Η Νικολουζάκη Εμμανουέλα είναι Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπεύτρια και διατηρεί ιδιωτικό γραφείο στα Ιλίσια. Είναι απόφοιτη του τμήματος Ψυχολογίας Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Κατέχει Μεταπτυχιακό Δίπλωμα (MSc) στη Διασυνδετική Ψυχιατρική: Απαρτιωμένη φροντίδα σωματικής και ψυχικής υγείας της Ιατρικής Σχολής του Εθνικού & Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Η θεωρητική της κατάρτιση αρχικά αφορούσε τη συστημική θεραπεία, καθώς ολοκλήρωσε την τετραετή εκπαίδευση (1880 ωρών) στην Εταιρία Συστημικής Θεραπείας και Παρεμβασης σε Άτομα, Οικογένειες και ευρύτερα Συστήματα (ΕΣΥΘΕΠΑΣ).
Έπειτα εξελίχθηκε και προσέγγισε θεωρητικά και κλινικά την ψυχανάλυση λακανικού προσανατολισμού στην οποία εκπαιδεύεται πάνω από τέσσερα έτη στο Κέντρο Ψυχαναλυτικών Ερευνών, το οποίο εντάσσεται στις εκπαιδευτικές δραστηριότητες του Ινστιτούτου του Φροϋδικού Πεδίου.
Στην αρχή της επαγγελματικής της πορείας συνεργαζόταν με το κέντρο ειδικής αγωγής "Διά..Λόγου Τέχνη" και την Ανώνυμη Μη Κερδοσκοπική Εταιρία "Διάδραση" για την πρόληψη του ηλεκτρονικού εθισμού. Έπειτα εργάστηκε ως Ψυχολόγος στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων και τα τελευταία 4 συναπτά έτη ως Ψυχολόγος στο Κέντρο Ημέρας "Λωτός" του Ελληνικού Κέντρου Διαπολιτισμικής Ψυχιατρικής και Περίθαλψης "Κωστής Μπάλλας", το οποίο εντάσσεται στο Υπουργείο Υγείας. Πλέον ιδιωτεύει στα Ιλίσια.
Λίγα λόγια για την ψυχανάλυση..
Ο Freud, σε μια επιστολή του προς τον Georg Groddeck το 1924, έγραφε
ότι «είναι δύσκολο να ασκεί κάνεις την ψυχανάλυση σε απομόνωση·
είναι ένα εξόχως κοινωνικό εγχείρημα».
Η ψυχανάλυση συνιστά μια διαδικασία μέσω της οποίας το άτομο μπορεί να προσεγγίσει και να ανακαλύψει το ασυνείδητό του, στον βαθμό που το ίδιο επιθυμεί. Παράλληλα αποτελεί έναν τρόπο κατανόησης και αντιμετώπισης της υποκειμενικής του αλήθειας και μοναδικότητας, καθώς και του προσωπικού του συμπτώματος, το οποίο επαναλαμβάνεται.
Ο ψυχαναλυτής δεν παρέχει έτοιμες λύσεις ούτε καθοδηγεί τον αναλυόμενο. Η ηθική της ψυχανάλυσης έγκειται ακριβώς στη διατήρηση, εκ μέρους του ψυχαναλυτή, της ευθύνης του ερωτήματος, της αμφιβολίας και της συνεχούς αναδιατύπωσης, χωρίς την προσφυγή σε καμία μορφή αυθεντίας. Συνεπώς στην ψυχαναλυτική διαδικασία είναι ο ίδιος ο αναλυόμενος που «καθοδηγεί» τη θεραπεία, καθώς παρακινείται από το ασυνείδητό του να εκφράσει όσα αγνοεί για τον εαυτό του.