Καλησπέρα σας. Γενικά το τελευταίο διάστημα υπάρχει μεγάλη απογοήτευση στην ζωή μου ενώ θα έπρεπε ν είναι γεμάτη χαρές. Έχω δίπλα μου έναν υπέροχο άνθρωπο που με στηρίζει στα πάντα, σε λίγο διάστημα θα μπούμε στο σπίτι μας, Νοέμβρη θα γίνει κ ο γαμος μας. Έχω άσχημα βιώματα από τα 14 μου είτε σχετικά με την διατροφή και τα κιλά μού (ήμουν πολύ καλά για την ηλικία μου απλά έχω πιο μεσογειακό σωματότυπο, και υπήρχε η σύγκριση).. Υπήρξαν πολλές προσπάθειες με διατροφολόγους αρχικά χωρίς να χρειάζεται, στην πορεία επειδή με φτάσανε στο σημείο να το χρειάζομαι. Έχω φτάσει τα 24 χρόνια της ζωής μου έχοντας τύψεις για το πώς εξελίσσεται το σώμα μου, και απίστευτα νεύρα που έδεινα βαρύτητα τότε στα λόγια τους, και τους επέτρεψα να με μειώσουν τόσο ψυχολογικά, και σωματικά. Έγιναν και δύο προσπάθειες με ψυχολόγους όταν αντιλήφθηκα ότι έχω καταντήσει ψυχικά άρρωστη. Στην πρώτη δυστυχώς σταμάτησα διότι εγώ δεν ένιωθα ότι μπορεί να υπάρξει σωστή σύνδεση, ώστε να ανοιχτω και να εμπιστευτώ πλήρως. Στην δεύτερη ξεκίνησε να υπάρχει μια σύνδεση και κατανόηση. Βασικά ένιωθα ότι με άκουγε πραγματικά κ δεν προσπαθούσε απλά να συμβουλέψει. Αλλά συνέβη ένα συμβάν οικονομικής φύσεως και αναγκάστηκα να σταματήσω προσωρινά. Παρόλα αυτά προσπάθησα να βρω motivation σε πολλά πράγματα. Αλλά κάθε φορά δημιουργούνταν μια ελπίδα, και ερχόταν η ηττοπάθεια της αποτυχίας από την ενδεχόμενη προσπάθεια που θα ξανά ξεκινούσε. Νιώθω γενικά πνιγμένη στο σύνολο, εδω έχω αναφέρει μόνο το διατροφικό κομμάτι, και υπάρχουν ώρες που ειλικρινά νιώθω ότι θέλω να τελειώσει εντελώς αυτό που νιώθω. Σαν να μην έχω άλλη δύναμη να συνεχίσω. Όχι την προσπάθεια για βελτίωση. Την προσπάθεια για ζωή γενικότερα. Συνεχίζω και σε δεύτερο λόγω οριων λεξεων

Καλησπέρα. Πάσχω από διαταραχή πανικου και κατάθλιψη περνώ αντικαταθλιπτικα και xanax επί 13 χρόνια κάθε μέρα το τελευταίο, χρόνο έφτασα 2 MG xanax ημερησίως αλλά δεν ηρεμώ. Χρειάζεται να πάω σε κάποιο κέντρο απεξάρτησης ?

Γεια σας. Είμαι 24 και τα τελευταία 2 χρόνια νιώθω ότι δε μπορώ να απολαύσω το ίδιο (με παλιά) καμια δραστηριότητα. Είμαι μονιμα κουρασμένη και ζορίζομαι να βρω κίνητρο. Το άγχος μου έχει ξεκινησει να επιδρά και στο σωμα μου (στομάχι, ζαλάδες, ημικρανίες) ακόμα και τις στιγμές που «διασκεδάζω»

Καλησπερα!!Το 2013 εχασα το πατερα μου απο ανακοπη καρδιας διοτιβπηγε στο ικα να ρωτησει για τη συνταξη του διοτι του την καθυστερουσαν με αποτελεσμα να μαλοσει με εναν υπαλληκο να συγχυστει να ερθει σπιτι να παθει ανακοπη και να πεθανει!!!Προσπαθησα να ξεπερασω την απωλεια αλλα το πιο τραγικο ηταν οταν το φεβρουαριοβτου 2024 χανω τη μητερα μου απο λαθος γιατρου!!Πηγε να κανει καθαρισμο στα αυτια σε ωρλ και την εγραψε αντιβιωση που ειχε κεφαλοσπορινη με αποτελεσμα να παθει αλεργικο σοκ και να πεθανει στο δρομο σαν σκυλι!!Αυτο που με ποναει ειναι οτι η μητερα μου ηξερε για την αλλεργια που ειχε στη κεφαλοσπορινη και το γραφε στο βιβκιαριο της με κοκκινα γραμματα πανω απτο αμκα της!!Ο γιατρος την εγραψε συνταγη για αντιβιωση δεν ειδε τε κοκκινα γραμματα η μητερα μου εκτελεσε τη συνταγη στο φαρμακειο πηρε το χαπι αυτης της αντιβιωσης και επαθε μεσα σε 10 λεπτα αλεργικο σοκ!!Δε κπορω να διαχειριστω αυτους τους 2 αδικους χαμους των γονιων μου η θλιψη ειναι τεραστια!!Νιωθω οτι ζω ενα κακο ονειρο!!Τι να κανω;; Ευχαριστω!!

Καλησπέρα σας, Είμαι 25 χρονων και έχω έναν αδερφό 33 χρονων, ο οποίος έχει διαγνωστεί με κατάθλιψη και πέρνει φαρμακευτική αγωγή! Ανέκαθεν ήταν ένα παιδί που δεν ανοιγόταν πολύ στην οικογένεια του , γιατί δεν θέλει να μας αγχώνει για δικές του ανησυχίες κατά τα λεγόμενα του.Δεν μεγάλωσε εύκολα λόγο θεμάτων υγείας που έχουμε στην οικογένεια και πολλά αλλα. Είναι δυσκολος άνθρωπος στο να ανοιχτεί και ίσως κάποιες φορές νευρικός αν του κάνουμε ερωτήσεις που δεν θέλει να απαντήσει. Μένει μόνος του εκτός σπιτιού, το τελευταίο διάστημα 2-3 ημέρες τον πιάνει και απλά θέλει να κοιμάται όλη ημέρα και μετά 2-3 ημέρες είναι καλά και ξανά το ίδιο με αποτελεσμα να μην πηγαίνει ούτε στην εργασία του .Πως μπορούμε εγώ και οι γονείς μου να φερθούμε σε αυτή τη κατάσταση ώστε να βοηθήσουμε; Θα ήταν καλό να πηγαίνουμε με το ζόρι από το σπίτι του 1-2 φορές την εβδομάδα έστω να του κάνουμε παρέα ή ποιες κινήσεις να κάνουμε. Ευχαριστω πολύ!

καλησπέρα.. ειμαι γεννημενη το 1993. ΚΙ έφτασε εκείνη η ώρα που όλοι οι γονείς μας λέγανε (θα μεγαλώσεις και θα μετανιώσεις που βιαζόσουν χαχα) Για εμένα ξεκίνησαν οι λεγόμενες "σφαλιάρες" της ζωής απο τα 23.(τότε ήταν που "ξύπνησα") αλλά κι από μικρή δεν πέρασα λίγα. (άσχημο διαζύγιο γονέων αν και τώρα πλέον ειμαστε ενταξει ολοι) και κάθε τόσο όλο και κάτι νέο διαπιστώνω. για τη ζωή για τους γύρω μου (προφανώς και ειναι αναμενόμενο να συμβεί αυτο όταν μεγαλώνεις). το θέμα ειναι πως ενω βλέπω , καταλαβαίνω , εχω πάθει τόσα και τόσα απο λάθος επιλογές μου κι εχω αναλύσει άπειρα μεσα μου τα πάντα και εχω φοβερή αυτογνωσία, ΔΕ ΞΕΡΩ τι να κανω στην πράξη, πως να το κανω, απο που να ξεκινήσω, τι ειναι σωστό, τι ειναι λάθος . Δηλαδή στη θεωρεία ειμαι πολυ καλη . στη πράξη εχω μπλοκάρει. και το αποτέλεσμα ειναι να βρίσκομαι τελικά κολλημένη στον ιδιο φαυλο κυκλο, στάσιμη, νιωθοντας καθολου νορμαλ σε σχεση με αλλους ανθρώπους , ζώντας σε επανάληψη καταστάσεις που δε μαρέσουν κι αντί να φύγω κάθομαι. και δε παω μπροστα ετσι καθολου. ΜΕ ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΑΛΗΘΕΙΑ. θελω κατι να αλλαξει. Δε με γεμίζει τιποτα. εχει νεκρώσει το μεσα μου. η φαντασία μου πεθανε. (όρεξη για ζωη εχω, δεν ειμαι αυτοκτονική) απλως πολλες αλλαγές στη ζωη απο μικρή, δεν υπάρχουν πραγματικοί φιλοι διπλά μου. η οικογένεια μου ειναι σκορπισμένη εδω κι εκει , η μητερα μου ειναι η δυναμη μου μονο με αυτη συννενοουμαι αλλα κ σε εκεινη ποσα να πω? στεναχωριεται που με βλεπει φρεσκια νεα, αλλα μαραζωμένη. . λοιπον... μη σας κουραζω. Τυχαια βρηκα αυτη τη σελιδα. δε ξερω καν αν θα απαντησει καποιος. Και για να σας προλαβω .. νιωθω αμηχανα να παω σε ψυχολογο. αν υπηρχε μια λυση ονλαιν θα τη χρησιμοποιουσα πολυ ευχαριστως. και παμε στη ερωτηση....Λοιπον? πως μπορει να αλλαξει τη ζωη του καποιος? ... :/ :/