Είναι συνηθισμένο να μην ανταποκρίνομαι σε θεραπείες κατάθλιψης;

Καλησπέρα! Είμαι 23 ετών και ζω χρόνια με κατάθλιψη και άγχος. Συγκεκριμένα η διάγνωση μου είναι μικτή αγχώδης καταθλιπτική με μεταιχμιακή προσωπικότητα και επεισόδια εποχιακής κατάθλιψης (συγκεκριμένα την άνοιξη). Ευτυχώς, ενώ έκανα ψυχοθεραπεία από την τρίτη γυμνασίου, ξεκίνησα στα 20 μου αγωγή, πήρα εσιταλοπράμη 20mg και γρήγορα προσθέσαμε έως 5 mg αριπιπραζόλη (στα 10 έκανα ακαθισία). Πριν κλείσω 1 χρόνο αγωγής έπεσα σε ένα μείζον επεισόδιο και επιλέξαμε να πάμε σε 225mg Βενλαφαξίνης κρατώντας την αριπιπραζόλη. Πάνω στους 11 μήνες παθαίνω πάλι μείζον επεισόδιο και βγάζουμε την αριπιπραζόλη και βάζουμε 150mg Wellbutrin το οποίο με βοήθησε έως ένα σημείο (ένα 25%) αλλά παρόλα αυτά υπάρχουν πολλές στιγμές που πιάνω τον εαυτό μου να πέφτει σε θλίψη και παλεύω με όλο μου το είναι να με επαναφέρω. Η γιατρός μου είναι σε άδεια μητρότητας και με ανέλαβε μια νέα ψυχίατρος με την οποία είχαμε ένα ραντεβού αλλά δεν ξανά πήγα. Νιώθω πως παλεύω τόσα χρόνια και συνεχώς πέφτω και ξανά πέφτω. Ευτυχώς, οι κρίσεις πανικού πλέον είναι ελάχιστες (με σταθερές όμως τις κρίσεις άγχους) όμως η θλίψη μένει σταθερή όσο και να προσπαθήσω. Όσα άτομα ξέρω με την πρώτη ή δεύτερη αγωγή έγιναν πολύ καλύτερα, εγώ ακόμα προσπαθώ και πλέον δεν αντέχω να ελπίζω και στο τέλος να ξανά πέφτω στην κατάθλιψη. Πιστεύετε πως είναι συνηθισμένο; Θα πρέπει να εξετάσω κάποια άλλη μέθοδο; Παρεμπιπτόντως η θεραπεία που έκανα ήταν Αναλυτική Συμπεριφορική! Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

• Submitted on 27/10/2025