Πώς να διαχειριστώ τη μοναξιά μου; Συμβουλές και προτάσεις.

Καρκινοπαθείς που αρνείται ότι έχει κατάθλιψη όμως η όλη συμπεριφορά του αυτό δείχνει δεν τρώει δεν σηκώνεται από το κρεβάτι έχει μόνιμα πόνους ή φαντάζεται ότι έχει παίρνει ασύστολα παυσίπονα πως μπορώ να τον βοηθήσω

Είμαι 16 ετών και είχα έναν χωρισμό πριν 6 μήνες που είχα δεθεί πολύ με εκείνο το άτομο και από τότε υπάρχουν μέρες που δεν τρώω και καθόλου, σκέφτομαι την αυτοκτονία όχι τόσο έντονα όσο παλιά αλλά ακόμα υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού μου, έχουν αρχίσει να μου πέφτουν αρκετά τα μαλλιά μου, δεν βγαίνω έξω για βόλτες και γενικά νιώθω και η ίδια πως ίσως περνάω μια μίνι κατάθλιψη. Επίσης δεν έχω όρεξη για τίποτα νιώθω πως ό,τι κάνω το κάνω υπό πίεση. Παραμελώ πολύ τον εαυτό μου επίσης. Θα ήταν καλύτερο να απευθυνθώ σε κάποιον ψυχολόγο ή ψυχίατρο; Ή μπορώ με κάποιον τρόπο να βοηθήσω τον εαυτό μου μόνη μου;

Η κατάθλιψη μπορεί να έχει μουδιάσματα σε όλα τα άκρα, δηλαδή πατούσες και παλάμες;

Μια ακόμη ερώτηση! Πόσες μέρες διαρκούν οι παρενέργειες μέτα την διακοπή αντικαταθλιπτικών;

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΑΣ ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΨΥΧΙΑΤΡΟ ΠΟΥ ΝΑ ΠΑΕΙ ΚΑΤ ΟΙΚΩΝ, ΕΧΟΥΜΕ ΣΟΒΑΡΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ, ΚΑΛΟ ΘΑ ΗΤΑΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΓΥΝΑΙΚΑ ΕΤΣΙ ΕΧΟΥΜΕ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΕΣ ΝΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ ΝΑ ΤΟΥ ΜΙΛΗΣΗ (Ο ΑΣΘΕΝΗΣ ΕΙΝΑΙ 47 ΕΤΩΝ Α" ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ ΣΤΑ ΚΑΡΑΒΙΑ )

Καλημέρα. Είμαι 42 χρονών και έχω τέσσερα παιδιά. Εδώ και ένα μήνα έχω φύγει από το σπίτι μου.. γιατί με τον σύζυγό μου αποφασίσαμε να χωρίσουμε.την τελευταία εβδομάδα κοιμάμαι υπερβολικά..δεν έχω όρεξη για τίποτα και η όρεξη μου έχει ανοίξει πολύ. Μου περνάει από το μυαλό να αυτοκτονήσω ή να κλειστό σε μοναστήρι.επισης έχω πονοκεφάλους και πόνους στα χέρια τα πόδια την μέση..τα παιδιά τα έχει ο πρώην μου . θέλουν να μείνουν μαζί του.

Καλησπέρα. Εδώ και πολλούς μήνες νιώθω ένα απέραντο κενό μέσα μου που δεν γεμίζει με τίποτα. Είχα μια τραυματική σχέση πριν δυο χρόνια και από τότε νιώθω πως δεν έχει νόημα η ζωή μου. Δεν με ευχαριστεί τίποτα πλέον και όλα τα κάνω μηχανικά. Το άγχος μου με έχει φτάσει σε σημείο να με πιάνουν κρίσεις και να μην μπορώ να λειτουργήσω στην καθημερινότητα μου. Νιώθω συνεχώς μόνη μου και όλη μέρα με πιάνουν τα κλάματα για το παραμικρό. Προσπαθώ να σκεφτώ κάτι που μπορεί να με ευχαριστήσει αλλά δεν μπορώ. Επίσης αντιμετωπίζω και θέματα με τους γύρω μου γιατί συνέχεια προσποιούμαι την κοινωνική η την ευδιάθετη επειδή ντρέπομαι να δείξω πως νιώθω ή να εκφραστώ και όλοι νομίζουν ότι είμαι ακριβώς το αντίθετο. Όλη την ώρα είναι στο μυαλό μου σκέψεις που με κάνουν να νιώθω δυστυχισμένη και μόνη μου και περιμένω να μείνω μόνη μου ώστε να ξεσπάσω. Δεν μπορώ να ζήσω καμία στιγμή και δεν έχω κανέναν να μπορώ να νιώσω ο εαυτός μου.