Παπαδρόσου Μαρία-Σοφία

Απαντήσεις σε ερωτήσεις ασθενών

• Αυτισμός
  Καλησπέρα σας! Πώς δουλεύουμε την οριοθέτηση σε ένα παιδί 7.5 χρονών στο φάσμα του αυτισμού? Με ΔΚΖ (Δραστηριότητες Καθημερινής Ζωής)?

  • Η οριοθέτηση σε ένα παιδί με αυτισμό, ηλικίας 7,5 ετών, μπορεί να γίνει με σαφή, σταθερό και οπτικά υποστηριζόμενο τρόπο, μέσα από τις Δραστηριότητες Καθημερινής Ζωής (ΔΚΖ). Η μετάβαση από τη μία δραστηριότητα στην άλλη δουλεύεται με ρολόι ή εικόνες και με φράσεις όπως «σε 5 λεπτά μαζεύουμε και πάμε στο επόμενο». Η αναμονή σειράς διδάσκεται με απλές κάρτες που δείχνουν την έννοια του «περιμένω» και σταθερές λέξεις όπως «μόλις τελειώσει ο φίλος, έρχεσαι εσύ». Αν υπάρξει θυμός ή επιθετική συμπεριφορά, χρησιμοποιούμε μια απλή «κοινωνική ιστορία» με εικόνες: π.χ. «είμαι θυμωμένος → παίρνω ανάσα → κρατά...ω τα χέρια κάτω». Οι ΔΚΖ, όπως το φαγητό, οριοθετούνται με πίνακα ρουτίνας: π.χ. πλένω χέρια → κάθομαι → τρώω → πετάω → λέω μπράβο. Τέλος, κάθε δραστηριότητα έχει αρχή, μέση και τέλος με εικόνες: «ζωγραφίζω → μαζεύω → επιλέγω άλλο παιχνίδι». Τα όρια χρειάζονται επανάληψη, συνέπεια και ήρεμη στάση από όλους, ώστε το παιδί να νιώθει ασφάλεια και να μαθαίνει σταδιακά να αυτορυθμίζεται μέσα από τη δομή. Η οριοθέτηση σε ένα παιδί 7.5 χρονών στο φάσμα του αυτισμού είναι μια διαδικασία που απαιτεί χρόνο, υπομονή και προσπάθεια και χρειάζεται επιπρόσθετες ειδικές παιδαγωγικές παρεμβάσεις που δε χωρούν σε αυτό το μήνυμα. Διάβασε περισσότερα

    

    Παπαδρόσου Μαρία-Σοφία

• Συμβουλευτική γονέων και παιδιών
  Έχω ένα κοριτσι 6 χρόνων το οποίο φέτος τελειώνει τον νηπιαγωγείο!! Είναι πολύ υπεύθυνη,ωριμη,κοινωνική ένα απόλυτα φυσιολογικό παιδί. Δεν έχει αδέλφια.Στο σχολείο περνάει όμορφα.στο σπίτι παίζει ζωγραφίζει γενικά όλα καλά. Τις τελευταίες τρεις μέρες όμως,ετσι ξαφνικά άρχισε να παρουσιάζει περίεργη συμπεριφορά.Ανεξήγητους φόβους... Ξαφνικά φοβάται όταν πετάει μία μύγα να μην την καταπιεί να μην μπει μέσα στο αυτή της..Ξαφνικά φοβάται να φάει για να μην πνιγεί...((Χωρίς να έχει πνιγεί ποτέ με φαγητό))Έχει συνεχώς πόνους.την πονάει για λίγο η κοιλιά μετά το ξεχνάει.. μετά την πονάει το στήθος.Μετά την πονάνε τα πόδια..Μετά την πονάει το κεφάλι.Την πονάνε λέει τα μάτια της...νιωθει κάτι να υπάρχει στο λαιμό της...Τα ξεχνάει για λίγο και ξανά από την αρχή....Μόνο το βράδυ κοιμάτα μία χαρά κ είναι ήρεμη..και στο σχολείο κάνει τέτοιες σκέψεις αλλά δεν τις λέει στις δασκάλες..μέσα σε όλα αυτά με αγχωνει και ότι δεν ξέρω αν όντως πονάει η νομίζει.δεν είναι παιδί που θα πει ψέματα ότι πονάει κάπου χωρίς αυτό το σημείο να την ενοχλεί έστω και στο ελάχιστο... Ρώτησα της δασκάλες στο σχολείο είναι όλα καλά και φυσιολογική.Ρώτησα και την μικρή για το σχολείο όλα καλα Πρόσφατες εξετάσεις αίματος φυσιολογικές με πολύ λίγη χαμηλή βιταμίνη d. Καρδιολογικές εξετάσεις φυσιολογικές.Στην επίσκεψή μας στον παιδίατρο πριν ξεκινήσουν όλα αυτά όλα μία χαρά.στο σπίτι εκεί που παίζει και είναι μία χαρά ξαφνικά την πιάνει ένας πόνος σε κάποιο σημείο του σώματος... Το ξεχνάει μετά από λίγο βάζει τα κλάματα για τη φοβάται ότι θα μείνει τυφλή.Το ξεχνάει μετά από λίγο βάζει τα κλάματα για τι νομίζει ότι δεν μπορεί να αναπνεύσει.δεν έχει γίνει καμία αλλαγή στο οικογενειακό μας περιβάλλον.Με τον άντρα μου είμαστε μία χαρά. Η μικρή.δεν υπάρχει τίποτα διαφορετικό που να δικαιολογεί όλη αυτή τη συμπεριφορά... Δεν ξέρω τι να κάνω δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω δεν ξέρω τι συμβαίνει.. έχω κλεισει ραντεβού την τρίτη με τον παιδίατρο να κάνω μία συζήτηση μαζί του. αλλά θέλω μία γνώμη ακόμα.ευχαριστώ

  • Η συμπεριφορά που περιγράφετε ταιριάζει σε αρχόμενη μορφή άγχους σωματοποίησης, γνωστή στην αναπτυξιακή ψυχολογία ως Αγχώδης Διαταραχή Σωματικών Συμπτωμάτων (Somatic Anxiety in Children) ή Υποχονδριακού τύπου ανησυχία/φόβοι για την υγεία (χωρίς πρόθεση ψεύδους ή δραματοποίησης).Συμβαίνει συχνά σε υπεύθυνα, ώριμα και ευαίσθητα παιδιά (όπως ακριβώς περιγράφετε την κόρη σας), όταν δυσκολεύονται να αναγνωρίσουν και να εκφράσουν το άγχος τους ή οταν το στρες μεταφέρεται στο σώμα (νιώθουν πόνους, περίεργες αισθήσεις, φόβους υγείας). Τα παράπονα δεν είναι «θεατρικά», είναι αληθινά για το ίδιο το παιδί, έστω κι αν δεν βασίζονται σε οργανική... αιτία. Μερικοι από τους πιθανους λογους για τους οποιους συμβαινει συγκεκριμενα τωρα, μολονοτι δεν έχει αλλάξει κάτι εμφανές όπως αναφερετε, είναι καλο να λαβετε υποψιν ότι η μετάβαση από το Νηπιαγωγείο στο Δημοτικό είναι για πολλά παιδιά ψυχοσυναισθηματικά φορτισμένη (έρχεται το «μεγάλο σχολείο», το άγνωστο, η ευθύνη, νεος χωρος, νεα ταξη, νεοι ανθρωποι, δασκαλοι/δασκαλες/διευθυντες) και παιδιά χωρίς αδέρφια τείνουν να υπερεπεξεργάζονται εσωτερικά τις αλλαγές χωρίς να τις εξωτερικεύουν άμεσα, αλλα αντιδρωντας έμμεσα (μέσω του σώματος, των φόβων, της ανάγκης ελέγχου της υγείας τους, με το μυαλό να "σκανάρει" το σώμα διαρκώς). Συμπτώματα που ταιριάζουν με άγχος (και όχι οργανική νόσο) είναι η εναλλαγή συμπτωμάτων σε διάφορα σημεία του σώματος, οι φόβοι καταστροφής («θα τυφλωθώ», «θα πνιγώ», «δεν αναπνέω»), χωρίς προηγούμενο τραύμα. Η ανησυχία για μύγα στο αυτί ή κατάποση είναι χαρακτηριστικοί φόβοι παιδικού άγχους. Η στρατηγικη είναι επισκεψη στον Παιδίατρο (όπως ήδη σωστά έχετε κλείσει) για επιβεβαίωση ότι δεν υπάρχει οργανικό υπόστρωμα, ελεγχος για τυχόν αισθητηριακή υπερευαισθησία (σε φως, ήχους, γεύσεις), που μπορεί να εντείνει την ανησυχία της και αν η κατασταση παραμενει Παιδοψυχιατρος με εμπειρία σε άγχος & σωματοποίηση, για να ξεκινήσει ήπια συμβουλευτική και τεχνικές γνωσιακής αναδόμησης (θα βοηθήσει να εκφράσει συναισθήματα και να μάθει ότι «το άγχος μπορεί να μεταμφιέζεται σε πόνο»). Σε τετοιες περιπτωσεις συχνα είναι χρησιμος και ο Ειδικος Παιδαγωγος καθως γνωριζει από κοινωνικοσυναισθηματικές δεξιότητες μπορεί να βοηθήσει το παιδί να κατανοεί και να ονοματίζει το άγχος του χωρις το αυστηρο πλαισιο ότι πρεπει να παει στον γιατρο. Ο Ειδικος Παιδαγωγος διδασκει στο παιδι “εργαλεία” συναισθηματικής ρύθμισης (π.χ. κάρτες συναισθημάτων, χάρτης σώματος, αναπνοές, ημερολόγιο φόβων) και μπορει να παρέμβει προληπτικά, πριν το άγχος παγιωθεί και ενταθεί στην Α' Δημοτικού, ώστε να είναι όλα ομαλα μεχρι τοτε. Επισης, ο Ειδικος Παιδαγωγος εχει συμπληρωματικό ρόλο σε όλα τα υπολοιπα, για να γενικεύσει τις στρατηγικές στο σπίτι και στη ρουτίνα της. Σε κάθε περιπτωση αποφευγουμε φρασεις όπως «δεν έχεις τίποτα, είσαι καλά», γιατί ενισχύουν την ανησυχία του παιδιου, δεν απορρίπτουμε τα παράπονα, αλλά επιβεβαιωνουμε με ήρεμο τόνο, πχ. «Νιώθεις ότι πονάει το μάτι σου τώρα; Ωραία, πάμε να το φροντίσουμε και να δούμε τι μας λέει. Όταν ηρεμήσουμε, θα μου πεις τι μπορεί να σε τρόμαξε».Αν ολες οι ιατρικες εξετάσεις είναι καθαρές, σημαινει οτι το σώμα της είναι το "μέσο" με το οποίο μιλάει το άγχος. Όσο πιο νωρίς οργανωθεί παρέμβαση, τόσο πιο γρήγορα επανέρχεται η ισορροπία.Αν χρειαστειτε ερωτήσεις-κλειδιά που μπορειτε να θεσετε στην κορη σας για να κατανοησετε περισσοτερο την περισταση ή ηπια καθημερινή ρουτίνα για αποφόρτιση ή παράδειγμα τεχνικής "μαγικού ημερολογίου ανησυχιών" που δουλεύει εξαιρετικά σε τέτοιες περιπτώσεις, μπορειτε να επικοινωνησετε μαζι μου. Διάβασε περισσότερα

    

    Παπαδρόσου Μαρία-Σοφία

• Αυτισμός
  Έχει φάσμα αυτισμού δεν ξέρουμε τίποτα σας παρακαλώ εκτός από εργοθεραπεία και λογοθεραπεία που κάνει το παιδί ηλικίας τριών χρονών μημπος πρέπει να παρακολουθήστε και από νευρολόγο ,παιδί ψυχίατρο,ή κάποια άλλη ειδικότητα ;

  • Η ερώτησή σας είναι πολύ σημαντική και εύστοχη, ειδικά για ένα παιδί 3 ετών (πλεον 4,5 ετων λογικα) με διάγνωση ή υποψία αυτιστικού φάσματος. Η σωστή καθοδήγηση από νωρίς είναι κρίσιμη για την πρόγνωση και τη λειτουργικότητα του παιδιού. Οι επαγγελματίες που πρέπει να εμπλέκονται στην παρακολούθηση και υποστήριξη του παιδιού είναι ο Παιδοψυχίατρος ή Αναπτυξιολόγος, καθως ο παιδοψυχίατρος (ή παιδονευρολόγος με αναπτυξιακή εξειδίκευση) επιβεβαιώνει τη διάγνωση (ή την υποψία) αυτισμού, παρακολουθεί την ψυχική υγεία του παιδιού (άγχος, συναισθηματική ρύθμιση, συνοδές δυσκολίες), χορηγεί ψυχομετρικά εργαλεία για να καταγραφεί το αναπτυξιακό προφίλ... και μπορεί να προτείνει φαρμακευτική αγωγή μόνο αν υπάρχουν σοβαρές δυσκολίες (π.χ. ύπνος, υπερκινητικότητα, έντονη επιθετικότητα). Αν δεν έχει γίνει ακόμα αξιολόγηση από παιδοψυχίατρο ή αναπτυξιολόγο, είναι το επόμενο και απαραίτητο βήμα. Ο Παιδονευρολόγος (δεν είναι πάντα απαραίτητος σε όλες τις περιπτώσεις) είναι χρήσιμος εάν υπάρχουν επιληπτικές κρίσεις ή υποψία (π.χ. στιγμιαίες “απουσίες”, ακούσιες κινήσεις), αν παρατηρείται σημαντική καθυστέρηση λόγου και επικοινωνίας μαζί με έντονη κινητική αδεξιότητα και αν ζητηθεί ηλεκτροεγκεφαλογράφημα (EEG) ή άλλος νευρολογικός έλεγχος. Τελος, ο Ειδικός Παιδαγωγός (μην τον παραλείπετε!), εφόσον το παιδί έχει διάγνωση ή υποψία ΔΑΦ, είναι απαραίτητος για Ανάπτυξη κοινωνικών δεξιοτήτων (βλεμματική επαφή, σειρά σε παιχνίδι, απλές οδηγίες), Ενίσχυση προσπάθειας για συγκέντρωση, ρουτίνες, μίμηση και μάθηση, Πρώτη εκπαιδευτική προετοιμασία για ένταξη σε προσχολική ομάδα (νηπιαγωγείο κλπ.), Χρήση τεχνικών όπως TEACCH, PECS, ABA, αν το παιδί έχει ανάγκη από δομημένη προσέγγιση. Η συνεργασία Λογοθεραπευτή + Εργοθεραπευτή + Ειδικού Παιδαγωγού, με Παιδοψυχίατρο ή Αναπτυξιολόγο, είναι το ιδανικό θεραπευτικό πλαίσιο.
    Συνοπτικα, το πρωτο βημα είναι το ραντεβού με Παιδοψυχίατρο ή Αναπτυξιολόγο, Για πλήρη διαγνωστική και αναπτυξιακή αξιολόγηση, μετα είναι το να ζητησετε
    από τον/την θεραπευτή/θεραπεύτρια σας να συντάξει έκθεση παρατήρησης και φυσικα να
    αναζητησετε Ειδικό Παιδαγωγό με εμπειρία στο φάσμα αυτισμού, για συμπληρωματική υποστήριξη με βάση εξατομικευμένο πρόγραμμα. Ρωτηστε και αν απαιτείται και νευρολογικός έλεγχος (μόνο αν υπάρχουν ενδείξεις) για πληρότητα εικόνας, αν υπάρχει υπόνοια. Θυμηθειτε ότι οσο νωρίτερα δομηθεί το θεραπευτικό πλάνο, τόσο καλύτερη είναι η μακροπρόθεσμη πρόγνωση και ότι η συνεργασία των ειδικών είναι το κλειδί ώστε να μη γινει αποσπασματική δουλειά.Είμαι εδώ για ό,τι χρειαστείτε. Διάβασε περισσότερα

    

    Παπαδρόσου Μαρία-Σοφία