Τουρκομάνη-Μπαρά Στέλλα BSc

Απαντήσεις σε ερωτήσεις ασθενών

• Κρίση πανικού

  Καλησπέρα! Εδώ και λίγο καιρό έχω σταματήσει τις συνεδρίες μου με την ψυχίατρό μου λόγω ωραρίου (Είμαι 18 και πηγαίνω σε ΣΑΕΚ). Πραγματικά θέλω πολύ να μάθω έξτρα πληροφορίες αλλά μετά από κάθε φορά που διαβάζω αρκετά με πιάνουν τρομεροί πονοκέφαλοι, ναυτία, ρίγος, σπασμοί, ξινίλες. Αυτό το πρόβλημα άρχισε κατά τη διάρκεια των πανελληνίων (Μια πολύ δύσκολη κατάσταση για εμένα γιατί ένιωθα ότι δεν μου άρεσε η κατεύθυνση που επέλεξα, δεν περνούσα εκεί που ήθελα και με αντιμετώπιζε πολύ άσχημα ο περίγυρός μου και δεν με πίστευε όταν άρχισαν τα συμπτώματα). Τότε μόνο με τη σκέψη του διαβάσματος με έπιαναν πολύ ισχυροί σπασμοί που δυσκολευόμουν να μείνω καθιστός. Μετά από πολύ προσπάθεια κατάφερα να το μειώσω αλλά δεν θέλω να παρατήσω αυτό που άρχισα, ούτε να μην ξέρω πράγματα και ο στρατός με ανησυχεί. Διαβάζοντας για παράσιτα κτλ με πιάνει τρομερό άγχος (ειδικά αυτά που οφείλονται σε έλμινθες) μήπως υπάρχουν στην Ελλάδα, κολλήσω ή έχω κολλήσει αλλά μου αρέσει πολύ και δεν θέλω να τα παρατήσω. Πώς μπορώ να το διαχειριστώ όλο αυτό γιατί πραγματικά θέλω να κάνω κάτι και να μην τα παρατήσω τόσο εύκολα;
  • Κατανοώ πόσο μεγάλη πίεση νιώθετε όσο πλησιάζουν οι πανελλήνιες. Είναι φυσιολογικό ότι το άγχος και οι σωματικές αντιδράσεις (πονοκέφαλοι, ναυτία, σπασμοί) επανέρχονται σε αυτή τη φάση. Το σημαντικό είναι να θυμάστε ότι αυτά τα συμπτώματα είναι αντίδραση του σώματος στο στρες και όχι ένδειξη ότι δεν μπορείτε ή ότι κάτι πάει στραβά με εσάς.
    Μερικές στρατηγικές που μπορούν να βοηθήσουν είναι:
    • Να προσεγγίζετε το διάβασμα σε μικρά, σταδιακά βήματα, με σύντομες περιόδους ανάπαυλας.
    • Τεχνικές χαλάρωσης πριν και κατά τη διάρκεια του διαβάσματος, όπως βαθιές αναπνοές, γείωση ή σύντομη άσκηση.
    • Να καταγράφετε τα συμπτώματα και τ...ις καταστάσεις που τα πυροδοτούν, ώστε να βλέπετε ότι υπάρχουν μοτίβα και να μην αφήνετε το άγχος να σας κυριεύει.
    • Να μιλήσετε ξανά με ψυχίατρο ή ψυχολόγο για να σας καθοδηγήσει στη σταδιακή επανέναρξη της διαδικασίας μάθησης, ακόμα και αν δεν είναι δυνατές συνεδρίες κάθε εβδομάδα.
    
    Το να θέλετε να συνεχίσετε να μαθαίνετε είναι πολύ θετικό, και με μικρά, σταθερά βήματα μπορείτε να προστατέψετε την ψυχική και σωματική σας υγεία, χωρίς να εγκαταλείψετε αυτό που σας ενδιαφέρει. Το άγχος που νιώθετε δεν σημαίνει ότι δεν μπορείτε, αλλά ότι χρειάζεται να το αντιμετωπίσετε με μέριμνα για τον εαυτό σας. Διάβασε περισσότερα

    Τουρκομάνη-Μπαρά Στέλλα

• Ψυχοσωματικά Συμπτώματα

  Καλησπέρα σας, είμαι 35 χρονών και δυσκολεύομαι ακόμα να διαχειριστώ την επιρροή της μητέρας μου πάνω μου. Έχω υπάρξει σε ψυχοθεραπευτική παρέμβαση μεγάλο διάστημα. Το πρόβλημα μου είναι ότι ενώ με πολύ πόνο έχω συνειδητοποιήσει την ανεπάρκεια της μητέρας μου στην παιδική μου ηλικία αλλά συνειδητοποιώντας και στο τώρα την ανεπάρκεια της απέναντι μου καθώς είναι μη υποστηρικτική, επικριτική και κυρίως προβάλλει διάφορα που επιθυμεί η ίδια πάνω μου με πολύ άγαρμπο τρόπο. Κάποιες φορές το διαχειρίζομαι και αποστασιοποιούμαι (πχ κλείνω το τηλέφωνο) κάποιες όμως "την πατάω" και την αφήνω (γιατί μάλλον την λυπάμαι) να λέει πράγματα που στο μυαλό της τα λέει για να με βοηθήσει αλλά δεν υπάρχει καλή προσέγγιση. Τα λέει με θυμό και δείχνοντας μηδενική εμπιστοσύνη για ότι κάνω στη ζωή μου. Ότι κάνω πάντα μα πάντα θα βρει να πει το αντίθετο. Αυτό που γίνεται έπειτα είναι να αυτομαστιγώνω τον εαυτό μου ανελέητα να νιώθω δυσφορία και σωματοποιώ. Αυτό με θυμώνει ακόμα πιο πολύ όταν συνειδητοποιώ τι συμβαίνει και δυσκολεύομαι να βγω. Ακούω τη φωνή της στο κεφάλι μου για μέρες ενώ δεν συμφωνώ σε τίποτα από τι λέει. έχω την αίσθηση ότι με τιμωρώ που την αφήνω να με επηρεάζει. Πως θα μπορούσα να σταματήσω αυτό το αυτομαστίγωμα; Δεν αντέχω να ταλαιπωρώ τον εαυτό μου. Τι μπορώ να κάνω και να βγω από αυτό; Μπορείτε να με βοηθήσετε για το ποια συναισθήματα με κάνουν να νιώθω δυσφορία; Νιώθω ένα κουβάρι όταν συμβαίνει και δυσκολεύομαι πολύ να το αγγίξω κάθε φορά που θα συμβεί. Σας ευχαριστώ πολύ για κάθε απάντηση!!
  • Καλησπέρα σας και σας ευχαριστώ πραγματικά για το πόσο ανοιχτά και με επίγνωση περιγράφετε αυτό που βιώνετε. Αυτό από μόνο του δείχνει πόση δουλειά έχετε ήδη κάνει με τον εαυτό σας.
    
    Από όσα γράφετε, φαίνεται ότι έχετε καταφέρει να δείτε καθαρά τόσο την ανεπάρκεια της μητέρας σας όσο και το πώς εκείνη συνεχίζει να επηρεάζει το εσωτερικό σας βίωμα στο παρόν. Το δύσκολο σημείο εδώ δεν είναι ότι «την αφήνετε» κάποιες φορές να σας επηρεάζει, αλλά ότι μέσα σας ενεργοποιείται μια παλιά, βαθιά εγγεγραμμένη φωνή, μια εσωτερικευμένη κριτική που κάποτε ήταν απαραίτητη για να επιβιώσετε συναισθηματικά.
    
    Το αυτομαστίγωμα που περ...ιγράφετε συχνά δεν είναι τιμωρία, αλλά μια προσπάθεια ελέγχου του πόνου: ένα μέρος σας θυμώνει που εκτίθεται ξανά και ένα άλλο μέρος σας προσπαθεί να «διορθώσει» αυτόν τον πόνο στρεφόμενο εναντίον σας. Αυτό εξηγεί και τη σωματοποίηση και το αίσθημα του «κουβαριού» που περιγράφετε.
    
    Ίσως ένα πρώτο βήμα δεν είναι να προσπαθήσετε να σταματήσετε τη φωνή, αλλά να αρχίσετε να τη διαχωρίζετε από τη δική σας. Να αναγνωρίζετε: «Αυτή δεν είναι η δική μου κρίση για μένα, είναι κάτι που κουβαλάω από παλιά». Αυτός ο διαχωρισμός συχνά μειώνει σταδιακά την ένταση.
    
    Σε ό,τι αφορά τα συναισθήματα, από την περιγραφή σας φαίνεται να συνυπάρχουν θυμός, λύπη, ματαίωση, ενοχή και ίσως μια βαθιά ανάγκη για αποδοχή που δεν καλύφθηκε τότε και εξακολουθεί να ενεργοποιείται τώρα. Όταν όλα αυτά εμφανίζονται μαζί, είναι απολύτως λογικό να νιώθετε μπλοκάρισμα.
    
    Το ότι δυσκολεύεστε να «αγγίξετε» αυτό το κουβάρι δείχνει πόσο φορτισμένο είναι — όχι αδυναμία. Σε τέτοιες περιπτώσεις, η συνέχιση ή η επαναπροσέγγιση της θεραπείας, με εστίαση στη σχέση με την εσωτερικευμένη μητρική φωνή και στα όρια, μπορεί να προσφέρει ουσιαστική ανακούφιση.
    
    Δεν κάνετε κάτι λάθος. Μαθαίνετε, με κόπο, να μην στρέφετε πια τον πόνο εναντίον σας. Και αυτό είναι μια διαδικασία που χρειάζεται χρόνο, ασφάλεια και πολλή καλοσύνη προς τον εαυτό σας. Διάβασε περισσότερα

    Τουρκομάνη-Μπαρά Στέλλα

• Κατάθλιψη

  Καλησπέρα είμαι 22 . Έχω ήπιας μορφής κατάθλιψη παίρνω ασεταλοπράμη 20αρα κ πλέον μείωσα το ζαναξ σε μισό την μέρα 0,5 όπως με καθοδήγησε η ψυχίατρος μου όπου σταδιακά θα το κόψω μόλις δράσει 100% το αντικαταθλιπτικό . Κάνω και ψυχοθεραπεία όσο μπορώ ταυτόχρονα γιατί είναι απαραίτητη . Έχω κάνει εδώ όλες τις εξετάσεις (καρδιολογικές, γενικές, ειδικές, αντιγόνου) και δεν έχω κάτι παθολογικό . Τις πρώτες μέρες δεν μπορούσα να συνηθίσω τα χάπια (την ασεταλοπράμη) είχα ζαλάδες θολούρα κλπ κ έπαθα κρίση πανικού μετά από καιρό . Σήμερα ένιωθα τσιμπιές στη δουλειά σε όλο μου το σώμα, πήρα την ψυχοθεραπεύτρια μου με καθησύχασε ότι είναι μια αντίδραση και δεν είναι κάτι παθολογικό ωστόσο αγχώθηκα κ ήμουν στα όρια να πάθω κρίση πανικού . Ευτυχώς πήρα μισό ζαναξ και ηρέμησα . Να ξαναπάω σε γιατρούς για εξετάσεις ή είναι περιττό εφόσον μου είπαν οι ίδιοι ότι έχω απλά άγχος . Πριν ένα μήνα πήγα τελευταία φορά και με βρήκαν υγιή 2 νοσοκομεία . Έχω αρρωστοφοβία ή όντως έχω κάτι παθολογικό που δεν το βρίσκουν οι γιατροί ;
  • Καλησπέρα σας, και σας ευχαριστώ που μοιράζεστε με τόση ειλικρίνεια την εμπειρία σας.
    
    Από όσα περιγράφετε, φαίνεται ότι έχετε ήδη κάνει σημαντική δουλειά καθώς βρίσκεστε σε ψυχοθεραπεία, ακολουθείτε τη φαρμακευτική αγωγή όπως σας καθοδήγησε η ψυχίατρός σας, και έχετε κάνει τις απαραίτητες ιατρικές εξετάσεις που δεν έδειξαν κάποια παθολογία. Αυτό σημαίνει ότι οι αντιδράσεις που βιώνετε, όπως η αίσθηση “τσιμπημάτων” ή η ζαλάδα, πολύ συχνά σχετίζονται με άγχος, παρενέργειες των φαρμάκων ή με κρίσεις πανικού και όχι απαραίτητα με κάποια οργανική πάθηση.
    
    Το ότι αγχώνεστε για τις αντιδράσεις του σώματός σας είναι κατανοητό και είν...αι σύνηθες σε περιπτώσεις αγχώδους διάθεσης ή ιστορικού κρίσεων πανικού, αλλά δεν σημαίνει ότι έχετε αρρωστοφοβία ή ότι υπάρχει κάτι που οι γιατροί δεν βλέπουν. Το σώμα σας είναι σε υπερευαισθησία αυτή τη στιγμή και “διαβάζει” κάθε μικρό ερέθισμα ως πιθανή απειλή.
    
    Δεν φαίνεται να χρειάζονται νέες εξετάσεις εφόσον πρόσφατα έχετε αξιολογηθεί και είναι όλα φυσιολογικά. Αυτό που μπορεί να βοηθήσει περισσότερο είναι να συνεχίσετε την ψυχοθεραπεία και τη φαρμακευτική αγωγή όπως σας έχει δοθεί, ενώ μπορείτε να εφαρμόζετε τεχνικές αντιμετώπισης άγχους και κρίσεων πανικού (αναπνοές, γείωση, χαλάρωση).
    
    Αν τα συμπτώματά σας εντείνονται ή επανέρχονται με μεγαλύτερη ένταση, μπορείτε πάντα να ενημερώσετε την ψυχίατρό σας για να προσαρμόσει τη διαχείριση, αλλά σε αυτή τη φάση φαίνεται ότι πρόκειται για φυσιολογικές αντιδράσεις του οργανισμού σε συνθήκες άγχους και προσαρμογής στα φάρμακα Διάβασε περισσότερα

    Τουρκομάνη-Μπαρά Στέλλα