Πώς να αντιμετωπίσω την αίσθηση ότι έχασα τη δεκαετία των 20-29 ετών λόγω καθυστερήσεων;

Ο κάθε άνθρωπος έχει τους δικούς του ρυθμούς. Κανείς δεν τα έχει κάνει όλα. Πολλές δεκαετίες έχουν ωραίο πράγματα να προσφέρουν. Κοιτάμε μπροστά.

Αυτά που περιγράφετε δεν ακούγονται καθόλου αστεία ή ασήμαντα. Αναρωτιέστε γιατί καθυστερήσατε να κάνετε κάποια πράγματα ή να έχετε κάποιες εμπειρίες αλλά απαντάντε μόνος σας στην αρχή, λέτε ότι αντιμετωπίσατε νωρίς στη ζωή σας θέματα υγείας και οικονομικά προβλήματα στην πατρική οικογένεια. Παρόλα αυτά η σκέψη ότι η ζωή ειναι γραμμική και πάει με μια συγκεκριμένη ροή δεν είναι αληθής. Και μπορεί να μην έχετε αυτές τις εμπειρίες που αναφέρετε αλλά σίγουρα τα προβλήματα που χρειάστηκε να αντιμετωπίσετε πιθανό σας ωρίμασαν ή σας έβαλαν σε άλλες διαδικασίες που συνομήλικοι σας δεν έχουν μπει πιθανό. Θα σας πρότεινα να εμπλακείτε σε μια διαδικασί...α ψυχοθεραπείας που θα σας βοηθήσει να ξεδιαλύνετε όλα αυτά που σας απασχολούν και πιθανό νιώθετε να σας κρατούν πίσω δεδομένου ότι έχουν αρχίσει να επηρεάζουν την όρεξη για φαγητό και τον ύπνο σας. Διάβασε περισσότερα

Νομίζω πως έχετε θυμό για όσα δεν ζήσατε στην ώρα που εσείς πιστεύετε πως έπρεπε να ζήσετε. Συζητήστε όλα με ένα ψυχίατρο ψυχοθεραπευτή για να σας βοηθήσει ψυχοθεραπευτικά.

Γειά σας!

Έχετε αισθήματα ανεπάρκειας και χαμηλή αυτοεκτίμηση που σας οδήγησαν εδώ: "δυσκολεύομαι να κοιμηθώ και τρώω ελάχιστα.Όταν νυχτώνει,ακόμα χειρότερα (?)".
Τώρα χρειάζεστε επαγγελματική βοήθεια για να βγείτε από αυτόν τον φαύλο κύκλο του άγχους και της κατάθλιψης!
Μην χάνετε άλλο χρόνο σε αυτομομφές...

Δημήτριος Παπαθανασίου
Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής

Τα χρόνια της νεότητας ειναι οντως σημαντικά αλλά αν δεν αποδεχεστε κάτι είναιοτι μεταφέρετε και στο τώρα την ίδια κατάσταση με το να αναπαράγεται το παρελθόν στο μέλλον. Η αποδοχή δεν ειναι μια κατασταση ακινησίας και εξιλέωσης οτι εσείς φταίτε . Η συμφιλίωση και η αποδοχή στο τώρα έχει μεγάλη αξία με την έννοια της θέλησης και οτι δεν τα παρατάμε ποτέ και η ζωή είναι να μαθω να φέρνω τον εαυτό μου στο τώρα.

δεν είναι αγώνας δρόμου η ζωή. Ποιος έκανε τι και σε ποια ηλικία. Ούτε οι άλλοι έχουν κερδίσει Νόμπελ στα 30 τους, για να έχουν εσάς να σας πουν το οτιδήποτε. Ο καθένας χαράσσει τη ζωή του, δεν ξεκινάμε όλοι απ την ίδια αφετηρία. Δεν πέφτει λόγος σε κανέναν να σας κρίνει. Ζήστε κανονικά τη ζωή σας. Αν νιώθετε ότι χάσατε μια δεκαετία, μην χάσετε άλλη μια επειδή θα κλαίτε για την προηγούμενη

Καλησπέρα σας , φαίνεται να αντιμετωπίζεται κάποια συμπτώματα κατάθλιψης . Σκεφτείτε να επισκεφτείτε κάποιον ειδικό για να βοηθηθείτε !

Το πρόβλημα δεν προκύπτει από τη σύγκριση με άλλους ανθρώπους αλλά από το πώς εσείς έχετε βιώσει τις στερήσεις και πώς τελικά νιώθετε μειονεξία. Χρειάζεται να αναζητήσετε μέσα σας την ουσία του προβλήματος.

Για πολλά πράγματα συγκρίνεστε με τους άλλους και φοβάστε ότι οι άλλοι δεν θα σας αποδεχτούν. Αυτό σας γεμίζει άγχος που ίσως το προβάλλετε και στους άλλους και νομίζετε ότι θα σας απορρίψουν. Θα σας κάνει καλό να μπείτε σε μια ψυχοθεραπεία, ώστε να καταλάβετε περισσότερα πράγματα για το τι νόημα έχει αυτό στη δική σας ζωή, γιατί συμβαίνει, και να μπορέσετε να το αλλάξετε, ώστε να είστε πιο ελεύθερος να χαρείτε την ζωή σας

Καλησπέρα. Παίρνω το θάρρος να σου μιλήσω στον ενικό, καθώς είμαστε συνομήλικοι. Υπάρχει αυτή η έννοια της καθυστέρησης που φαίνεται να κυριαρχεί σε όλη σου τη σκέψη, τις δραστηριότητές σου, τα όνειρά σου, τα χόμπι και τις απολαύσεις σου, τη συναναστροφή σου με άλλους ανθρώπους. Ό,τι και να κάνεις, φαίνεται να μπαίνεις σε μία διαδικασία σύγκρισης και να καταβάλλεσαι από σκέψεις όπως "πώς θα φανεί στους άλλους όταν μάθουν ότι εγώ δεν έχω βιώσει σημαντικά ορόσημα στη ζωή μου;", "θα με αποδεχθούν ή θα φύγουν;", "μπορώ να συμβαδίσω με τους άλλους δεδομένων αυτών των "ελλείψεών" μου;", "θα προλάβω να ζή...σω όσα δεν έζησα σε αυτή τη δεκαετία;".

Κυριαρχεί επίσης αυτό το "γιατί". 'Γιατί να βιώνω κάποια πράγματα τόσο πιο αργά σε σχέση με άλλους;", "γιατί οι άλλοι τα κατάφεραν τόσο νωρίτερα;", "γιατί δεν τα κατάφερα και εγώ όπως όλοι οι άλλοι;". Ζητάς απάντηση σε αυτό το γιατί. Με κάποιο τρόπο όμως, επέτρεψέ μου, το απαντάς ήδη από μόνη/ος σου. Αναφέρεις σημαντικούς ανασταλτικούς παράγοντες, όπως τα χρήματα και η υγεία των γονιών σου. Υποθέτω ότι από τα 18 μέχρι τα 29, οι συνθήκες της ζωής σου σε ανάγκασαν να αναλάβεις πολύ συγκεκριμένους ρόλους, ρόλους φροντιστικούς και υποστηρικτικούς, ρόλους που ίσως να διαφέρουν από ένα μεγάλο αριθμό ατόμων της ηλικίας σου.

Και όμως, αν κάτσεις και μιλήσεις με ανθρώπους, πιστεύω ότι θα εκπλαγείς από το πόσο ο καθένας κατά τη διάρκεια αυτής της δεκαετίας της ζωής του είχε αναγκαστεί να αναλάβει παρόμοιους ρόλους, ρόλους που τον οδήγησαν να χάσει σημαντικά ορόσημα της ζωής (ακόμα και να μην κάνουν οικογένεια) - αν βασιστούμε στην υπόθεση ότι οι περισσότεροι άνθρωποι της ηλικίας αυτής βιώνουν πάνω κάτω τα ίδια πράγματα στον ίδιο χρόνο. Όμως για να είμαι ειλικρινής, δεν είμαι σίγουρος για το κατά πόσο ισχύει η υπόθεση αυτή. Τα συμπεράσματα που ενδεχομένως να έχεις βγάλει μπορεί να βασίζονται σε αυτό που φαίνεται (στα social media π.χ. ή στη κοινωνία γενικότερα), και όχι σε αυτό που δεν φαίνεται. Υπάρχει ένας εξίσου μεγάλος αριθμός ανθρώπων, η ζωή των οποίων δεν φαίνεται. Σα να συμπεραίνουμε λοιπόν ότι ο καθένας ζει τη ζωή του, με τον δικό του ρυθμό, αναγκάζοντας να προσαρμόζεται στις εκάστοτε συνθήκες που παρουσιάζονται στον δρόμο του. Αυτό άντεχε να κάνει, αυτό μπορούσε να κάνει.

Και εδώ σαν να έρχεται η δική σου ανησυχία ότι μήπως όλα αυτά φαίνονται αστεία. Για κάποιον άλλον, ίσως πράγματι να φαίνονται αστεία. Για σένα όμως δεν είναι. Σε προβληματίζουν, σε απασχολούν, σε επηρεάζουν ψυχολογικά σε σημαντικό βαθμό. Είναι ζωτικής σημασίας για σένα. Και εδώ σα να ενισχύεται αυτό που γράφω παραπάνω. Ο καθένας έχει τα δικά του βιώματα, τον δικό του ρυθμό, τις δικές του αξίες. Άραγε πόσο ωφελεί να αξιολογούμε τη ζωή μας βασιζόμενοι σε κριτήρια, ρυθμούς, και αξίες άλλων ανθρώπων;

Θα μπορούσα να συνεχίσω να προσπαθώ να σου αλλάξω την οπτική σου για αυτά που αναφέρεις, όμως νιώθω ότι έχεις ανάγκη να νιώσεις, να αφουγκραστείς τα συναισθήματα με τα οποία έρχεσαι αντιμέτωπη/ος. Είναι σα να βιώνεις μία έντονη απώλεια και θλίψη για όλα αυτά που δεν έχεις ζήσει, και που με βάση τη κρίση σου είναι σημαντικά. Αναφέρεις ότι επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό τη ψυχολογία και τη γενικότερη λειτουργικότητά σου.

Θα σε ενθάρρυνα να ξεκινήσεις ψυχοθεραπεία. Θα σου επιτρέψει να μοιραστείς αυτούς τους προβληματισμούς, να επαναπροσδιορίσεις το παρελθόν σου, να ενισχύσεις την αυτοαποδοχή και την αυτοπεποίθησή σου, και να διεκδικήσεις μια ζωή πιο χαρούμενη.

Προσωπικά βρίσκομαι στη διάθεσή σου. Διάβασε περισσότερα