Πώς να αντιμετωπίσω ανεξήγητους φόβους και πόνους σε παιδί 6 ετών;

Καλησπέρα σας. Στα παιδιά, είναι ευκολότερο να σωματικοποιηθούν τα νοητικά μηνύματα καθώς οι αμυντικές διαδικασίες είναι εν μέρει πεσμένες. Υπάρχουν όλες οι πιθανότητες ανοιχτές, το παιδί να λέει ψέματα πάντως δεν συγκεντρώνει πολλές πιθανότητες. Κάτι την αγχώνει/ φοβίζει/ οτιδήποτε άλλο, απλώς δεν μπορεί, που είναι πολύ λογικό, να αποκωδικοποιήσει τα μηνύματα. Μια επίσκεψη σε ψυχολόγο που ασχολείται επαγγελματικά με παιδιά θα είναι πολύ βοηθητική. Εύχομαι την καλύτερη δυνατή συνέχεια!

Θα χρειαστεί να απευθυνθείτε σε παιδοψυχίατρο να εξετάσει την κόρη σας καθώς η αιτία της καταστάσεως μπορεί να είναι από τη ψυχική σφαίρα, εφόσον ο παιδίατρος σας είπε ότι δεν έχει κάτι οργανικό. Το σίγουρο όμως είναι ότι οι αντιδράσεις σας πρέπει να είναι μετριασμένες απέναντι στο παιδί. Δεν πρέπει να δείχνετε αγχωμένη ή απελπισμένη. Δείχνετε ενδιαφέρον να την ακούτε, έρχεστε στο ύψος της, αναγνωρίζετε τα συναισθημάτα της και λαμβάνετε αυτά που σας λέει ως αλήθεια. Το παιδί μπορεί όντως να νιώθει πόνο χωρίς να υπάρχει οργανικό εύρημα.

Καλησπέρα,
Η ξαφνική εμφάνιση φόβων και σωματικών παραπόνων, χωρίς οργανική αιτία, μπορεί να είναι έκφραση άγχους ή συναισθηματικής δυσφορίας που το παιδί δεν μπορεί ακόμα να εκφράσει με λόγια.
Σε αυτή την ηλικία, τα παιδιά συχνά «μεταφράζουν» το άγχος σε σωματικά συμπτώματα (π.χ. πόνους, φόβους για την υγεία τους). Δεν σημαίνει απαραίτητα ότι λέει ψέματα – απλώς βιώνει τα συναισθήματά της μέσα από το σώμα της.
Καλό θα ήταν να απευθυνθείτε προληπτικά σε έναν παιδοψυχολόγο για αξιολόγηση. Όχι γιατί κάτι «πάει στραβά», αλλά για να βοηθήσει να κατανοήσετε τι μπορεί να βιώνει το παιδί και να σας καθοδηγήσει στο πώς... να το στηρίξετε.
Στο μεταξύ, δείξτε κατανόηση, ηρεμία και σταθερότητα. Αποφύγετε να ενισχύετε τους φόβους της με υπερβολική ανησυχία, αλλά μείνετε δίπλα της με τρυφερότητα και ασφάλεια. Read more

Καλησπέρα σας, οι αλλαγές που περιγράφετε στη συμπεριφορά της κόρης σας πράγματι φαίνονται έντονες και σας προβληματίζουν εύλογα. Είναι σημαντικό που έχετε ήδη ελέγξει τα ιατρικά ενδεχόμενα και έχετε μιλήσει με παιδίατρο και εκπαιδευτικούς. Το ότι όλα φαίνονται καλά στον οργανισμό και στο περιβάλλον της αποκλείει αρκετές πιθανές αιτίες και μας βοηθά να προσανατολιστούμε προς την ψυχολογική διάσταση.

Οι περιγραφές σας παραπέμπουν σε αυτό που συχνά ονομάζουμε «σωματοποιημένο άγχος» στα παιδιά. Σε αυτή την ηλικία, ένα παιδί μπορεί να εκφράσει την ανησυχία, τη σύγχυση ή ακόμα και την εσωτερική ένταση μέσα από σωματικά συμπτώματ...α, όπως πόνο, φόβο, ή εναλλαγές διάθεσης, χωρίς πάντα να έχει επίγνωση του τι το προκαλεί. Οι φόβοι μπορεί να φαίνονται παράλογοι στους ενήλικες, αλλά για το παιδί είναι πραγματικοί και συναισθηματικά φορτισμένοι.

Σε τέτοιες περιπτώσεις είναι πολύ βοηθητικό να δείξετε κατανόηση και ηρεμία όταν μιλάει για τους φόβους της. Δεν χρειάζεται να την καθησυχάζετε υπερβολικά ή να της πείτε ότι δεν ισχύουν αυτά που νιώθει. Μπορείτε να πείτε κάτι όπως: «Καταλαβαίνω ότι τώρα νιώθεις φόβο ή πόνο. Είμαι εδώ και μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε μαζί.» Η υπερβολική προσοχή στους πόνους μπορεί, χωρίς να το θέλετε, να ενισχύσει την αίσθηση ότι κάτι σοβαρό συμβαίνει, ενώ η απόρριψη των φόβων της μπορεί να την κάνει να νιώσει αβοήθητη ή παρεξηγημένη.

Δεδομένης της διάρκειας και της έντασης των συμπτωμάτων, θα σας πρότεινα να απευθυνθείτε σε έναν παιδοψυχολόγο, ώστε να γίνει μια αξιολόγηση του άγχους και του τρόπου που η μικρή το εκφράζει. Η παρέμβαση σε αυτό το στάδιο μπορεί να την βοηθήσει πολύ αποτελεσματικά να κατανοήσει και να διαχειριστεί τα συναισθήματά της, με τρόπους πιο λειτουργικούς και λιγότερο αγχωτικούς για την ίδια.

Το γεγονός ότι μέχρι τώρα ήταν ένα ήρεμο και κοινωνικό παιδί δείχνει ότι υπάρχουν ήδη εσωτερικά αποθέματα προσαρμοστικότητας. Με τη σωστή στήριξη, μπορεί να ξεπεράσει αυτή τη φάση και να ανακτήσει τη συναισθηματική της ισορροπία. Δεν είστε μόνη σε αυτό, η ευαισθησία και η παρατηρητικότητά σας είναι ήδη πολύτιμα εφόδια για τη φροντίδα της. Read more

Δεν είναι ζήτημα παιδιατρικό. Φαίνεται να είναι ψυχολογικό. Να ασχοληθεί λιγάκι ο πατέρας της μαζί της. Αν τυχόν κοιμάται μαζί με τους γονείς της υπάρχει θέμα. Κατά τα άλλα να απευθυνθείτε σε κάποιον ψυχολόγο/ψυχαναλυτή για αρχή οι γονείς και αν και το παιδί θέλει μετά να το πάτε και αυτό.