16χρονη νιώθει κατάθλιψη, ανασφάλεια, αναζητά βοήθεια ειδικού

Καλησπέρα σας χρειάζεται να γίνει αξιολόγηση και εκτίμηση της κατάστασης για να διαπιστωθεί αν υπάρχουν συμπτώματα κατάθλιψης η γενικευμένου άγχους. Μια από τις ενέργειες που μπορεί να σας βοηθήσει είναι και η ψυχοθεραπεια

Καλησπέρα και λυπάμαι για αυτό που περνάς. Αυτό που περιγράφεις είναι κάτι παραπάνω από απλές συναισθηματικές δυσκολίες και είναι απολύτως βάσιμη η ανησυχία σου, ειδικά αν τα συμπτώματα διαρκούν χρόνια και επηρεάζουν την καθημερινότητά σου. Ακόμα κι αν η προηγούμενη ψυχοθεραπεία δεν ήταν αποτελεσματική, υπάρχει μεγάλη ποικιλία προσεγγίσεων (αν θέλεις ψάξε να δεις τι σου ταιριάζει από ψυχοθεραπευτικές προσεγγίσεις) και ειδικοτήτων (π.χ. παιδοψυχολόγος, ψυχίατρος εφήβων) που μπορούν να σε στηρίξουν. Το σημαντικό είναι να μιλήσεις σε έναν ειδικό και να βρεις τρόπο να αισθανθείς ασφαλής να το κάνεις, ακόμα κι αν είναι δύσκολο να ενημερώσεις πρώτα... τους γονείς σου. Η βοήθεια είναι διαθέσιμη και μπορεί να κάνει μεγάλη διαφορά. Read more

Μπορείτε να ζητήσετε από τους γονείς σας να απευθυνθείτε σε ψυχολόγο για τα θέματα που αντιμετωπίζετε.

Καλησπέρα και σε ευχαριστώ πολύ για το θάρρος και την ειλικρίνεια σου να μοιραστείς αυτά που νιώθεις. Είναι πολύ σημαντικό το γεγονός ότι αναγνωρίζεις τα συναισθήματά σου και αναζητάς απαντήσεις—είναι ένα πρώτο, σοβαρό βήμα φροντίδας για τον εαυτό σου.

Τα Συναισθήματα που Περιγράφεις
Αυτό που λες, δηλαδή το «να μη νιώθεις πραγματικά παρούσα» και να μην μπορείς να χαρείς τις όμορφες στιγμές, ονομάζεται συχνά αποστασιοποίηση ή «συναισθηματικό μουδιάσμα», και μπορεί να αποτελεί σύμπτωμα κατάθλιψης ή και αγχώδους διαταραχής. Η παρατεταμένη στενοχώρια, η αίσθηση μονιμότητας της θλίψης, καθώς και η κοινωνική απομόνω...ση ή η δυσκολία στις φιλικές σχέσεις, είναι επίσης καταστάσεις που συναντώνται συχνά σε νέους ανθρώπους που περνούν δυσκολίες, ιδιαίτερα όταν υπάρχουν επιβαρυντικοί παράγοντες όπως το διαζύγιο των γονιών και το αίσθημα μοναξιάς.

Είναι η Εφηβεία ή Κάτι Πιο Βαθύ;
Η εφηβεία μπορεί όντως να φέρει έντονες συναισθηματικές μεταπτώσεις, αμφιβολίες για τον εαυτό και θέματα ταυτότητας. Ωστόσο, όταν αυτά τα συναισθήματα (μουδιάσμα, θλίψη, μοναξιά) διαρκούν πάνω από μερικές εβδομάδες ή μήνες, εμποδίζουν την καθημερινότητά σου και σε κρατούν πίσω από πράγματα που σε ευχαριστούν, αξίζει να τα πάρεις σοβαρά υπόψη και όχι να τα αποδώσεις μόνο στην “περίοδο της εφηβείας”.

Τι Μπορείς να Κάνεις;
-Μίλα με έναν ενήλικα που εμπιστεύεσαι: Αυτό μπορεί να είναι ένας συγγενής, ένας δάσκαλος ή ακόμη ο σχολικός ψυχολόγος. Η στήριξη έστω και από ένα άτομο μπορεί να κάνει διαφορά.

-Μην ντρέπεσαι να ζητήσεις βοήθεια: Οι ψυχολογικές δυσκολίες είναι εξίσου ανθρώπινες και σημαντικές με τις σωματικές. Αν νιώθεις ότι η ψυχοθεραπεία που έκανες δεν σε βοήθησε, αυτό μπορεί να οφείλεται σε πολλούς λόγους (π.χ. να μην ταίριαξες με τον/την ειδικό, να μην ένιωθες ασφάλεια), όχι στην προσπάθειά σου ή στην αξία σου.

-Κατέγραψε τα συναισθήματα και τις σκέψεις σου: Μπορεί να βοηθήσει να κατανοήσεις καλύτερα τι σου συμβαίνει και ίσως να σε διευκολύνει να τα εκφράσεις σε κάποιον που μπορεί να σε βοηθήσει.

-Κάνε μικρά βήματα προς τη σύνδεση με άλλους: Δεν χρειάζεται να έχεις πολλούς ή “ιδανικούς” φίλους, αρκεί να υπάρχει κάπου μια αίσθηση αποδοχής ή κατανόησης, ακόμη και σε κάποιο πλαίσιο που σε ενδιαφέρει (όμιλο, ομάδα, δράση).

-Εξερεύνησε ξανά το ενδεχόμενο ψυχοθεραπείας: Ίσως ένας διαφορετικός ειδικός ή προσέγγιση να σε βοηθήσει περισσότερο.

Ενθαρρυντικό μήνυμα
Τα συναισθήματά σου είναι σημαντικά και αξίζουν προσοχής. Δεν είσαι μόνη, και δεν υπάρχει τίποτα επιπόλαιο στο να ανησυχείς ή να ζητάς βοήθεια—αντίθετα, είναι μία ώριμη και γενναία στάση. Συνεχίζεις ήδη να κάνεις το πιο σημαντικό βήμα: να ψάχνεις να καταλάβεις και να μιλάς για όσα νιώθεις. Αυτό είναι πολύ σημαντικό και σε φέρνει πιο κοντά στη φροντίδα που αξίζεις.

Αν χρειαστείς κι άλλη καθοδήγηση ή αίσθηση ότι κάποιος σε ακούει, μπορείς πάντα να ξαναγράψεις. Σου εύχομαι δύναμη, κατανόηση για τον εαυτό σου και σταδιακή ανακούφιση, βήμα-βήμα, από όσα σε βαραίνουν. Read more

Καταρχάς, θέλω να σου πω ότι είναι πολύ σημαντικό το βήμα που έκανες να μιλήσεις ανοιχτά για το πώς νιώθεις. Στην εφηβεία πράγματι υπάρχουν έντονες συναισθηματικές μεταβολές, αλλά αυτό που περιγράφεις —το συνεχές αίσθημα κενού, η δυσκολία να χαρείς, η απομόνωση και η διάρκεια των συμπτωμάτων για πάνω από δύο χρόνια— δείχνουν ότι χρειάζεται προσοχή. Δεν σημαίνει απαραίτητα ότι έχεις κατάθλιψη, αλλά είναι ξεκάθαρο πως υπάρχει μια ψυχική δυσκολία που σε ταλαιπωρεί και αξίζει να τη φροντίσεις.

Αν δεν ένιωσες ότι σε βοήθησε η προηγούμενη ψυχοθεραπεία, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει λύση· ίσως χρειαζόταν διαφορετική προσέγγιση ή άλλο ει...δικό. Υπάρχουν μέθοδοι όπως η ψυχοθεραπεία νέας γενιάς, η νευροανάδραση και φυσικά υποστηρικτικές τεχνικές που μπορούν να σε βοηθήσουν.

Ξέρω ότι μπορεί να είναι δύσκολο να μιλήσεις στους γονείς, όμως είναι πολύ σημαντικό να έχεις τη στήριξή τους για να αναζητήσεις βοήθεια. Μπορείς να ξεκινήσεις μιλώντας σε έναν ειδικό ψυχικής υγείας για εφήβους, ακόμα και μέσω ενός πρώτου ραντεβού ενημέρωσης. Το σημαντικότερο είναι να μην το κρατάς μέσα σου και να μην το υποτιμάς. Read more

Καλησπέρα σας,
αυτό που περιγράφετε είναι πολύ σημαντικό και δείχνει ότι έχετε ήδη μια ώριμη διάθεση αυτοπαρατήρησης. Δεν είναι επιπόλαιο να νιώθετε έτσι στα 16· οι δυσκολίες που αναφέρετε, όπως η αίσθηση μουδιάσματος, η δυσκολία να χαρείτε πραγματικά, η θλίψη που διαρκεί για μεγάλα χρονικά διαστήματα, η μοναξιά και η έλλειψη πραγματικής σύνδεσης με φίλους, είναι όλα ζητήματα που αξίζει να ακουστούν με προσοχή. Μπορούν να σχετίζονται τόσο με την εφηβεία, που από μόνη της είναι μια περίοδος έντονων αλλαγών και συναισθηματικής ευαισθησίας, όσο και με καταθλιπτικές διεργασίες. Το γεγονός ότι τα βιώνετε σταθερά εδώ και περίπου δύο χρόνια... ενισχύει την ανάγκη να ληφθούν σοβαρά υπόψη.

Δεν είναι δικό σας βάρος να ξεχωρίσετε αν πρόκειται για «απλή εφηβεία» ή για κατάθλιψη· αυτό είναι κάτι που μπορεί να αξιολογηθεί με ακρίβεια μόνο μέσα από μια συνάντηση με ειδικό ψυχικής υγείας. Το σημαντικό είναι ότι εσείς νιώθετε πως χρειάζεστε βοήθεια, κι αυτό από μόνο του είναι απολύτως επαρκής λόγος για να τη ζητήσετε.

Κατανοώ ότι φοβάστε να μιλήσετε στους γονείς σας, ιδιαίτερα αν θεωρείτε ότι δεν είναι ανοιχτοί σε τέτοια θέματα. Ωστόσο, είναι πολύ σημαντικό να μην μείνετε μόνη με αυτά τα συναισθήματα. Θα σας πρότεινα να προσπαθήσετε να απευθυνθείτε σε κάποιον ενήλικο που εμπιστεύεστε, ίσως κάποιον συγγενή, δάσκαλο ή τον σχολικό ψυχολόγο εάν υπάρχει, ώστε να έχετε υποστήριξη στην επικοινωνία με τους γονείς σας ή στην αναζήτηση βοήθειας.

Αν στο παρελθόν η ψυχοθεραπεία δεν σας βοήθησε, αυτό δεν σημαίνει ότι η ψυχοθεραπεία «δεν λειτουργεί». Συχνά χρειάζεται να βρεθεί η κατάλληλη προσέγγιση και ο κατάλληλος άνθρωπος για εσάς, η σχέση με τον θεραπευτή παίζει τεράστιο ρόλο. Υπάρχουν διαφορετικά είδη θεραπείας και όχι όλοι οι θεραπευτές ταιριάζουν σε κάθε άτομο.

Το πιο σημαντικό μήνυμα είναι ότι αυτό που περιγράφετε δεν είναι καταδίκη να μείνετε έτσι. Με τη σωστή υποστήριξη, μπορείτε να νιώσετε ξανά ότι συμμετέχετε ουσιαστικά στη ζωή σας και να βρείτε τρόπους να αντιμετωπίσετε την ανασφάλεια, τη μοναξιά και την αίσθηση κενού. Read more

Καλησπέρα,
Αυτό που περιγράφετε, η δυσκολία να απολαύσετε στιγμές, η εσωστρέφεια, η μοναξιά και η μακροχρόνια θλίψη. είναι πράγματι σημάδια που αξίζει να διερευνηθούν προσεκτικά. Δεν σημαίνει απαραίτητα ότι έχετε κατάθλιψη, αλλά σίγουρα δείχνει ότι περνάτε μια περίοδο με έντονη ψυχική δυσφορία που χρειάζεται στήριξη.
Στα 16, είναι λογικό να υπάρχει σύγχυση για το αν πρόκειται για «απλή εφηβεία» ή κάτι πιο σοβαρό. Όμως το γεγονός ότι αυτή η κατάσταση διαρκεί χρόνια και σας δυσκολεύει στη ζωή σας, δείχνει ότι χρειάζεται επιπλέον προσοχή. Θα σας συνιστούσα να μιλήσετε στους γονείς σας ή εάν σας είναι δύσκολο σε έναν ενήλικο που... εμπιστεύεστε και να επικοινωνήσετε αυτά που νιώθετε.
Η ψυχοθεραπεία δεν είναι πάντα αποτελεσματική από την πρώτη προσπάθεια, καμιά φορά χρειάζεται διαφορετικός θεραπευτής ή άλλη προσέγγιση. Read more

Το να αισθάνεσαι μουδιασμένη ή λυπημένη δείχνει σίγουρα ότι περνάς μια δύσκολη φάση. Το ότι έχεις ήδη δοκιμάσει ψυχοθεραπεία είναι σημαντικό, ωστόσο αν δεν λειτούργησε με τον πρώτο θεραπευτή, δεν σημαίνει ότι δεν θα σε βοηθήσει ποτέ, μερικές φορές χρειάζεται να βρεις το άτομο που θα «κουμπώσει» καλύτερα μαζί σου.
Αν είναι δύσκολο να μιλήσεις στους γονείς σου για όσα βιώνεις, είναι σημαντικό να τα μοιραστείς με έναν άλλο ενήλικα που εμπιστεύεσαι. Το γεγονός ότι αναζητάς απαντήσεις φανερώνει την επιθυμία που έχεις μέσα σου για να φροντίσεις τον εαυτό σου κι αυτό είναι δείγμα ζωής.

Καλησπέρα. Καταρχάς συγχαρητήρια για την ωριμότητα σου. Μόνο και μόνο που είσαι σε θέση να καταλαβαίνεις το τι σε προβληματίζει είναι δείγμα σκεπτόμενου ανθρώπου. Σίγουρα αυτός ο χρόνος ψυχοθεραπείας σε βοήθησε τουλάχιστον να αντιστοιχίσεις τα συναισθήματα σου με τα θέματα που σε απασχολούν. Το συναισθηματικό μούδιασμα είναι δείγμα ψυχικού τραυματισμού. Δεν μπορώ να γνωρίζω την πηγή εάν δεν μιλήσουμε. Το οτι δεν νιώθεις πραγματική επαφή με τους γύρω σου συμβαδίζει με το συναισθηματικό μούδιασμα διότι εάν δεν γνωρίζουμε τι αισθανόμαστε δεν είμαστε σε θέση να επικοινωνήσουμε σε βάθος ώστε να δημιουργήσουμε ισχυρούς δεσμούς με τους ανθρώπους γύρ...ω μας. Οι υποψίες σου είναι πέρα για πέρα βάσιμες και δυστυχώς σημάδι των καιρών μας για πολλούς έφηβους και νεαρούς ενήλικες. Σχετικά με τον εάν χρειάζεσαι ψυχίατρο δεν μπορώ να πω ναι ή όχι διότι δεν σε γνωρίζω. Παρόλα αυτά φαντάζομαι ότι θέλεις φαρμακευτική αγωγή. Έχω να σου πω τα εξής. Τα φάρμακα είναι για να καλύπτουν την συμπτωματολογία και όχι για να την γιατρεύουν. Δεν υπάρχει ούτε ένα φάρμακο σχετικό με την κατάθλιψη συγκεκριμένα που αποδεδειγμένα θεραπεύει. Θα σου φέρω το εξής παράδειγμα. Ας πούμε ότι κάποιος έχει χοληστερίνη και τα επίπεδα είναι αρκετά υψηλά ώστε να υπάρχει φόβος για καρδιακό νόσημα. Πάει στον γιατρό και τον ρωτά τι τρώει. Η διατροφή του ανθρώπου είναι πολύ κακή και έτσι η χοληστερίνη είναι υψηλή. Ο γιατρός του δίνει φάρμακα για να βγει από την επικίνδυνη ζώνη και του συστήνει να πάει σε διατροφολόγο για να αλλάξει διατροφικές συνήθειες. Ο ασθενής έχει δύο επιλογές. Στην μία παίρνει το φάρμακο και συνεχίζει την κακή του διατροφή με την ψευδαίσθηση ότι πλέον δεν διατρέχει κίνδυνο διότι παίρνει φάρμακα. Ναι τα φάρμακα τον βοηθούν να μην ανέβει κι άλλο η χοληστερίνη αλλά συνεχίζει να είναι ασθενής. Η δεύτερη επιλογή είναι να πάρει το φάρμακο για να βγει απο την επικίνδυνη ζώνη αλλά να αλλάξει και συνήθειες με έναν διατροφολόγο ώστε να θεραπευτεί. Καταλήγωντας είτε πας σε ψυχίατρο είτε όχι αν θες πραγματικά αποτελέσματα μόνο η ψυχοθεραπεία βοηθά αποδεδειγμένα με μακροχρόνια αποτελέσματα. Δεύτερον τα φάρμακα τέτοιας φύσης είναι σαν το τσιγάρο. Αν τα ξεκινήσεις δύσκολα τα κόβεις. Οπότε εάν δεν είναι απαραίτητο για ποιο λόγο να μπεις σε τέτοια διαδικασία. Αυτά από εμένα. Εύχομαι να σε βοήθησα. Καλή συνέχεια! Read more

Θα σου έλεγα ότι είναι πολύ θετικό κ ώριμο που σκέφτεσαι ότι ίσως χρειάζεσαι βοήθεια κ σίγουρα θα βοηθηθείς διότι νομίζω ότι σου λείπει η επικοινωνία δεν επικοινωνείς με γονείς με φίλους αυτό εκφράζει κ μια εσωστρέφεια που σίγουρα σε έχει κουράσει αλλά μη περιμένεις η επικοινωνία να έρθει από μόνη της πρέπει κ σύ να προσπαθήσεις με μικρά βήματα στην αρχή πρέπει να μάθεις ότι το εκφράζεσαι να μιλάς κ να συμμετέχεις είναι ψυχοθεραπευτικό θα πρότεινα να μετέχεις σε μια ομάδα με ένα αντικείμενο που το βρίσκεις ενδιαφέρον για να σε βοηθήσει ψυχολογικά

Είναι πολύ σημαντικό που αναγνωρίζεις ότι κάτι σε δυσκολεύει και ζητάς βοήθεια, αυτό δείχνει μεγάλη δύναμη και ωριμότητα.
Αυτό που περιγράφεις η αίσθηση ότι δεν χαίρεσαι πραγματικά τις στιγμές, η εσωστρέφεια, η μοναξιά και η ανησυχία για το μέλλον ,μπορεί να είναι ιδιαίτερα δύσκολο να το κουβαλάς. Στην εφηβεία πράγματι υπάρχουν έντονες αλλαγές και συναισθήματα, όμως το γεγονός ότι αυτά τα βιώνεις τόσο έντονα και για τόσο μεγάλο διάστημα δείχνει ότι χρειάζεσαι στήριξη.
Δεν μπορώ να σου πω με σιγουριά αν πρόκειται για κατάθλιψη ή για μια δύσκολη φάση, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι ότι νιώθεις την ανάγκη για βοήθεια και αυτό είναι από...λυτα σεβαστό και σημαντικό.
Κατανοώ ότι ίσως να είναι δύσκολο να μιλήσεις στους γονείς σου. Μια ιδέα είναι να ξεκινήσεις λέγοντάς τους πώς νιώθεις χωρίς να χρησιμοποιήσεις "μεγάλες λέξεις" όπως “κατάθλιψη” αλλά να περιγράψεις ότι νιώθεις συχνά λυπημένος/η, μόνος/η και πως θα ήθελες να μιλήσεις με κάποιον ειδικό για να νιώσεις καλύτερα. Αν νιώθεις ότι δεν μπορείς να το κάνεις , ίσως θα βοηθούσε να το μοιραστείς πρώτα με κάποιο άλλο κοντινό σου πρόσωπο που εμπιστεύεσαι.
Είναι πολύ θετικό που δοκίμασες ψυχοθεραπεία , μερικές φορές χρειάζεται χρόνος ή και διαφορετική προσέγγιση ή θεραπευτής μέχρι να βρεις αυτό που πραγματικά σε βοηθάει.
Σε ενθαρρύνω να μην το αφήσεις μέσα σου, αλλά να συνεχίσεις να αναζητάς στήριξη. Δεν είσαι μόνος/η σε αυτό. Υπάρχουν ειδικοί που μπορούν να σε ακούσουν και να σε βοηθήσουν να βρεις τρόπους να διαχειριστείς αυτά που περνάς. Read more

Είναι πολύ σημαντικό που σε αυτή την ηλικία μοιράζεστε την εμπειρία που βιώνετε και θέλετε να αναζητήσετε βοήθεια.
Η εφηβεία αποτελεί από μόνη της μια αναπτυξιακή φάση με τις δικές ιδιαιτερότητες σε σωματικό, ψυχολογικό, συναισθηματικό και κοινωνικό επίπεδο.
Σε οποιαδήποτε ηλικία και φάση της ζωής του ο άνθρωπος έχει τόσο το δικαίωμα να νιώθει πως κάτι δεν τον χαροποιεί όσο και να νιώθει την ανάγκη να ζητήσει βοήθεια και να μιλήσει. Μεταξύ άλλων τόσο ο χωρισμός γονιών όσο και η έλλειψη φίλων, ειδικά στη φάση της εφηβείας, αποτελούν σημαντικούς παράγοντες που μπορούν να επηρεάσουν τη διάθεση και το συναίσθημα ενός εφήβου.
Σε περίπτ...ωση που νιώθετε πως δεν είδατε αποτελέσματα με τον ψυχοθεραπευτή σας, θα ήταν καλό να το συζητήσετε μαζί του, και αν δείτε πως θέλετε κάποια αλλαγή και πάλι, μπορείτε να αναζητήσετε ένα νέο ψυχοθεραπευτή, ώστε να καταλήξετε σε αυτόν που νιώθετε πως σας ταιριάζει καλύτερα και θα σας βοηθήσει.
Σε κάθε περίπτωση η επίσκεψη σε έναν ψυχολόγο είναι σημαντική για μια εξατομικευμένη προσέγγιση. Είτε κριθεί απαραίτητο είτε όχι η παραπομπή σε ψυχίατρο, ο ψυχολόγος μπορεί να βοηθήσει και τους γονείς σας, ώστε να συζητήσουν και να λύσουν και δικές τους απορίες σχετικά με αυτά που νιώθετε και βιώνετε. Read more

Αυτό που περιγράφετε έχει σοβαρότητα και σίγουρα δεν είναι απλώς «μια έντονη εφηβεία». Η εφηβεία φυσικά συνοδεύεται από έντονες μεταπτώσεις στη διάθεση, συγκρούσεις με τους γονείς, αναζήτηση ταυτότητας και ανασφάλειες στις σχέσεις. Όμως η δική σας περιγραφή – σταθερή θλίψη ή «μούδιασμα» για πάνω από δύο χρόνια, αδυναμία να χαρείτε πράγματα που υπό άλλες συνθήκες θα σας ευχαριστούσαν (ανηδονία), αίσθημα μοναξιάς και έλλειψης πραγματικών φίλων – πλησιάζει περισσότερο σε εικόνα καταθλιπτικής διαταραχής ή και αγχώδους-καταθλιπτικής κατάστασης.

Κάποια σημεία που δείχνουν ότι το θέμα χρειάζεται αξιολόγηση από ειδικό:.../>
* Η διάρκεια: δεν μιλάμε για μερικές εβδομάδες, αλλά για δύο χρόνια σχεδόν συνεχούς επιβάρυνσης.
* Η ένταση: δεν νιώθετε απλώς «πεσμένη» κάποιες ημέρες, αλλά μια γενικευμένη αδυναμία να χαρείτε και να συνδεθείτε.
* Η λειτουργικότητα: επηρεάζεται η καθημερινή σας εμπειρία και οι σχέσεις σας.

Η ψυχοθεραπεία που δοκιμάσατε για έναν χρόνο μπορεί να μην ήταν το κατάλληλο είδος για εσάς ή να μην υπήρξε η χημεία με τον θεραπευτή. Αυτό είναι συχνό και δεν σημαίνει ότι «δεν πιάνει». Υπάρχουν διαφορετικά είδη ψυχοθεραπείας (γνωσιακή-συμπεριφορική, ψυχοδυναμική, συστημική), και χρειάζεται εξατομίκευση.

Σχετικά με τους γονείς: κατανοώ την ανησυχία σας ότι δεν θα είναι ανοιχτοί. Ωστόσο, για να λάβετε ολοκληρωμένη βοήθεια (είτε ψυχοθεραπεία, είτε πιθανή φαρμακευτική αγωγή εάν χρειαστεί), είναι απαραίτητη η γονική συναίνεση στην ηλικία σας. Μπορεί να βοηθήσει να εκφράσετε στους γονείς ότι δεν ζητάτε «ταμπέλα» ή «διάγνωση», αλλά στήριξη επειδή δεν αισθάνεστε καλά εδώ και καιρό. Μερικές φορές οι γονείς ανταποκρίνονται καλύτερα όταν το δουν ως θέμα υγείας, όπως αν κάποιος είχε χρόνιο πονοκέφαλο.

Συνοψίζοντας: οι υποψίες σας είναι βάσιμες και αξίζει να ζητήσετε επαγγελματική βοήθεια. Δεν είναι απλή «φάση». Όσο πιο νωρίς αντιμετωπίζεται η καταθλιπτική ή αγχώδης συμπτωματολογία στην εφηβεία, τόσο καλύτερη είναι η πρόγνωση.

Νικόλαος Μωραΐτης Read more

Καλησπέρα!
Αρχικά, είναι σημαντικό να γνωρίζεις ότι αυτά που περιγράφεις (αίσθημα μουδιάσματος, δυσκολία να ευχαριστηθείς τις στιγμές, έντονη ανησυχία για κοινωνικές σχέσεις και συναισθηματική δυσφορία), είναι σοβαρά και αξίζει να τα λάβεις υπόψη. Η εφηβεία φέρνει πολλές αλλαγές στη διάθεση και την αυτοεκτίμηση, αλλά όταν τα συναισθήματα δυσφορίας παραμένουν έντονα και διαρκούν μήνες ή χρόνια, μπορεί να αποτελούν ένδειξη κατάστασης που χρειάζεται υποστήριξη.
Η ψυχοθεραπεία που ανέφερες είναι συχνά πολύ χρήσιμη, αλλά η αποτελεσματικότητα μπορεί να εξαρτάται από τη μέθοδο, τη συχνότητα των συνεδριών και τη σχέση με τον θεραπευτή. Είναι ...απόλυτα φυσιολογικό να χρειάζεσαι ένα διαφορετικό είδος υποστήριξης ή πιο εξατομικευμένη παρέμβαση.
Σου συνιστώ να μιλήσεις σε έναν ειδικό ψυχικής υγείας (π.χ. ψυχολόγο ή παιδοψυχίατρο), που θα μπορέσει να αξιολογήσει τα συμπτώματα και να σε καθοδηγήσει για κατάλληλη υποστήριξη. Εάν αισθάνεσαι φόβο να μιλήσεις στους γονείς σου, μπορείς να ζητήσεις από τον ειδικό τρόπους για να το κάνεις ή να ξεκινήσεις από μια συνάντηση με επαγγελματία σε εμπιστευτικό περιβάλλον.
Σημαντικό: η αναζήτηση βοήθειας είναι ένδειξη δύναμης και όχι αδυναμίας. Με την κατάλληλη υποστήριξη μπορείς να νιώσεις πιο παρών στη ζωή σου και να επανακτήσεις την ικανότητα να ευχαριστιέσαι τις στιγμές σου. Read more

Αυτά που περιγράφεις δεν είναι απλώς «εφηβεία» — δείχνουν ότι βιώνεις συναισθηματική δυσκολία που αξίζει φροντίδα.Το ότι ζητάς βοήθεια δείχνει δύναμη. Ίσως μια νέα προσέγγιση σε ψυχοθεραπεία ή άλλος ειδικός να σε βοηθήσει ουσιαστικά. Συνέχισε να διεκδικείς στήριξη.