δείτε καθαρά τόσο την ανεπάρκεια της μητέρας σας όσο και το πώς εκείνη συνεχίζει να επηρεάζει το εσωτερικό σας βίωμα στο παρόν. Το δύσκολο σημείο εδώ δεν είναι ότι «την αφήνετε» κάποιες φορές να σας επηρεάζει, αλλά ότι μέσα σας ενεργοποιείται μια παλιά, βαθιά εγγεγραμμένη φωνή, μια εσωτερικευμένη κριτική που κάποτε ήταν απαραίτητη για να επιβιώσετε συναισθηματικά.

Το αυτομαστίγωμα που περ...ιγράφετε συχνά δεν είναι τιμωρία, αλλά μια προσπάθεια ελέγχου του πόνου: ένα μέρος σας θυμώνει που εκτίθεται ξανά και ένα άλλο μέρος σας προσπαθεί να «διορθώσει» αυτόν τον πόνο στρεφόμενο εναντίον σας. Αυτό εξηγεί και τη σωματοποίηση και το αίσθημα του «κουβαριού» που περιγράφετε.

Ίσως ένα πρώτο βήμα δεν είναι να προσπαθήσετε να σταματήσετε τη φωνή, αλλά να αρχίσετε να τη διαχωρίζετε από τη δική σας. Να αναγνωρίζετε: «Αυτή δεν είναι η δική μου κρίση για μένα, είναι κάτι που κουβαλάω από παλιά». Αυτός ο διαχωρισμός συχνά μειώνει σταδιακά την ένταση.

Σε ό,τι αφορά τα συναισθήματα, από την περιγραφή σας φαίνεται να συνυπάρχουν θυμός, λύπη, ματαίωση, ενοχή και ίσως μια βαθιά ανάγκη για αποδοχή που δεν καλύφθηκε τότε και εξακολουθεί να ενεργοποιείται τώρα. Όταν όλα αυτά εμφανίζονται μαζί, είναι απολύτως λογικό να νιώθετε μπλοκάρισμα.

Το ότι δυσκολεύεστε να «αγγίξετε» αυτό το κουβάρι δείχνει πόσο φορτισμένο είναι — όχι αδυναμία. Σε τέτοιες περιπτώσεις, η συνέχιση ή η επαναπροσέγγιση της θεραπείας, με εστίαση στη σχέση με την εσωτερικευμένη μητρική φωνή και στα όρια, μπορεί να προσφέρει ουσιαστική ανακούφιση.

Δεν κάνετε κάτι λάθος. Μαθαίνετε, με κόπο, να μην στρέφετε πια τον πόνο εναντίον σας. Και αυτό είναι μια διαδικασία που χρειάζεται χρόνο, ασφάλεια και πολλή καλοσύνη προς τον εαυτό σας. Διάβασε περισσότερα