Τι να κάνω αν η 20χρονη κόρη μου απομονώνεται και ασχολείται μόνο με το κινητό;

Καλησπέρα σας,
είναι πολύ κατανοητό το ερώτημά σας και η ανησυχία που το συνοδεύει. Όταν ένας νέος άνθρωπος, όπως η κόρη σας, αποσύρεται από τη ζωή και μένει σιωπηλά κλεισμένος στο σπίτι, το "τίποτα" που φαίνεται εξωτερικά, συχνά κρύβει ένα "πολύ" που δεν έχει βρει ακόμη λέξεις να εκφραστεί.
Συχνά η απομόνωση και η ενασχόληση με επαναλαμβανόμενες δραστηριότητες (όπως η τακτοποίηση) δεν είναι απλώς "παθητικότητα" ή "τεμπελιά". Είναι τρόποι που ένας άνθρωπος, όταν δυσκολεύεται να αντέξει ή να διαχειριστεί κάτι μέσα του, χρησιμοποιεί για να κρατήσει μια αίσθηση ελέγχου και ασφάλειας.
Συχνά, τέτ...οιες συμπεριφορές εμφανίζονται όταν:
-Υπάρχει εσωτερική σύγχυση ή αδυναμία να απαντηθεί το «ποια είμαι τώρα;»
-Ο κόσμος έξω μοιάζει αβέβαιος, αγχωτικός ή επικριτικός.
-Η μετάβαση από την εφηβεία στην ενήλικη ζωή συνοδεύεται από πίεση ή προσδοκίες που δεν έχουν εσωτερικευτεί.
Τι μπορείτε να κάνετε: Μείνετε σε επαφή, χωρίς να πιέζετε για εξηγήσεις. Το πιο σημαντικό αυτή τη στιγμή είναι να νιώθει πως δεν την κοιτάτε μόνο μέσα από το “πρόβλημα”, αλλά την αναγνωρίζετε σαν άνθρωπο με λόγους, έστω κι αν δεν είναι ακόμη έτοιμη να τους μοιραστεί.
Δοκιμάστε προσεγγίσεις όπως:
«Δεν θα σε πιέσω να μου πεις τι συμβαίνει. Όμως είμαι εδώ και νοιάζομαι. Αν ποτέ θελήσεις να μιλήσουμε ή να σκεφτούμε τι σε βοηθά, μπορείς να μου το πεις.»
Ακόμα και η σιωπή, η απόσυρση ή οι μικρές τελετουργίες της καθημερινότητας, είναι μια μορφή νοήματος. Κάποιος προσπαθεί να πει κάτι, ακόμα και όταν δεν έχει βρει τα λόγια.
Εσείς, με τη σταθερή παρουσία σας, μπορείτε να είστε ο πρώτος καθρέφτης αποδοχής και ηρεμίας, σε μια φάση όπου όλα μέσα της μπορεί να μοιάζουν αβέβαια. Read more

Καλησπέρα σας, Θα πρέπει να επισκεφθεί ψυχολόγο για την καλύτερη ποιότητα ζωής της

Προτείνω να σταθείτε δίπλα της με συμπαράσταση και κατανόηση γι αυτό το οποίο συμβαίνει. Απευθυνθείτε η ίδια σε ψυχολόγο-ψυχοθεραπευτή και ξεκινήστε την δική σας προσωπική επεξεργασία ώστε να μπορέσετε να οριοθετήσετε τα συναισθήματά σας ως προς αυτό το οποίο της συμβαίνει.

Θα πρότεινα αρχικά μια προσεκτική, χωρίς πίεση, συζήτηση για το πώς νιώθει. Έπειτα, έναν ψυχίατρο ή ψυχολόγο για εκτίμηση και φυσικά στήριξη, κατανόηση και υπομονή από εσάς, χωρίς κριτική.

Καλησπέρα σας, θα πρότεινα να μιλήσει με ψυχολόγο. Μπορείτε να της προτείνετε να κλείσει μια συνεδρία online