Καλησπέρα η πεθερά μου έχει διπολική διαταραχή τι πιθανότητες έχουν τα παιδια μου την κληρονομήσουν;

εδώ και 2 μήνες η σύζυγος μου περνούσε καταθλιψη με εμμονες ότι κάποιος την κυνηγά ότι δεν την θέλουν φίλοι και γνωστοί και ότι μαθεύτηκε κάτι που έκανε και θα την βάλουν φυλακή!ξεκινήσαμε με ψυχοθεραπευτρια και βλέπαμε αργά κάποιες αλλαγές προς το θετικό όμως δεν διαρκούσαν για πολύ....ώσπου την μέρα που έγραψε αποχαιρετηστηρια γράμματα σε εμένα τον άντρα της και την αδελφή της με παράγραφο στο τέλος ότι θα πεθάνει!!! την παίρνουμε στον ψυχίατρο και στις 11 ημέρες φαρμακευτική αγωγής....βρήκε κάπως την διάθεση της....κοιμόταν καλύτερα αλλά το τρομακτικό ήταν ότι ξαφνικά ξέσπασε πάνω μου με έδιωχνε από το σπίτι κσι με κτύπησε στο πρόσωπο...μπροστά ήταν και το παιδί μας 10 χρόνων το οποίο την παρακαλούσε να σταματήσει...εγώ έπαθα σοκ και προσπαθούσα να απομακρυνω το παιδί και εξελίχτηκε σε μπάχαλο....τρομακτικά άσχημα όμως!! δεν θέλει να ημαστε μαζί ούτε δεχετε να βρεθούμε να μιλήσουμε...είμαι σε απόγνωση....φοβάμαι για το παιδί μου και το χειρότερο....ο ψυχιατρος που την βλέπει απουσιάζει και σε πέντε ημέρες θα γυρίσει....τι κανω; σας παρακαλώ πολύ τι ειναι αυτό....που συμβαινει....πριν τα φάρμακα έκλαιγε και δεν ήθελε να την εγκαταλείψω.....τώρα δεν θέλει να με βλέπει!σας ευχαριστώ εκ των προτέρων από καρδιάς.....

Είναι φυσιολογικό να κλαίμε καθημερινά όχι σε όλη την διάρκεια της ημέρας αλλά κάποια στιγμή της ημέρας?

Λίγες μέρες πριν την περίοδο υποφέρω από χαμηλή αυτοεκτίμηση, γρήγορες συναισθηματικές αλλαγές, έντονο θυμό κλπ. Μπορεί από μόνη της η περίοδος να προκαλεί τόσο έντονα συναισθήματα ή φταίει και η κατάθλιψη που υπάρχει εξ αρχής?

Καλησπέρα σας. Τώρα τελευταία νιώθω θλίψη και στεναχώρια. Σκέφτομαι και την αυτοκτονία. Τί να κάνω;

Καλησπέρα. Παίρνω αντικαταθληπτικά 10 χρόνια. Μετά απο μια κρίση που είχα τον Σεπτέμβρη του 22, έχω απο τότε βαρύ, θολό κεφάλι, σαν αίσθηση ζάλης, η μνήμη μου έχει γίνει πολύ κακή, δεν μπορώ να απομνημονεύσω πράγματα, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ, ξεχνάω εύκολα πράγματα, δεν μπορώ συγκεντρωθώ και να ακολουθήσω συζητήσεις, η διάθεσή μου δεν είναι η καλύτερη και γενικά εχω αλλάξει πολύ και αυτό βγαίνει προς τα έξω. Με μια αναζήτηση στο διαδίκτυο βρήκα πώς τα συμπτώματα αυτά που αναφέρω στην Αγγλική ορολογία ονομάζεται Brain fog. Έχω αλλάξει 4-5 αντικαταθληπτικά χωρίς κάποιο αποτέλεσμα. Μόνο στην πρώτη αλλαγή απο σεροξατ που επερνα και πήγαμε σε εφεξορ. Την δευτερη βδομαδα που επερνα 1 σεροξατ των 20 και 1 εφεξορ των 75 ειδα διαφορά στο κεφάλι η οποια συνεχίστηκε και την 3η εβδομαδα για 4-5 μερες όπου είχα διακόψει το σεροξατ και το εφεξορ ηταν στα 150. Μετά απο αυτές τις μέρες με έπιασαν τα στερητικά του σεροξατ και χάθηκε ο μπούσουλας. Έκτοτε όπως ανέφερα έχω πάρει μινιτραν, σιμπαλτα και βελμπουτριν χωρις κανένα αποτέλεσμα. Έχει κανείς σας ακουστά την ορολογία brain fog ή είχατε κάποιον ασθενή σας με παρόμοια συμπτώματα; Ειλικρινά έχω απελπιστεί βλέποντας μηδενική πρόοδο 1,5 χρόνο τώρα....

Καλησπέρα σας, Τον τελευταίο καιρό αισθάνομαι μόνη. Έχω αρχίσει να απομυθοποιω τις σχέσεις που έχω συνάψει τόσο με φίλους όσο και με τον σύντροφο μου. Επιπλέον, αισθάνομαι ασυντονιστη ακόμα και με τους γονείς μου. Συγκεκριμένα, αισθανομαι οτι βρίσκομαι σε κατάσταση πένθους. Η εν λόγω κατάσταση δεν προκύπτει από την φυσική απώλεια αγαπημένου προσώπου αλλά αφορά την αγάπη-προστασια που θα ήθελα να λαμβάνω από τους γονείς μου κατά την παιδική ηλικία. Αυτό που μου κάνει αίσθηση δεν είναι το συναίσθημα της μοναξιάς που έχω, το οποίο κατά το παρελθόν φοβόμουν να το φέρω στην επιφάνεια γιατί κατά την παιδική και εφηβική ηλικία έχω αισθανθεί αρκετά μόνη, αλλά το γεγονός ότι το αντιμετωπίζω με περισσότερη (με επιφύλαξη) απάθεια, κοινώς δεν φοβάμαι τόσο. Στο πλαίσιο αυτό θα ήθελα να ρωτήσω, μιας και είχα ιστορικό κατάθλιψης, αν θα πρέπει να ανησυχώ. Καταλαβαίνω φυσικά ότι η ψυχοθεραπεία είναι το κλειδί.

Καλησπέρα, είμαι 18 χρονων και προσπαθώ να βιώσω το πένθος από τον χαμό του αδερφού μου εδώ και 2 χρόνια, πλέον σπάνια κλαίω, υπήρξα πολύ νευρικός, και τώρα που μένω μόνος μου δεν έχω όρεξη να κάνω τίποτα, δεν με ενδιαφέρει τίποτα, δεν μπορώ μα φάω καλά, δεν κοιμάμαι ποτέ ένα ολόκληρο 8ωρο, πράγματα που με ενθουσίαζαν και τα λάτρευα, αρχίζουν να είναι ένα μηδενικό στην ζωή μου, δεν θέλω να μιλάω σε κανέναν, έχω χάσει τον εαυτό μου, δεν με αναγνωρίζω και δεν με αντέχω, θέλω απλώς να αισθανθώ ξανά την όρεξη για ζωή και να νιώσω επιτέλους λίγη χαρά. Απλώς η λέξη που περιγράφει αυτό που νιώθω είναι το ρήμα "πονάω". Τι θα μπορούσε να με βοηθήσει; (εκτός από την ψυχοθεραπεία, η οποία νιωθω πως δεν μου έχει προσφέρει τίποτα)