Pos mporw na kseperasw tin katathlipsi;

Γεια σας. Είμαι έφηβη και είμαι στεναχωρημένη ένα αρκετά μεγάλο διάστημα. Το πρόβλημα μου είναι πως όταν είμαι έτσι επηρεάζω και τους γύρω μου. Λόγω αυτού το θέματος η κολλητή μου παραλίγο να με αφήσει διότι την έριχνε ψυχολογικά η όλη κατάσταση. Δεν αντέχω να νιώθω έτσι και δεν θέλω με τίποτα να βλέπω τους φίλους να χαλάνε την διάθεση τους επειδή δεν αισθάνομαι εγώ καλά. Έχω σκεφτεί αρκετές φορές να πιεστώ λίγο για να μην δημιουργό πρόβλημα στους δικούς μου ανθρώπους. Τι πρέπει να κάνω? Πως να αντιμετωπίσω τις αρνητικές σκέψεις και την στεναχώρια?

Είμαι 24 ετών (άρρεν). Από μικρός βίωνα την κατάσταση του να είναι όλοι εναντίον μου και αυτό μου έχει μείνει μέχρι σήμερα, ώσπου αρχίζω να διαπιστώνω μίσος από την κοινωνία, χωρίς να γνωρίζω το λόγο. Έχω προσπαθήσει να βρω δουλειά, χωρίς να έχω δώσει το παραμικρό δικαίωμα δημοσίως, αλλά νιώθω ότι υπάρχει ένας ηλικιακος ρατσισμός και εξαιτίας τους δεν μπορώ να ζήσω οικονομικά. Επίσης, λόγω της μάστιγας που επικρατείται στην κοινωνία, νιώθω ότι οι γυναίκες της γενιάς μου, με μισούν, καθώς στα σχολικά χρόνια κρίνουν με βάση τον αλγόριθμο στα κοινωνικά δίκτυα. Προσπαθώ να καταλάβω τι φταίει.

Καλησπερα σας. Θα ηθελα να ρωτησω σχετικα με αντικαταθλιπτικο και σταθεροποιητη. Παιρνω εδω και αρκετα πλεον χρονια κυριως αντικαταθλιπτικο . Υπάρχει περιπτωση να εχω μακροπροθεσμα κάποια επιπτωση στην υγεια μου; αν ναι τι θα ηταν αυτο; Επισης , θα ηθελα να ρωτησω υπάρχει σωματική η ψυχολογικη εξαρτηση απο τα χαπια; Εχω πλεον μακροχρονια χρηση και ανησυχω και προβληματιζομαι ως προς αυτο. Κατα τα αλλα ειμαξ πληρως λειτουργικη και με τα 2 σαν αγωγες που παιρνω. (Υποτροπιαζουσα καταθλιψη εχω) . Σας ευχαριστω!!!

Γέννησα πριν 3 μήνες και έχοντας προηγούμενο ιστορικό κρίσεων πανικού ξανά ήρθαν στην επιφάνεια. Όχι στο σημείο που τις είχα αλλά υπάρχει ανησυχία,φόβος θανάτου, τρομακτικά συμπτώματα, αρνητικές σκέψεις ότι κάτι θα μου συμβεί είτε σε μένα είτε σε κάποιον άλλον.

Νιώθω μεγάλη ντροπή λόγω της κακής εφηβείας μου, με κακές παρέες και πολύ καλής ποιότητας τότε σχέση. Δεν μπορώ και δε θέλω να βγαίνω από το σπίτι παρά μόνο για εργασία και αυτό αναγκαστικά. Ζω σε μικρή κοινωνία και αυτό με κάνει ακόμα χειρότερα. Έχουν περάσει 12 χρόνια από τότε αλλά εγώ νιώθω ότι όλοι με θυμούνται έτσι. Κάνω συνεδρίες αλλά δεν είμαι σε θέση η ίδια να το διαχειριστω, νιώθω ότι δε μου αξίζει να αγαπηθω και ότι όλα αυτά είναι "το πλήρωμα του χρόνου". Θέλω να ανοίξει η γη και να με καταπιεί, έχω χάσει τον εαυτό μου, το μυαλό μου, δεν είμαι σε θέση να ερμηνεύσω τα συναισθήματα μου. Δεν ξέρω που πατάω και που βρίσκομαι. Αν δεν ήταν η δουλειά μου στη μέση, θα έφευγα από εδώ, για αρχή. Πάντα ένιωθα άσχημα για όλα αυτά αλλά εδώ και 6 μήνες όλο αυτό με έχει επηρεάσει σε τέτοιο σημείο που δεν αντέχω τον εαυτό μου.