Σωστή φαρμακευτική αγωγή για αποπραγματοποίηση-αποπροσωποποίηση 15 ετών?

Η ψυχοθεραπεία μιλήστε ξαναδείτε τον εαυτό και την ζωή με άλλα μάτια , ευχαριστώ

Ακούω την ερώτησή σου και νιώθω ότι πίσω της υπάρχει μια βαθιά, κουρασμένη αναζήτηση για απάντηση. Σαν να λες: “Υπάρχει τελικά κάτι που να με βοηθήσει;” Και ξέρεις… αυτό που ακούω ακόμη πιο δυνατά δεν είναι η φαρμακευτική αγωγή. Είναι η αντοχή σου. Δεκαπέντε χρόνια. Με κάτι τόσο αποξενωτικό, τόσο διαλυτικό — και είσαι ακόμα εδώ, ρωτάς, ψάχνεις. Αυτό για μένα δεν είναι αδυναμία. Είναι η φλόγα που σιγοκαίει μέσα σου. Είναι ζωή.

Η αποπροσωποποίηση και η αποπραγματοποίηση μπορεί να μοιάζουν με μια μόνιμη απόσταση από την ίδια σου την ύπαρξη. Ξέρω από τη δουλειά μου πόσο δύσκολο είναι να νιώθεις ξένος στο σώμα σου, στη σκέψη σου, στην εμπ...ειρία σου. Σαν να περνάει η ζωή μπροστά σου κι εσύ να μην την ακουμπάς. Και πολλές φορές, αυτό δεν ξεκινά από το πουθενά. Ξεκινά —ή εγκαθίσταται— όταν κάτι βαθύ μέσα μας δεν ένιωσε ποτέ πραγματικά ασφαλές να νιώσει.

Δεν είμαι ενάντια στη φαρμακευτική αγωγή. Όταν το άγχος ή η αποσύνδεση είναι πια τόσο χρόνια και κουραστική, καμιά φορά το σώμα χρειάζεται στήριξη. Όμως δεν πιστεύω ότι η λύση είναι μόνο στο φάρμακο. Γιατί το ερώτημα δεν είναι απλώς “πώς να φύγει το σύμπτωμα;” αλλά “τι είναι αυτό που προσπαθεί να μου πει εδώ και τόσα χρόνια και δεν έχει ακουστεί ακόμα;”

Σε μια ψυχοθεραπευτική σχέση, μπορούμε να σταθούμε δίπλα σε αυτό. Όχι να το διορθώσουμε, όχι να το κάνουμε να σωπάσει. Αλλά να το αφουγκραστούμε. Να το καταλάβουμε μαζί. Και ίσως εκεί, σιγά-σιγά, να αρχίσει να ξεδιπλώνεται κάτι πιο αληθινό. Μια επανασύνδεση. Όχι απαραίτητα θεαματική. Αλλά σταθερή.

Αν σου ταιριάζει, μπορούμε να συνεχίσουμε να μιλάμε έτσι — με ειλικρίνεια και με χώρο. Δεν χρειάζεται να ξέρεις τώρα τι είναι «το σωστό». Αρκεί που δεν προσποιείσαι. Αρκεί που ψάχνεις. Read more

Καλησπέρα σας. Αυτό θα το κρίνει κάποιος εξειδικευμένος ψυχίατρος! Το ιδιαίτερο ζήτημα με την συγκεκριμένη διαταραχή είναι πως, παρόλο που η ύπαρξή της συμφωνείται ρητά σχεδόν από το σύνολο της ψυχολογικής κοινότητας, ακόμη δεν είναι επακριβώς επισήμως αποτυπωμένη ούτε η ίδια, ούτε η αγωγή για την αντιμετώπισή της. Είναι, σε κάθε περίπτωση, κάτι που χρήζει ψυχοθεραπείας και, σε μερικές περιπτώσεις, και φαρμακευτικής αγωγής, κάτι που θα κρίνει ο εκάστοτε ψυχίατρος. Δίνονται αντιψυχωτικά, αντικαταθλιπτικά, όλα αναλόγως με την λειτουργικότητά σας, τη διάθεσή σας και την κρίση του ειδικού.

Μόνο Ψυχίατρος επιτρέπεται να απαντήσει την ερώτηση αυτή, και μάλιστα αφού σας εξετάσει προσεκτικά και καταλήξει σε διάγνωση. Επομένως το ερώτημα είναι ποια είναι η κατάλληλη αγωγή για το συγκεκριμένο άτομο και όχι γενικά.

Δεν υπάρχει "ένα φάρμακο για όλους". Η σταθερή παρακολούθηση από ψυχίατρο είναι απαραίτητη για την προσαρμογή της αγωγής και αντιμετώπιση τυχόν υποκείμενων διαταραχών.