Πώς να σταματήσω το αυτομαστίγωμα λόγω επιρροής της μητέρας μου;

Καλησπέρα σας,

Από τον τρόπο που περιγράφετε την εμπειρία σας φαίνεται πόσο βαθιά έχετε δουλέψει ήδη με τον εαυτό σας και πόσο επώδυνο είναι αυτό που συνεχίζετε να βιώνετε. Το ότι αναγνωρίζετε τόσο καθαρά τα μοτίβα, τις επιρροές και τις εσωτερικές σας αντιδράσεις δεν είναι καθόλου αυτονόητο· είναι αποτέλεσμα μεγάλης εσωτερικής προσπάθειας. Παρ’ όλα αυτά, η κατανόηση από μόνη της δεν αρκεί πάντα για να σταματήσει ο πόνος, και αυτό είναι κάτι που συχνά απογοητεύει τους ανθρώπους.

Ας ξεκινήσουμε από κάτι βασικό: αυτό που σας συμβαίνει δεν είναι αδυναμία χαρακτήρα ούτε «αποτυχία» να προχωρήσετε. Όταν ένας γονέας ...υπήρξε επικριτικός, μη υποστηρικτικός ή εισβολικός συναισθηματικά, η φωνή του δεν μένει μόνο έξω μας· εσωτερικεύεται. Έτσι, ακόμη κι όταν ως ενήλικες διαφωνούμε πλήρως με όσα λέγονται, ένα μέρος μας συνεχίζει να αντιδρά σαν να βρίσκεται ξανά στη θέση του παιδιού που πρέπει να αντέξει, να συμμορφωθεί ή να «μην πληγώσει».

Το αυτομαστίγωμα που περιγράφετε δεν είναι πραγματική τιμωρία του εαυτού σας· είναι ένας παλιός, μαθημένος τρόπος να διαχειρίζεστε ένα σύμπλεγμα δύσκολων συναισθημάτων. Κυρίως ενοχή, θυμό, λύπη και ένα βαθύ αίσθημα αδικίας. Η ενοχή εμφανίζεται επειδή ένα κομμάτι σας νιώθει ότι «δεν έπρεπε» να την αφήσετε να σας επηρεάσει ή ότι «θα έπρεπε» να είστε πια άτρωτη. Ο θυμός υπάρχει τόσο προς εκείνη όσο και προς τον εαυτό σας που «υποχώρησε». Η λύπη αφορά αυτό που δεν είχατε και δεν έχετε ακόμη: μια μητέρα που εμπιστεύεται, στηρίζει και σέβεται. Και η αδικία προκύπτει από το ότι καλείστε εσείς να σηκώσετε το βάρος μιας σχέσης που δεν ήταν ποτέ ισότιμη.

Όταν αυτά τα συναισθήματα δεν βρίσκουν χώρο να αναγνωριστούν με καλοσύνη, συσσωρεύονται και μετατρέπονται σε σωματική δυσφορία και εσωτερική επίθεση. Το «κουβάρι» που περιγράφετε είναι ακριβώς αυτή η ταυτόχρονη παρουσία αντικρουόμενων συναισθημάτων: θέλω να απομακρυνθώ αλλά τη λυπάμαι, θυμώνω αλλά νιώθω ενοχή, ξέρω ότι δεν έχει δίκιο αλλά η φωνή της με διαπερνά.

Ένα σημαντικό βήμα για να μειωθεί το αυτομαστίγωμα είναι να μετατοπίσετε την εστίαση από το «γιατί την άφησα να με επηρεάσει» στο «τι χρειάστηκε εκείνη τη στιγμή το κομμάτι μου που την άφησε». Συνήθως αυτό το κομμάτι δεν είναι αδύναμο· είναι κουρασμένο, ελπίζει ακόμη, ή προσπαθεί να αποφύγει τη σύγκρουση και τον πόνο. Όταν το τιμωρείτε, ουσιαστικά επαναλαμβάνετε την ίδια δυναμική που σας πλήγωσε: κριτική αντί για κατανόηση.

Πρακτικά, μπορεί να βοηθήσει να δουλέψετε εσωτερικά με έναν διαχωρισμό. Από τη μία, τη φωνή της μητέρας σας — που μπορείτε να την αναγνωρίζετε ως εξωτερική, παλιά, μη ρεαλιστική για τη σημερινή σας ζωή. Από την άλλη, τη δική σας ενήλικη φωνή, που δεν χρειάζεται να την αντικρούσει με θυμό, αλλά με σταθερότητα. Όχι «έχεις άδικο», αλλά «αυτό δεν με αφορά πια». Όσο περισσότερο προσπαθείτε να τη σβήσετε, τόσο δυναμώνει. Όσο περισσότερο την αναγνωρίζετε ως κάτι που υπάρχει αλλά δεν σας ορίζει, τόσο εξασθενεί.

Επίσης, είναι σημαντικό να είστε πιο επιεικής με τα «πισωγυρίσματα». Το ότι κάποιες φορές βάζετε όρια και άλλες όχι δεν ακυρώνει την πρόοδό σας. Η σχέση αυτή ακουμπά πολύ βαθιά στρώματα του ψυχισμού και δεν αλλάζει γραμμικά. Το κρίσιμο δεν είναι να μην επηρεάζεστε ποτέ, αλλά να μειώνεται ο χρόνος που μένετε εγκλωβισμένη μετά.

Αν νιώθετε ότι δυσκολεύεστε να «αγγίξετε» το κουβάρι, αυτό συχνά σημαίνει ότι χρειάζεται να δουλευτεί σε έναν ασφαλή χώρο, με ρυθμό και χωρίς πίεση. Ίσως μια επιστροφή στην ψυχοθεραπεία, με εστίαση πλέον όχι τόσο στην κατανόηση της μητέρας σας, αλλά στη φροντίδα και την αποκατάσταση της σχέσης με τον εαυτό σας, να ήταν υποστηρικτική.

Δεν χρειάζεται να αντέχετε άλλο να ταλαιπωρείτε τον εαυτό σας. Δεν σας βοηθά και δεν σας εξελίσσει πια. Αυτό που χρειάζεστε δεν είναι περισσότερη αυστηρότητα, αλλά περισσότερη συμπόνια προς το μέρος σας που ακόμη πονά. Και αυτό, όσο δύσκολο κι αν ακούγεται, είναι δεξιότητα που καλλιεργείται σταδιακά — δεν είναι κάτι που είτε το έχετε είτε όχι.

Σας αξίζει να ζείτε με λιγότερο εσωτερικό πόλεμο. Και το γεγονός ότι ζητάτε βοήθεια γι’ αυτό δείχνει ήδη προς ποια κατεύθυνση θέλετε να κινηθείτε. Read more

Καλησπέρα σας μια ενέργεια που μπορεί να σας βοηθήσει είναι η έναρξη ψυχοθεραπειας

Αυτό που βιώνετε είναι σύγκρουση εσωτερικευμένης γονεϊκής φωνής με τον ενήλικο εαυτό σας. Η δυσφορία κρύβει θυμό, λύπη, ντροπή και ανάγκη για αποδοχή. Δεν χρειάζεται τιμωρία αλλά όρια και αυτοσυμπόνια. Μικρά, σταθερά «όχι», αποφόρτιση μετά την επαφή και επιστροφή σε θεραπευτική στήριξη όταν μπορείτε.

Καλησπέρα σας.
Αυτό που περιγράφετε είναι βαθιά κουραστικό και επώδυνο, και φαίνεται πόσο πολύ έχετε ήδη δουλέψει με τον εαυτό σας. Το γεγονός ότι αναγνωρίζετε την επίδραση της μητέρας σας, αλλά παρ’ όλα αυτά συνεχίζετε να πληγώνεστε, **δεν σημαίνει αδυναμία**· σημαίνει ότι αγγίζετε ένα πολύ παλιό και ευαίσθητο κομμάτι.

Αυτό το «αυτομαστίγωμα» που περιγράφετε συνήθως δεν είναι θυμός προς τον εαυτό, αλλά ένας συνδυασμός **ενοχής, λύπης, θυμού που δεν εκφράστηκε και μιας παλιάς ανάγκης για αποδοχή**. Η φωνή που ακούτε στο κεφάλι σας δεν είναι η δική σας – είναι μια εσωτερικευμένη φωνή που έχει μάθει να ενεργοποιείται..., ακόμη κι όταν λογικά διαφωνείτε μαζί της. Γι’ αυτό και το σώμα αντιδρά.

Δεν χρειάζεται να το «νικήσετε» μόνοι σας ούτε να πιέζεστε να τα καταφέρνετε πάντα. Αυτό που χρειάζεται είναι να το δουλέψουμε με ασφάλεια, να δούμε τι ακριβώς ενεργοποιείται κάθε φορά και πώς μπορείτε να προστατεύετε τον εαυτό σας χωρίς να τον τιμωρείτε.

Αν το θελήσετε, μπορούμε να το δουλέψουμε μαζί στο γραφείο, με σεβασμό στον ρυθμό σας και χωρίς να σας ξαναβάζουμε στη θέση του παιδιού που πρέπει να αντέχει. Δεν είστε μόνοι σε αυτό και υπάρχει τρόπος να μειωθεί αυτό το βάρος. Read more

Καλησπέρα σας και σας ευχαριστώ πραγματικά για το πόσο ανοιχτά και με επίγνωση περιγράφετε αυτό που βιώνετε. Αυτό από μόνο του δείχνει πόση δουλειά έχετε ήδη κάνει με τον εαυτό σας.

Από όσα γράφετε, φαίνεται ότι έχετε καταφέρει να δείτε καθαρά τόσο την ανεπάρκεια της μητέρας σας όσο και το πώς εκείνη συνεχίζει να επηρεάζει το εσωτερικό σας βίωμα στο παρόν. Το δύσκολο σημείο εδώ δεν είναι ότι «την αφήνετε» κάποιες φορές να σας επηρεάζει, αλλά ότι μέσα σας ενεργοποιείται μια παλιά, βαθιά εγγεγραμμένη φωνή, μια εσωτερικευμένη κριτική που κάποτε ήταν απαραίτητη για να επιβιώσετε συναισθηματικά.

Το αυτομαστίγωμα που περ...ιγράφετε συχνά δεν είναι τιμωρία, αλλά μια προσπάθεια ελέγχου του πόνου: ένα μέρος σας θυμώνει που εκτίθεται ξανά και ένα άλλο μέρος σας προσπαθεί να «διορθώσει» αυτόν τον πόνο στρεφόμενο εναντίον σας. Αυτό εξηγεί και τη σωματοποίηση και το αίσθημα του «κουβαριού» που περιγράφετε.

Ίσως ένα πρώτο βήμα δεν είναι να προσπαθήσετε να σταματήσετε τη φωνή, αλλά να αρχίσετε να τη διαχωρίζετε από τη δική σας. Να αναγνωρίζετε: «Αυτή δεν είναι η δική μου κρίση για μένα, είναι κάτι που κουβαλάω από παλιά». Αυτός ο διαχωρισμός συχνά μειώνει σταδιακά την ένταση.

Σε ό,τι αφορά τα συναισθήματα, από την περιγραφή σας φαίνεται να συνυπάρχουν θυμός, λύπη, ματαίωση, ενοχή και ίσως μια βαθιά ανάγκη για αποδοχή που δεν καλύφθηκε τότε και εξακολουθεί να ενεργοποιείται τώρα. Όταν όλα αυτά εμφανίζονται μαζί, είναι απολύτως λογικό να νιώθετε μπλοκάρισμα.

Το ότι δυσκολεύεστε να «αγγίξετε» αυτό το κουβάρι δείχνει πόσο φορτισμένο είναι — όχι αδυναμία. Σε τέτοιες περιπτώσεις, η συνέχιση ή η επαναπροσέγγιση της θεραπείας, με εστίαση στη σχέση με την εσωτερικευμένη μητρική φωνή και στα όρια, μπορεί να προσφέρει ουσιαστική ανακούφιση.

Δεν κάνετε κάτι λάθος. Μαθαίνετε, με κόπο, να μην στρέφετε πια τον πόνο εναντίον σας. Και αυτό είναι μια διαδικασία που χρειάζεται χρόνο, ασφάλεια και πολλή καλοσύνη προς τον εαυτό σας. Read more