Πώς να βοηθήσω 15χρονο με εναντιωματική διαταραχή και σχολική άρνηση;

Η Εναντιωματική Προκλητική Διαταραχή (ODD) συνήθως δεν εμφανίζεται μεμονωμένα. Συχνά συνοδεύεται από συναισθηματική δυσφορία, χαμηλή αυτοεκτίμηση, ή δυσκολία στη ρύθμιση συμπεριφοράς. Επομένως, το γεγονός ότι δεν θέλει βοήθεια, ότι απομονώνεται, ή ότι "δοκιμάζει" τα όρια μέσω παραβατικών δηλώσεων, δεν είναι απόρριψη προς εσάς — αλλά έκφραση εσωτερικής σύγκρουσης.Αναζητήστε εσείς υποστήριξη από ψυχολόγο ή σύμβουλο οικογένειας
Η δική σας σταθερότητα και καθοδήγηση είναι το πρώτο βήμα για να μπορέσει να αλλάξει η δυναμική. Δεν μπορούμε να "αναγκάσουμε" ένα παιδί να ζητήσει βοήθεια, αλλά μπορούμε να αλλάξουμε το περιβάλλον... που λειτουργεί γύρω του.
Εάν η κατάσταση επιδεινώνεται, υπάρχει η δυνατότητα παρέμβασης μέσα από και μέσα από δομές Read more

Καλησπέρα σας. Η κατάσταση που περιγράφετε είναι πράγματι σύνθετη και ψυχικά απαιτητική για όλη την οικογένεια. Ένας έφηβος που έχει διαγνωστεί με εναντιωματική και προκλητική διαταραχή δεν συμπεριφέρεται έτσι επειδή είναι «κακός» ή γιατί θέλει να προκαλέσει εσκεμμένα αναστάτωση, αλλά επειδή δυσκολεύεται βαθιά στο να διαχειριστεί τον εσωτερικό του κόσμο, να εμπιστευτεί σχέσεις και να νιώσει ότι ανήκει σε ένα περιβάλλον που τον κατανοεί και τον στηρίζει χωρίς να τον πιέζει ή να τον εγκαταλείπει. Η εναντιωματικότητα συχνά κρύβει συναισθήματα απογοήτευσης, ματαίωσης, χαμηλής αυτοεκτίμησης ή και βαθιάς ανασφάλειας. Πολλές φορές ο έφηβος... δοκιμάζει συνεχώς το περιβάλλον του: «Θα με ανεχτούν; Θα με διώξουν; Πόσο αξίζω, τελικά;».

Η αποχή από το σχολείο, η πλήρης κοινωνική απόσυρση, η συνεχής εμπλοκή με το κινητό και η έλξη προς το «παράνομο» αποτελούν δείκτες που δεν πρέπει να αγνοηθούν. Δεν είναι απλώς σημάδια κακής συμπεριφοράς, αλλά φωνές που ζητούν βοήθεια, συχνά με τρόπο σιωπηλό, επιθετικό ή αποδιοργανωμένο. Το γεγονός ότι δεν επιθυμεί καμία βοήθεια είναι αναμενόμενο· δεν είναι έτοιμος να δεχτεί ότι κάτι δεν πηγαίνει καλά, γιατί αυτό θα σήμαινε ότι είναι «ευάλωτος» και αυτό συχνά του είναι αβάσταχτο. Ωστόσο, το ότι δεν αναγνωρίζει την ανάγκη για βοήθεια δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει ανάγκη ούτε ότι δεν μπορείτε να παρέμβετε.

Στις περιπτώσεις αυτές, η παρέμβαση ξεκινά από τους γονείς και την οικογένεια. Χρειάζεται να υπάρξει σταθερή και εξωτερική υποστήριξη προς εσάς, όχι μόνο για να αντέξετε την πίεση, αλλά για να αναπτύξετε πιο αποτελεσματικούς και προστατευτικούς τρόπους αντιμετώπισης της καθημερινότητας. Ένας επαγγελματίας ψυχικής υγείας με εμπειρία σε εφηβικά θέματα και οικογενειακή θεραπεία μπορεί να σας καθοδηγήσει με πολύ συγκεκριμένες τεχνικές, ώστε να δημιουργηθεί μέσα στο σπίτι ένα πιο προβλέψιμο, συνεπές και ήρεμο πλαίσιο, το οποίο δεν θα στηρίζεται ούτε σε υπερβολική ανοχή ούτε σε συγκρούσεις.

Όταν ένας έφηβος απορρίπτει κάθε επαφή με θεραπεία, υπάρχει συχνά η δυνατότητα να ξεκινήσει η διαδικασία από την οικογένεια και σταδιακά να κερδηθεί η εμπιστοσύνη και του ίδιου. Μπορεί επίσης να χρειαστεί η υποστήριξη από μια διεπιστημονική ομάδα, ψυχολόγο, παιδοψυχίατρο, κοινωνικό λειτουργό, ιδίως αν υπάρχει πιθανότητα να εκτεθεί σε επικίνδυνες συμπεριφορές, είτε απέναντι στον εαυτό του είτε προς άλλους.

Αυτό που ζείτε δεν είναι αποτέλεσμα προσωπικής αποτυχίας. Πρόκειται για μια βαθιά και χρόνια ψυχική δυσκολία, που χρειάζεται υπομονή, ειδική προσέγγιση και στήριξη. Είναι σημαντικό να μη φθείρεστε εσείς, να μη ζείτε συνεχώς σε άμυνα ή φόβο και να μην περιμένετε από εκείνον να αλλάξει μόνος του. Η αλλαγή ξεκινά από το περιβάλλον του, από τη δική σας στάση, από τη δική σας ενδυνάμωση.

Δεν υπάρχει μαγική λύση ούτε άμεση ανατροπή. Υπάρχει, όμως, δρόμος προς μια πιο λειτουργική καθημερινότητα, και κυρίως υπάρχει ελπίδα όταν η οικογένεια δεν παραιτείται, αλλά αντίθετα ζητά υποστήριξη με σταθερότητα και φροντίδα. Αν θελήσετε, μπορούμε να δούμε μαζί ποια βήματα είναι διαθέσιμα, τι επιλογές έχετε και με ποιον τρόπο μπορείτε να προσεγγίσετε έναν επαγγελματία που θα σταθεί δίπλα σας με κατανόηση αλλά και σαφή καθοδήγηση. Read more

Η εναντιωματική διαταραχή χρειάζεται σταθερότητα, όρια, αλλά και επαγγελματική υποστήριξη. Ακόμα κι αν εκείνος αρνείται, μπορείτε εσείς (γονείς) να ξεκινήσετε συνεδρίες με ψυχολόγο για καθοδήγηση στο πώς να χειρίζεστε τις αντιδράσεις του. Επίσης, εμπλοκή ειδικού εφήβων, ψυχιάτρου ή κοινωνικού λειτουργού μπορεί να βοηθήσει. Είναι σημαντικό να παραμείνετε ενωμένοι ως οικογένεια και να φροντίζετε και τη δική σας ψυχική αντοχή.