Πρέπει να επισκεφτώ ψυχίατρο για άγχος και θλιβερές σκέψεις στα 70 μου;

Καλησπέρα, εδώ και μήνες νιώθω τσίμπημα, πόνο δεν ξέρω πως να το περιγράψω στο αριστερό στήθος, πήγα σε καρδιολόγο και είμαι οκ, υπάρχει περίπτωση να είναι άγχος ή τίποτα κακοήθεια στο στήθος. Να ανησυχώ; Δεν το νιώθω όλη μέρα και ούτε κάθε μέρα.

Μπορεί να φαίνεται λίγο ασήμαντο αυτό που θα πω σε σχέση με άλλα θέματα, αλλά αυτό που με ανησυχεί είναι ότι βιώνω ανά διαστήματα (και νομίζω ίσως και σχεδόν μόνιμα πλέον), περιορισμό στην αντοχή ως προς τα συναισθήματα. Θα εξηγήσω: Κουράζομαι πάρα πολύ νοητικά όταν μιλάω με άλλους ανθρώπους, με αποτέλεσμα να μη μπορώ να βγω έξω όσο συχνά θα ήθελα έως και καθόλου. Δηλαδή πολύ σπάνια, γεμίζουν πλήρως οι συναισθηματικές μου μπαταρίες ώστε να μπορώ να κάνω συζητήσεις χωρίς να κουράζομαι και έχοντας και ενέργεια. Ενώ σωματικά είμαι καλά. Κοιμάμαι κανονικά, τρώω κτλ. Όταν πχ έχω περάσει πρόσφατα κάτι έντονα συναισθηματικά, για να επανέλθω πάλι στα φυσιολογικά μου μου παίρνει μήνες νομίζω. Μέχρι τότε δεν μπορώ να μιλάω πολύ. Μπορώ να λέω λέξεις, τα βασικά. Και μερικές προτάσεις. Αλλά όχι να ανοίγω πιο χρονοβόρες συζητήσεις. Όταν το κάνω νιώθω πίεση στο μέτωπό μου. Και αυτό είχε φτιάξει όταν άρχισα να παίρνω Cipralex, και είχα νιώσει συναισθηματική αντοχή σχετικά γρήγορα. Όμως τώρα που πριν 1-2 εβδομάδες τσακώθηκα πάρα πολύ έντονα με τη μητέρα μου, ακόμα να επανέλθει η συναισθηματική μου αντοχή. Δεν μπορώ να μιλάω σχεδόν καθόλου. Οπότε μέχρι να ανακτήσω την αντοχή αυτή, δεν ζω πραγματικά, κάνω απλά τα βασικά κάθε μέρα. Είναι κάτι ανησυχητικό όλο αυτό; Επίσης δεν έχω τη συναισθηματική αντοχή πλέον να συνδεθώ πάλι βαθιά με τους ανθρώπους, μετά τον χωρισμό που πέρασα. Και έχει περάσει ένας χρόνος τουλάχιστον. Γίνεται να μην επανέλθει ποτέ η συναισθηματική μου αντοχή; 🙁

Είμαι υποτασική. 45 ετών. Εδώ και λίγο καιρό η πίεση μου από χαμηλή πάει στο 15 με 10. Έχω άγχος γενικά. Το θέμα είναι ότι κάθε φορά αισθάνομαι το κεφάλι μου να το σφίγγει σιδερένια μέγγενη σε μεγάλο βαθμό. Υπάρχει πιθανότητα να χρειάζομαι ψυχολόγο για το άγχος?

Παίρνω φαρμακευτική αγωγή πολλά χρόνια και σε δύσκολες στιγμές ζαναξ έχει τώρα 3 μήνες ακόμα να το ξεπεράσω φοβάμαι ότι δεν θα το ξεπεράσω δεν έχει κάτι μόνιμη θεραπεία

Καλησπέρα σας! Εχω τρομακτικό άγχος για την μαμά μου ότι μπορεί να έχει άνοια.Θεώρησα ότι κάποια θέματα ήταν αρρυθμιστος θυρεοειδής αλλά η γιατρός είπε να την πάω σε νευρολογο να την δει.Απο παλια είχα αρρωστοφοβια και όταν έμαθα κάτι τέτοιο μπήκα στο ίντερνετ και διάβασα τα παντα για την άνοια και τρομοκρατηθηκα γιατί είδα πολλα κοινά.Αποφασίσαμε να περάσουν τα Χριστούγεννα και να παμε μετά για εξετάσεις.Εκείνη θεωρεί ότι είναι φυσιολογικό που ξεχνάει γιατί είναι 67 ετων,εγώ όμως που ζω μαζί της τρελαινομουν.Την παρακολουθουσα 24/7 και έκλαιγα αν έκανε κάποιο λάθος ή δεν θυμόταν και έτσι μοιραία την επηρέασα,ίσως, δεν ξέρω.Με τα πολλα πηγα σε ψυχίατρο και μου έγραψε ζαναξ των 0,5 2 την ημέρα.Μισο το πρωι, μισό το μεσημέρι κ 1 το βράδυ.Στις 13 πηρα το 1ο.Δεν εκανα πολυ σωστά την αγωγή γιατί μερικές φορές έπρεπε να οδηγήσω και δεν το έπαιρνα που μου είπε η γιατρός αλλά σήμερα, 5 μέρες μετά ακόμα με πιανω να παρακολουθω τα συμπτώματα της, να με πιανει πανικός,να ειμαι χάλια, να προσευχομαι συνέχεια.Τις προηγουμενες μέρες δεν ειχα τόσο θέμα όσο χθες το απόγευμα και σήμερα.Οταν το παιρνω νιώθω λίγο σαν πονοκεφαλο που μετά περνάει.Το θέμα είναι ότι ακόμα δεν φευγει πληρως το άγχος.Ειμαι ακόμα στρεσαρισμενη.15 μέρες μου έγραψε την αγωγή η ψυχίατρος,δεν θα έπρεπε στις 5 μέρες να ειμαι πιο ήρεμη;Πρώτη φορά που πηρα κάτι στην ζωή μου και νόμιζα ότι θα με πιασει.Η μαμά μου πια έχει άρνηση να παει για εξετάσεις και αυτό με αγχώνει ακόμα πιο πολυ.Τι να κάνω;Να εμπιστευτώ την αγωγή και καν την συνεχίσω μέχρι να κάνει τον κυκλο της ή πρεπει να παρω κάτι άλλο ίσως;

Κάποιος που έχει κατάθλιψη και κάνει αγωγή με διαφορά συμπτώματα πχ ανορεξία όχι καλό ύπνο άγχος κτλπ ποια είναι αυτά που βελτιώνονται αρχικά και βλέπουμε ότι η αγωγή μας πάει καλά?

Είμαι 29 ετών.Λόγω κάποιων προβλημάτων που υπήρχαν παλιότερα(έχουν να κάνουν με οικονομικά και θέματα υγείας των γονιών μου),τα οποία σε κάποιο βαθμό έχουν εξαλειφθεί πια,δεν έχω κάνει (ακόμα) κάποια πράγματα που έκαναν οι περισσότεροι νέοι από τα 18 έως τα 29.Πχ δεν έβγαινα έξω κάθε Σάββατο ή δεν πήγαινα συνέχεια διακοπές σε νησιά,εξωτερικό,κοσμικά μέρη πως είναι η Αράχωβα ή το Πήλιο.Άπό φιλίες και σχέσεις λίγα πράγματα,το ίδιο και από δουλειές.Νομίζω πως έχασα την ωραιότερη δεκαετία της ζωής μου,αν ισχύει αυτό που λένε ότι η ωραιότερη δεκαετία ενός ανθρώπου είναι από τα 20 έως τα 29.Έχω και μια φοβία,το πως θα το πάρουν κάποιοι άνθρωποι το ότι σε αυτή την ηλικία δεν έβγαινα συνέχεια έξω ή δεν πήγαινα σε άλλα μέρη.Θα πουν εντάξει δεν πειράζει ή θα φύγουν?Και αν θέλω να πάω μαζί με έναν από αυτούς σε ένα μέρος που μπορεί να έχει πάει ήδη,θα καταδεχτεί να ξαναπάει ειδικά για εμένα,?Μου κακοφαίνεται ότι σε κάποια πράγματα καθυστέρησα σε σχέση με άλλους.Πχ από τα 18 μου ήθελα να πάρω ένα συγκεκριμένο αμάξι.Κατάφερα και το πήρα στα 28 μου,μεταχειρισμένο.Ενώ είμαι ΟΚ,στο πίσω μέρος του μυαλού μου υπάρχει η σκέψη ότι γιατί κάποιοι άλλοι το είχαν από τα 20 ή τα 22,ενώ εγώ έφτασα σχεδόν 30 για να το πάρω?Αν πάω σε ένα νησί που δεν έχω πάει ακόμα,αφενός μεν θα μου φανεί καλό,αφετέρου στο πίσω μέρος του μυαλού μου θα υπάρχει και πάλι η σκέψη ότι γιατί εγώ έφτασα σχεδόν 30 να πάω εκεί όταν οι πιο πολλοί είχαν πάει από τα 22 ή τα 25?Αυτό,πως το εξηγείτε?Δεν σκέφτομαι καν το ενδεχόμενο να κάνω οικογένεια.Κατά την άποψη μου(μπορεί να είναι και λάθος),αν φτάσω σε αυτό το σημείο,όλα αυτά που δεν έχω κάνει ακόμα,δεν θα γίνουν ποτέ.Πραγματικά τον τελευταίο καιρό δυσκολεύομαι να κοιμηθώ και τρώω ελάχιστα.Όταν νυχτώνει,ακόμα χειρότερα.Μπορεί να φαίνονται αστεία όλα αυτά που γράφω και σίγουρα εκεί έξω υπάρχουν πιο σοβαρά προβλήματα.Κάθε γνώμη και βοήθεια είναι καλοδεχούμενη.Ευχαριστώ και συγγνώμη για το μεγάλο κείμενο!