Έχασα τον πατέρα μου και δεν νοιωθω έτοιμη να γυρίσω στη δουλειά, μπορώ να πάρω άδεια από ψυχίατρο;

Έχασα τη μητέρα μου πριν έναν μήνα. Στην αρχή ήμουν πολύ θυμωμένη αλλά τώρα τη θέση του θυμού έχει πάρει η θλίψη. Κάποιες στιγμές νομίζω ότι δεν έχει πια τίποτα νόημα και πως όλα είναι μάταια και πρέπει απλώς να περιμένουμε τον θάνατό μας. Νιώθω σαν να είμαι 100 χρονών. Ανησυχώ μόνο κάποιες στιγμές για την υγεία του παιδιού μου, ίσως και υπερβολικά. Θα νιώσω καλύτερα αν μιλήσω σε ειδικό; Έχει νόημα ή θα ακούσω κάποια γενικόλογα;

Ζω με συσσωρευμένο πένθος τα τελευταία 7 χρόνια το οποίο νόμιζα πως είχα ξεπεράσει όμως εμφανίζεται ξανά και ξανά στην επιφάνεια επηρεάζοντας πρώτα εμένα και έπειτα τις σχέσεις μου. Ποια μέθοδος ψυχοθεραπείας θα ήταν καλύτερη για εμένα δεδομένου ότι ένα τραύμα του παρελθόντος επηρεάζει το παρόν και το μέλλον;

Καλησπέρα σας. Την Παρασκευή έχασα τον πατέρα μου. Είμαι ψυχολογικά χάλια. Δεν αντέχω αυτή την απώλεια. Ο αδερφός μου χάλια επίσης. Τι να κάνω;

Έχω χάσει τον μπαμπά μου εδώ και έξι μήνες. Δεν μου φεύγει στιγμή από το μυαλό. Ό,τι και αν κάνω, βλέπω την εικόνα του στο μυαλό μου. Και σκέφτομαι, είναι δυνατόν ο μπαμπάς μου να έχει φύγει; Δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω με τίποτα. Ήταν το στήριγμά μου. Όταν βρίσκομαι με παρέα και περνάμε όμορφα, αυτή η σκέψη και πάλι δεν φεύγει. Ή όταν γελάω δυνατά, μετά σταματάω απότομα, γιατί νιώθω ενοχές... κλαίω καθημερινά. Τον βλέπω στον ύπνο μου καθημερινά. Ότι γύρισε... και ξυπνάω και συνειδητοποιώ ότι ήταν απλά ένα όνειρο... δεν μπορώ να χαρώ τίποτα. Έφυγε ξαφνικά...

Καλησπέρα σας, έχει λίγες μέρες που πέθανε ο πατέρας μου, κ ενώ πάσχω από ocd και γενικευμένη διαταραχή του άγχους με κρίσεις πανικού. Παρακολουθούμε από ψυχίατρο κ παίρνω κ αγωγή . προσπαθώ μέσα στην ημέρα να κάνω κάποια πράγματα για να ξεχνιέμαι λίγο. Είναι λάθος αυτό ; Με πονάει πολύ η απώλεια του

Καλησπέρα σας. Είμαι 44χρ χωρισμένος (με παιδί στην εφηβεία) και τα τελευταία 3 χρόνια ζούσα με τη μητέρα μου. Πριν μια εβδομάδα την έχασα και από τότε νιώθω άβολα στο σπίτι όταν είμαι μόνος, ειδικά τα βράδια. Δεν κυκλοφορώ/κινούμαι άνετα στο σπίτι, το δωμάτιο που κοιμόταν το έχω κλειστό και γενικότερα νιώθω περίεργα. Κάτι σαν ανησυχία, σαν φόβο, θλίψη σίγουρα. Δεν ξέρω αν τα περιγράφω σωστά. Είναι κάτι φυσιολογικό, παροδικό; Σκέφτομαι να αλλάξω όλο το χώρο (βάψιμο σπιτιού, έπιπλα) μήπως αλλάξει η ψυχολογία. Πώς θα μπορούσα να το διαχειριστώ;

Καλησπέρα σας. Ο αδερφός μου ο οποίος έχει σύνδρομο Down, μετά τον θάνατο της μητέρας μας, που έφυγε πριν 20 ημέρες, έχει επιθετική συμπεριφορά σε εμένα δεν θέλει να με βλέπει. Όταν ζούσε η μητέρα μας μου είχε πολύ αδυναμία, με αγαπούσε πολύ. Δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ, γιατί από την μια δεν την αναφέρει καθόλου κ από την άλλη από την συμπεριφορά του καταλαβαίνω ότι του λείπει. Γενικά έχει πρόβλημα με τα άτομα της οικογένειας που πριν από την απώλεια χαιρόταν όταν τα έβλεπε. Τι μπορώ να κάνω; Του είπα κάποια στιγμή ότι η μαμά πήγε στον Θεό κ τώρα είναι καλά δεν πονάει, κ ότι τον αγαπάει πολύ κ τον προσέχει από εκεί κ μ αγκάλιασε κ έλαμψε το πρόσωπο του. Μήπως μια φωτογραφία της θα τον βοηθούσε;