Φυτικό φάρμακο για αντικατάσταση του seroxat 20 mg

Καλησπέρα θα ήθελα να ξεκινήσω αντικαταθλιπτικά ο γιατρός μου πρότεινε τα labous φοβάμαι όμως αν θα αυξηθεί το βάρος μου αν θα πρηστώ εγώ γιατί διάβασα παχαίνουν και ότι μεγαλώνει η κοιλιά και η περιφέρεια ισχύουν όλα αυτά???

παίρνω τριάντα χρόνια σεροπράμ των 20mg...υπάρχει πρόβλημα? Τι να κάνω? Προσπάθησα τα σταμάτησα αλλά πάλι με έπιανε κατάθλιψη...και τα παίρνω συνέχεια...πειράζει?

Γειά σας εχω χάσει τη μητέρα μου προσφοτα ολοι μερα θελω να κοιμάμαι δεν εχω ορεξη να φαω και ολοι μερα μελανχωλω εχω καταθλιψη? Και εαν ναι πως θα την αντιμετωπισω νιωθω οτι δεν εχω δυναμη να αλλαξω τον τροπο που ζω

Είμαι 24 ετών (άρρεν). Από μικρός βίωνα την κατάσταση του να είναι όλοι εναντίον μου και αυτό μου έχει μείνει μέχρι σήμερα, ώσπου αρχίζω να διαπιστώνω μίσος από την κοινωνία, χωρίς να γνωρίζω το λόγο. Έχω προσπαθήσει να βρω δουλειά, χωρίς να έχω δώσει το παραμικρό δικαίωμα δημοσίως, αλλά νιώθω ότι υπάρχει ένας ηλικιακος ρατσισμός και εξαιτίας τους δεν μπορώ να ζήσω οικονομικά. Επίσης, λόγω της μάστιγας που επικρατείται στην κοινωνία, νιώθω ότι οι γυναίκες της γενιάς μου, με μισούν, καθώς στα σχολικά χρόνια κρίνουν με βάση τον αλγόριθμο στα κοινωνικά δίκτυα. Προσπαθώ να καταλάβω τι φταίει.

Καλησπέρα. Το δικό μου πρόβλημα έχει σχέση με τις αναμνήσεις. Δεν καταλαβαίνω γιατί όταν σκέφτομαι καλές παλιές στιγμές με πονάνε, με στεναχωρούν και μετά σκεφτομαι ποιος ο λόγος ύπαρξης μας. Γιατί περνάμε καλά ή δεν περνάμε καλά αφού θα πεθάνουμε. Γιατί πρέπει να το ζούμε όλο αυτο. Βασικά νιώθω σαν όλα πλέον απλά να με πονάνε, είτε καλά είτε άσχημα. Το περίεργο είναι ότι έχω στόχους και ακόμη έχω και το συναίσθημα της χαράς, αλλά μόνο στις φαντασιώσεις μου. Όταν ομως συμβαίνει κάτι πραγματικα δν το χαιρομαι. Πχ. Θα σκεφτώ πως θα πάω βόλτα στη θάλασσα που μαρεσει πολυ και θα βάλω το ωραιο μου φόρεμα και θα κάτσω εκεί στην παραλία νιώθοντας πραγματικα έντονα χαρούμενη (στη φαντασίωση μπορω να νιώσω χαρούμενη) ενώ όταν γινεται στην πραγματικότητα δν μπορω να το νιώσω αυτο. Ενώ ομως δεν μπορω να νιώσω πραγματικα χαρούμενη δεν θέλω ομως και να μεγαλώσω και με τρομάζει η σκέψη του θανάτου. Νιώθω λες και όσο μένω στάσιμη (περνάει ο καιρός χωρίς να νιώθω χαρούμενη) θα φτάσει ο καιρός που ήδη θα χω χάσει τα νεανικά μου χρόνια και μετά θα ναι αργά. Αλλά αλήθεια πιστευω πως ποτε δεν είναι αργά για τιποτα, απλώς νιώθω πως δυσκολα θα νιώσω ποτε χαρούμενη . Απλά χαμογελάω, γελάω πολυ αλλά δν νιώθω πραγματική χαρα. Ίσως έχω πλάσει και μια ψεύτικη χαρα στο κεφάλι μου; Δεν ξερω…από μικρή ένιωθα πως έπρεπε να κάνω χαρούμενους τους γονείς μου και υποκρινόμουνα συχνά όποτε δν ξερω αν έχω μάθει τελικά τι σημαίνει να χαίρεσαι και γι αυτο με δυσκολεύει τόσα χρόνια. Βέβαια έχω και μια περίοδο στο μυαλό μου που ένιωθα χαρούμενη αλλά δν θυμάμαι και πολυ καλά τις στιγμες όποτε δν ειμαι και σιγουρη….

Σας ζήτω τη βοήθεια σας σας παρακαλώ . Μετά από 6 μήνες θεραπείας τώρα μπαίνω σε άλλο φάρμακο . Η μελαγχολία η κατάθλιψη κσι οι κρίσεις πανικού συνεχίζονται .Ειναι βασανιστικό . Επίσης κάθε πρωί που σηκώνομαι ηδη σηκώνομαι με έντονες φοβίες σκέψεις που φαίνεται υπάρχουν ηδη ενώ κοιμάμαι . Κοιμάμαι εδώ και χρόνια με χάπι Ενώ ξέρω τι μου συμβαίνει δεν μπορώ να βοηθήσω τον εαυτό μου κσι φαίνεται ότι τα φάρμακα δεν μς βοηθούν . Δεν έχω αυτοκτονικές τάσεις όμως παρακαλώ να τελειώσει αυτή το βάσανο που περνώ . Σας ευχαριστώ

Έχω κλειστεί στο εαυτό μου νιώθω αβολα αμήχανα δε μπορώ να επικοινωνήσω ούτε τα βασικά σέρνομαι το τελευταίο καιρό με έχω ξαναβάλει στη θέση αυτή είναι σαν να υπάρχω χωρίς να ζω σε κανονική συνθήκη είμαι πολύ ανοιχτή κοινωνική με το οποίο κ εύστροφη σ αυτή τη φαση μέχρι κ με φιλικά προσωπα έχω γίνει γνωστή μου έρχονται να μου πούνε μας λειπεις κλπ αλλά αυτό δε μου αλλάζει κάτι ίσως νιώθω κ χειροτερα αν κ το βρίσκω τρυφερό έχω βαρεθεί να με βάζω σε αυτό..τώρα μιας κ νιώθω δε μπορώ να επικοινωνήσω πρακτικά το χω ρίξει στα βιβλία πράγμα που θεωρώ Λαθος αλλά δε ξέρω τι να κάνω..πράγματα που κάνα τρομερα τώρα τα κάνω αισχος..από υπόδειγμα περίγελος στο όντως κ το ξέρω κ γώ γιατί έχω ζήσει κ στα δυο..έκανα ψυχοθεραπεία χρόνια βοηθήθηκα επειτα είδα ότι δε θα μπορούσα να μαθω κάτι παραπάνω όποτε διακόψαμε κ πηγα σε νέο άτομο με το οποίο έχω κάνει 7συνεδριες αλλά δε έχω μάθει κάτι καινούργιο για μενα δε ενιωσα καλύτερα ούτε νιωθω να χω βοηθηθεί ίσως έχω προβληματιστει..τι λέτε να εμπιστευτώ τη διαδικασία μαι δω κ ας μη αλλάζει τίποτα;κ αυτό με τα βιβλία είναι κακο;ή λαθος προσεγγιση μιας κ κανονικά δε θα αποτελούσε ρουτινα μου αλλά από κει που μίλαγα με 15ατομα κ είχα βαθιά επικοινωνία τώρα οποίος κ να ναι μπροστά μου νιώθω αμήχανα αβολα κ βγαζω κάτι πολύ θαμπο