Είναι απαραίτητο να ξεκινήσω αγχολυτικά ή να συνεχίσω ψυχοθεραπεία;

Καλησπέρα σας,
ευχαριστώ που μοιράζεστε αυτήν την εξέλιξη — και κυρίως χαίρομαι πραγματικά που διακρίνετε ήδη μέσα σας μια αλλαγή, μια μετατόπιση, έστω κι αν συνοδεύεται ακόμη από αβεβαιότητα ή δισταγμό. Το γεγονός ότι ξεκινήσατε συνεργασία με νέα ψυχολόγο και νιώσατε ότι κάτι “ξεμπλόκαρε” είναι από μόνο του ένα πολύ σημαντικό βήμα — και η πρόοδος που περιγράφετε δεν είναι μικρή: είναι ουσιαστική και δηλωτική της δύναμής σας, ακόμη και μέσα στον φόβο.

Αναφορικά με το ερώτημά σας για τη φαρμακευτική αγωγή: η απόφαση να ξεκινήσει κανείς αγχολυτικό (ή οποιαδήποτε φαρμακευτική παρέμβαση για το άγχος) δεν είναι απόλυτη — δεν υπάρχει μ...όνο «σωστό» ή «λάθος», αλλά κυρίως κατάλληλη χρονική στιγμή, πλαίσιο και αναγκαιότητα με βάση το τι βιώνετε εσείς, τη λειτουργικότητά σας και την εσωτερική σας ετοιμότητα.

Από τα όσα περιγράφετε, φαίνεται ότι βρίσκεστε ήδη σε μια ανοδική πορεία, με επαφή με τον εαυτό σας, σύνδεση με υποστηρικτικά πρόσωπα, ενεργή θεραπευτική διαδικασία, και —το κυριότερο— εσωτερικό κίνητρο για ανάκαμψη. Δεν σας παραλύει πια το άγχος όπως πριν. Το “στήριγμα” του ταξί ή ενός φίλου είναι ένας μεταβατικός μηχανισμός —και αυτός έχει αξία· δείχνει ότι ήδη “ξαναβγαίνετε στον κόσμο”.

Συνεπώς, αν αυτή η βελτίωση συνεχιστεί με σταθερό ρυθμό και εφόσον αισθάνεστε ότι αντέχετε να εργαστείτε θεραπευτικά με τον υπολειπόμενο φόβο (δηλαδή με τις αποφυγές και την ανάγκη ελέγχου), τότε ναι, είναι απόλυτα θεμιτό να συνεχίσετε μόνο με ψυχοθεραπεία προς το παρόν, χωρίς άμεση φαρμακευτική υποστήριξη.

Από την άλλη, αν διαπιστώσετε ότι παρά τις προσπάθειές σας, παραμένετε “εγκλωβισμένη” σε ορισμένα σημεία, ή ότι η σωματοποίηση (όπως η δύσπνοια ή το αίσθημα «κενού») γίνεται τόσο έντονη που δεν σας επιτρέπει να λειτουργήσετε στην καθημερινότητά σας, τότε ένα ήπιο αγχολυτικό για μικρό διάστημα μπορεί να λειτουργήσει υποστηρικτικά — όχι ως λύση, αλλά ως βοήθημα στη διαδικασία της θεραπείας.

Το θετικό εδώ είναι ότι δεν αρνείστε ούτε την ανάγκη ούτε τη βοήθεια — απλώς θέλετε, δικαίως, να εξαντλήσετε πρώτα τις δικές σας εσωτερικές δυνάμεις. Αυτό είναι ένδειξη ψυχικής ανθεκτικότητας, όχι αδυναμίας. Ο φόβος που παραμένει αφορά περισσότερο στην επανεκκίνηση της εμπιστοσύνης — στον εαυτό σας, στο σώμα σας, και στη σχέση σας με τον έξω κόσμο. Και αυτή η εμπιστοσύνη μπορεί πράγματι να ξαναχτιστεί, με τρόπο σταδιακό και βιωματικό, μέσα στη θεραπευτική διαδικασία.

Επομένως, αν νιώθετε ότι η κατάσταση είναι διαχειρίσιμη, αξίζει να συνεχίσετε χωρίς αγχολυτικό. Αν δείτε ότι η κόπωση ή ο φόβος επιμένουν σε σημείο που παρεμποδίζουν τη λειτουργικότητά σας, τότε η φαρμακευτική αγωγή μπορεί να ενταχθεί με έναν ήπιο, υποστηρικτικό ρόλο — πάντα σε συνεννόηση με τον ψυχίατρο και χωρίς να υποκαθιστά τη θεραπευτική εργασία που ήδη ξεκινήσατε με επιτυχία.

Είστε ήδη σε έναν δρόμο αλλαγής. Δώστε του λίγο ακόμη χρόνο — και εμπιστοσύνη στον ρυθμό σας. Read more