Ο αδελφός μου είναι απομονωμένος.κλεινεται στο δωμάτιο του και δεν αφήνει κανέναν να μπει εκεί. Δεν ενδιαφέρεται για τίποτα και συνέχεια μιλάει μόνος του Τι μπορεί να του συμβαίνει????

Καλησπέρα σας, θα ήθελα τη βοήθειά σας σχετικά με κάποια συμπτώματα άγχους που αντιμετωπίζω εδώ και καιρό. Πάντα είχα θέματα με άγχος, αλλά το τελευταίο διάστημα έχουν επιδεινωθεί. Τα κύρια συμπτώματα που έχω είναι: •Αϋπνία λόγω έντονων σκέψεων. •Κρίσεις άγχους που ξεκινούν από διάφορες σκέψεις και συνοδεύονται από ταχυκαρδία και έντονο κλάμα. •Νευρικότητα χωρίς να υπάρχει συγκεκριμένος λόγος. •Χαμηλή αυτοεκτίμηση και αρνητικές σκέψεις για τον εαυτό μου, οι οποίες επηρεάζουν την καθημερινότητά μου και τις σχέσεις μου. •Μερικές φορές, πέρα από την ταχυκαρδία, νιώθω σαν να χτυπάει η καρδιά μου πολύ δυνατά για λίγα δευτερόλεπτα, κάτι που με τρομάζει. Έχω ήδη επισκεφτεί παθολόγο για να αποκλείσω σωματικά αίτια. Οι αιματολογικές εξετάσεις και ο θυρεοειδής ήταν φυσιολογικά. Μόνο κάποιες ορμόνες ήταν αυξημένες, και μου είπαν ότι αυτό μπορεί να σχετίζεται με το άγχος. Θα ήθελα να καταλάβω τι μπορεί να μου συμβαίνει και ποια θα μπορούσε να είναι η καλύτερη αντιμετώπιση, γιατί η κατάσταση με έχει κουράσει και δυσκολεύει την καθημερινότητά μου. Σας ευχαριστώ.

Κάνω εδώ κ 2χρονια ψυχοθεραπεία έχω βοηθηθεί αρκετα κ μέσω αυτού αναδύθηκε μπροστά μου ένας νέος κόσμος..αλλά ακόμη ανά συνθήκες κ ας ξέρω τα αιτία που μπορεί να μου επαναφέρουν ένα τέτοιο μοτίβο συμπεριφοράς μπαίνω σε μια κατάσταση τελειως αντίθετη κ χωρίς καμία σύνδεση με τη πραγματική μου θέση κ αυτό μπορεί να κρατήσει για μέρες μέχρι να το αντιστρέψω..στη μια περίπτωση είμαι πολύ λειτουργική κοινωνική αντιλαμβάνομαι τα πάντα νιώθω ενέργεια κ κάνω συνειρμούς που άλλου θα μοιάζαν εξωπραγματικοί κ στη άλλη θέση που με βάζω μέσω αυτοπαρατηρησης κριτικής της εσωτερικής μου φωνής μπορώ να με φτασω σε σημείο να σέρνομαι κ να μη μπορώ να συννενοηθω να αντιληφθώ τα βασικά ή να έρθω σε μια βασικη επικοινωνία νιώθω πληρως αποξενωμένη κ χαμένη απέναντι σε μενα κ πραγματικά δεν ξέρω τι να κάνω για να βγω να με επαναφέρω κ να γινω πάλι κυρίαρχη του εαυτού μου αντί σκιάς..

Πώς μπορεί ενας έφηβος να διαπιστώσει ότι πάσχει από κατάθλιψη ποια είναι τα συμπτώματα

Γεια σας.Χρόνια πολλά. Από το 2018 κι έπειτα αντιμετωπίζω κατάθλιψη. Διαγνώστηκα επίσημα δυο φορές, έχω κάνει μια απόπειρα αυτοκτονίας και το τελευταίο δίμηνο νιώθω πως πάλι δεν είμαι σε καλή κατάσταση ψυχολογικά, με ελάχιστη όρεξη να ασχοληθώ με όσα με ευχαριστούσαν, με πίεση να βγάλω κάποιες υποτυπώδεις δουλειές στο σπίτι ενώ στην ουσία η ελάχιστη ενέργεια που έχω πάει αποκλειστικά στο παιδί μου. Ο ύπνος μου είναι κακός αφού δεν μπορώ να κοιμηθώ το βράδυ πια. Παίρνω εφεξορ σε δόση των 375 και κανένα αγχολυτικό (εδώ και έξι μήνες περίπου τα σταμάτησα από μόνη μου γιατί ένιωθα πως είχα φτάσει σε σημείο κατάχρησης). Δεν κάνω ψυχοθεραπεία καθώς ο τελευταίος ψυχίατρος που με παρακολουθούσε για τρία χρόνια μου έλεγε (μέχρι πέρυσι που σταμάτησα να τον βλέπω) πως δεν είμαι έτοιμη ακόμα. Το θέμα μου είναι πως δυσκολεύομαι να εμπιστευτώ ξανά έναν ειδικό, όμως ταυτόχρονα ξέρω πως αυτή είναι η μόνη λύση. Ο σύντροφός μου έχει κουραστεί. Νιώθω πως πλέον δεν μπορεί να με στηρίξει κι αυτό με στενοχωρεί επιπλέον. Από την οικογένεια κάπως τα αδέρφια μου με βοήθησαν σε πρακτικά ζητήματα το τελευταίο διάστημα, όμως δεν είμαι άνθρωπος που θα ζητήσει εύκολα βοήθεια κι έτσι δε θέλω να επιβαρύνω κανέναν παραπάνω. Πολλές φορές εύχομαι απλώς να τελειώσει η πορεία μου κι άλλες νιώθω τεράστια ενοχή όμως ξέρω πως δεν έχω άλλη αντοχή για απογοήτευση και εμπόδια κλπ κλπ και πως δεν έχω τη δύναμη να σκάψω μέσα μου για απαντήσεις. Το ερώτημά μου είναι σε τι ψυχίατρο(τι κατεύθυνση να ακολουθεί δλδ) να απευθυνθώ ώστε έστω να μπορέσω να οργανώσω κάπως την καθημερινότητά μου και να μην βλέπει το παιδί μου μια μαμά που είναι συνεχώς καταθλιπτική; Κι επίσης θα είμαι έτσι για όλη την υπόλοιπη ζωή μου; Είμαι σαράντα χρονών.

Γέννησα πριν 2 μήνες και από τότε με πήρε ο κατήφορος εχω συνέχεια αρρωστοφοβια πίνω αντικαταθλιπτικά αλλά δεν βλέπω κάποια διαφορά θέλω να επισκέπτομαι συνέχεια το νοσοκομείο την κόρη μου δεν την προσεχω είμαι χάλια

Καλησπέρα, Τον τελευταίο καιρό νιώθω ότι βυθίζομαι όλο και περισσότερο στην κατάθλιψη. Μου είναι τρομερά δύσκολο να πάω στην εργασία μου, η οποία εντείνει ακόμη περισσότερο την ψυχική μου υγεία, λόγω πίεσης και τοξικού περιβάλλοντος. Γυρνάω σπίτι ακόμη χειρότερα και καταφεύγω στο φαγητό. Νιώθω ότι δεν μπορώ να συνεχίσω άλλο στη δουλειά μου και σκέφτομαι να παραιτηθώ. Δουλεύω στον δημόσιο τομέα και σκέφτομαι ότι εάν παραιτηθώ, θα συζητηθεί και επίσης η παραίτηση μου θα επηρεάσει αλλά άτομα που δε φταίνε. Είμαι σε απόγνωση.

Κλαίω κάθε μέρα για τον ίδιο λόγο και ντρέπομαι να το πω στους γονείς μου. Τι να κάνω;