Καλησπέρα σας. Θα ήθελα να ρωτήσω αν το brintellix 5mg στην αρχή της θεραπείας μπορεί να προκαλέσει εμβοές και αν το σύμπτωμα αναμένεται να υποχωρήσει σταδιακά ή χρειάζεται αλλαγή θεραπείας. Ευχαριστώ.

Καλησπέρα σας, Είμαι 25 χρονων και έχω έναν αδερφό 33 χρονων, ο οποίος έχει διαγνωστεί με κατάθλιψη και πέρνει φαρμακευτική αγωγή! Ανέκαθεν ήταν ένα παιδί που δεν ανοιγόταν πολύ στην οικογένεια του , γιατί δεν θέλει να μας αγχώνει για δικές του ανησυχίες κατά τα λεγόμενα του.Δεν μεγάλωσε εύκολα λόγο θεμάτων υγείας που έχουμε στην οικογένεια και πολλά αλλα. Είναι δυσκολος άνθρωπος στο να ανοιχτεί και ίσως κάποιες φορές νευρικός αν του κάνουμε ερωτήσεις που δεν θέλει να απαντήσει. Μένει μόνος του εκτός σπιτιού, το τελευταίο διάστημα 2-3 ημέρες τον πιάνει και απλά θέλει να κοιμάται όλη ημέρα και μετά 2-3 ημέρες είναι καλά και ξανά το ίδιο με αποτελεσμα να μην πηγαίνει ούτε στην εργασία του .Πως μπορούμε εγώ και οι γονείς μου να φερθούμε σε αυτή τη κατάσταση ώστε να βοηθήσουμε; Θα ήταν καλό να πηγαίνουμε με το ζόρι από το σπίτι του 1-2 φορές την εβδομάδα έστω να του κάνουμε παρέα ή ποιες κινήσεις να κάνουμε. Ευχαριστω πολύ!

καλησπέρα.. ειμαι γεννημενη το 1993. ΚΙ έφτασε εκείνη η ώρα που όλοι οι γονείς μας λέγανε (θα μεγαλώσεις και θα μετανιώσεις που βιαζόσουν χαχα) Για εμένα ξεκίνησαν οι λεγόμενες "σφαλιάρες" της ζωής απο τα 23.(τότε ήταν που "ξύπνησα") αλλά κι από μικρή δεν πέρασα λίγα. (άσχημο διαζύγιο γονέων αν και τώρα πλέον ειμαστε ενταξει ολοι) και κάθε τόσο όλο και κάτι νέο διαπιστώνω. για τη ζωή για τους γύρω μου (προφανώς και ειναι αναμενόμενο να συμβεί αυτο όταν μεγαλώνεις). το θέμα ειναι πως ενω βλέπω , καταλαβαίνω , εχω πάθει τόσα και τόσα απο λάθος επιλογές μου κι εχω αναλύσει άπειρα μεσα μου τα πάντα και εχω φοβερή αυτογνωσία, ΔΕ ΞΕΡΩ τι να κανω στην πράξη, πως να το κανω, απο που να ξεκινήσω, τι ειναι σωστό, τι ειναι λάθος . Δηλαδή στη θεωρεία ειμαι πολυ καλη . στη πράξη εχω μπλοκάρει. και το αποτέλεσμα ειναι να βρίσκομαι τελικά κολλημένη στον ιδιο φαυλο κυκλο, στάσιμη, νιωθοντας καθολου νορμαλ σε σχεση με αλλους ανθρώπους , ζώντας σε επανάληψη καταστάσεις που δε μαρέσουν κι αντί να φύγω κάθομαι. και δε παω μπροστα ετσι καθολου. ΜΕ ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΑΛΗΘΕΙΑ. θελω κατι να αλλαξει. Δε με γεμίζει τιποτα. εχει νεκρώσει το μεσα μου. η φαντασία μου πεθανε. (όρεξη για ζωη εχω, δεν ειμαι αυτοκτονική) απλως πολλες αλλαγές στη ζωη απο μικρή, δεν υπάρχουν πραγματικοί φιλοι διπλά μου. η οικογένεια μου ειναι σκορπισμένη εδω κι εκει , η μητερα μου ειναι η δυναμη μου μονο με αυτη συννενοουμαι αλλα κ σε εκεινη ποσα να πω? στεναχωριεται που με βλεπει φρεσκια νεα, αλλα μαραζωμένη. . λοιπον... μη σας κουραζω. Τυχαια βρηκα αυτη τη σελιδα. δε ξερω καν αν θα απαντησει καποιος. Και για να σας προλαβω .. νιωθω αμηχανα να παω σε ψυχολογο. αν υπηρχε μια λυση ονλαιν θα τη χρησιμοποιουσα πολυ ευχαριστως. και παμε στη ερωτηση....Λοιπον? πως μπορει να αλλαξει τη ζωη του καποιος? ... :/ :/

Νιώθω συνεχώς ανηδονία και απογοήτευση στη ζωή μου. Όλα μου φταίνε αλλά ταυτόχρονα και τίποτα δεν αλλάζει οσο και να προσπαθώ.

Γεια σας, ειμαι μια μαθητρια λυκειου και προσφατα οι γονεις μου πηραν διαζυγιο μετα απο μια χρονια συνεχων καυγαδων. Το θεμα μου ειναι οτι εμαθα σε πολυ μικρο χρονικο διαστημα παρα πολλα ασχημα γεγονοτα που ειχαν γινει στο παρελθον και οδηγησαν στο διαζυγιο και ποσα ασχημα πραγματα εχει κανει ο πατερας μου στην μητερα μου. Για να μην μπω σε λεπτομερειες, ο πατερας μου οταν βρισκοταν με τη μητερα μου αλλαζε ολοκληρος και κανονικα τον φοβομουν. Μιλουσε απαισια και ελεγε ενα σωρο ψεματα και σε εμενα και σε ολα μου τα αδερφια, ακομα και στην μικρη που τωρα παει γ δημοτικου. Τωρα, αφου τον αναγκαζει και ο νομος, μας βλαπει καθε βδομαδα και εχει αλλαξει εντελως, εχει ηρεμισει. Αλλα καθε φορα που τον κοιταω, θυμαμαι ολα αυτα που ειχαν γινει και ολα οσα εχω μαθει οτι ειχε κανει και αγανακταω αλλα δεν εχω κανεναν να μιλησω γιατι δεν θελω να μιλησω με την μαμα μου και να την στεναχωρησω. Κι αυτη τωρα δεν ειναι καθολου καλα και της βγαινει ολη η στεναχωρια ολων των χρονων που ηταν κανονικα φυλακισμενη στον "γαμο" της. Τωρα τελευταια εχω γινει καπως αναισθητη και δεν μπορω να στεναχωρηθω με τις λυπες των αλλω και μου φαινονται ολες ανουσιες, αλλα οταν μου συμβαινει εμενα κατι μικρο, εστω και μια αρνητικη παρατηρηση απο καποιον με πιανουν τα κλαματα. Νιωθω οτι δεν συμμετεχω στη ζωη μου και την παρακολουθω σαν τριτο ατομο. Ισως να φταιει και το αγχος των σχολικων εξετασεων, αλλα εχουν γινει παρα πολλες αποτομες αλλαγες στη ζωη μου και δεν μπορω να το διαχειριστω. Στην τελικη νιωθω οτι το μονο που χριεζομαι ειναι ενα ατομο να μιλησω, αλλα δεν εχω ειλικρινα κανεναν. Δεν ξερω, τι πρεπει να κανω και πως πρεπει να αντιμετωπιζω τον πατερα μου;

To brindelix έχει επίδραση θετική στην ινομυαλγία?