Σφίξιμο θώρακα, πλάτης, ώμων και αυχένα με ξηρό βήχα 3 χρόνια

Αφού έχουν αποκλειστεί καρδιολογικά και πνευμονολογικά αίτια και υπάρχει διάγνωση για σύνδρομο Tietze, είναι πιθανό ο χρόνιος πόνος να σχετίζεται με μυοσκελετικούς ή ψυχοσωματικούς παράγοντες. Ίσως βοηθήσει φυσικοθεραπεία, εργοθεραπεία ή/και ψυχοθεραπεία για διαχείριση στρες.

Αυτό που περιγράφετε είναι χαρακτηριστικό για χρόνιο σωματικό άλγος με έντονη συνιστώσα μυοσκελετικής τάσης, επιδεινούμενο από το στρες και διατηρούμενο από την ανησυχία γύρω από τα συμπτώματα. Το γεγονός ότι έχουν αποκλειστεί με αξιόπιστο τρόπο καρδιολογικές, αιματολογικές και πνευμονολογικές αιτίες δείχνει πως δεν πρόκειται για οργανική νόσο υψηλής επικινδυνότητας. Η διάγνωση συνδρόμου Τίτσε (μια καλοήθης φλεγμονή του χόνδρου του θωρακικού τοιχώματος) εξηγεί μέρος των συμπτωμάτων, αλλά η χρονιότητα, η διάχυτη κατανομή του πόνου, η συσχέτιση με άγχος και η εναλλαγή της έντασης δείχνουν ότι υπάρχει σαφής ψυχοσωματική συνιστώσα.

Τέτοι...ες εικόνες συχνά εντάσσονται στο φάσμα των σωματοποιητικών διαταραχών, όπου η ψυχική ένταση εκφράζεται με εμμένουσα σωματική συμπτωματολογία. Η διαχείριση απαιτεί συνδυασμό:

* Συστηματική ψυχιατρική παρακολούθηση και, εφόσον ενδείκνυται, φαρμακευτική αγωγή για το άγχος/καταθλιπτική διάθεση.
* Ψυχοθεραπευτική παρέμβαση, ιδιαίτερα σε τεχνικές διαχείρισης του σωματικού στρες και των ιδεοληπτικών ανησυχιών.
* Παράλληλη φυσική δραστηριότητα και ήπιες τεχνικές χαλάρωσης (π.χ. φυσικοθεραπεία, ασκήσεις αναπνοής), ώστε να μειώνεται η μυϊκή τάση που επιτείνει το πρόβλημα.

Δεν πρόκειται για επικίνδυνη κατάσταση, αλλά για χρόνιο και εξαντλητικό σύμπτωμα που χρήζει αντιμετώπισης σε ψυχοσωματικό πλαίσιο. Η συνέχιση του φαύλου κύκλου «πόνος–άγχος–περισσότερος πόνος» είναι ο λόγος που το σύμπτωμα επιμένει επί τριετία. Read more

Από όσα περιγράφετε, φαίνεται πως ζείτε μια κατάσταση όπου το σώμα σας εκφράζει με ένταση και διάρκεια μια δυσφορία που δεν εντοπίζεται σε κάτι επικίνδυνο, αλλά επηρεάζει την καθημερινότητα σας. Το σύνδρομο Τίτσε, σε συνδυασμό με τον μυοπεριτονιακό πόνο και την πιθανή συμμετοχή του αναπνευστικού ή της παλινδρόμησης, δημιουργεί ένα πλέγμα συμπτωμάτων που ενισχύονται συχνά από το στρες. Η χρόνια φύση του πόνου μπορεί να φθείρει την ψυχολογική αντοχή, να γεννά ανησυχία και να δίνει την αίσθηση ότι το σώμα σάς κρατάει σε συνεχή επιφυλακή.
Στη δική σας περίπτωση, οι ιατρικές εξετάσεις που έχουν γίνει και δεν δείχνουν κάτι ανησυχητικό, επιτρέπο...υν να στραφούμε με περισσότερη εμπιστοσύνη στη διαχείριση και στην κατανόηση του πόνου, αντί στην ανησυχία για κάποια σοβαρή ασθένεια. Χρειάζεται μια οπτική που δεν είναι μόνο ιατρική, αλλά διεπιστημονική. Ο ρευματολόγος ή ο φυσικοθεραπευτής μπορούν να βοηθήσουν πρακτικά το σώμα σας, ο γαστρεντερολόγος να διερευνήσει τυχόν παλινδρόμηση, ενώ από την πλευρά της ψυχολογίας, η συστηματική ενασχόληση με το στρες, με τον τρόπο που διαχειρίζεστε την ένταση και με το πώς βιώνετε τον πόνο, μπορεί να κάνει τη διαφορά.
Μια στρατηγική που έχει φανεί ιδιαίτερα βοηθητική σε χρόνιο πόνο είναι η εκπαίδευση στη συνειδητή αναπνοή. Όταν ο πόνος γίνεται έντονος, το σώμα τείνει να σφίγγεται και η αναπνοή να γίνεται ρηχή, κάτι που ενισχύει τον μυϊκό τόνο και τη δυσφορία. Η άσκηση συνειδητής, αργής αναπνοής με προσοχή στην κίνηση του διαφράγματος μπορεί να μειώσει την ένταση, να ενεργοποιήσει το παρασυμπαθητικό νευρικό σύστημα και να δώσει στο σώμα το σήμα ότι δεν βρίσκεται σε «συναγερμό». Αυτό δεν εξαφανίζει τον πόνο, αλλά συχνά τον κάνει πιο διαχειρίσιμο, ενώ παράλληλα ενισχύει την αίσθηση ελέγχου και αυτορρύθμισης Read more

Ο χρόνιος πόνος συνδέεται συχνά με στρες, άγχος και/ή ψυχοσωματικές εντάσεις. Ίσως ένας ψυχολόγος που συνδυάζει την ψυχοθεραπεία με τεχνικές χαλάρωσης, όπως mindfulness και ασκήσεις αναπνοής, να σας ήταν χρήσιμος στην περίπτωσή σας