Προσωπικές εμπειρίες από καρκίνο του μαστού

Δεν ένιωθα κάτι, δεν ήξερα πώς να αισθανθώ...

Καλησπέρα! Πριν από εφτά μήνες ακριβώς έμαθα πως η μητέρα μου πάσχει από καρκίνο του μαστού. Όταν το έμαθα ένιωσα πάρα πολύ περίεργα. Απο τη μία αρχισα να σκεφτομαι ολα τα πρακτικα ζητηματα της υποθεσης και ενιωσα τοσο ασχημα γ αυτο. Δεν ηξερα πως να αντιδρασω δεν ενιωθα κατι, δεν ηξερα πως να αισθανθω. Επειτα εκλαψα λιγο και είχα χάσει τη γη κάτω από τα πόδια μου,δεν είχε περάσει καθόλου από το μυαλό μου πως η μητέρα μου μπορεί να νοσήσει από κάτι τέτοιο. Βλέπετε δεν υπήρχε ιστορικό από κάποιο πολύ κοντινό πρόσωπο και η ίδια πάντα έλεγε πως μοιάζει τόσο πολύ στη μαμά της και μεγαλώνει ακριβώς όπως εκείνη που δεν πίστευε πως ποτέ θα της συνέβαινε κάτι τέτοιο.Η ιδια φοβοταν την εξεταση και καθοταν με το ζορι η και πιο συχνα δεν πηγαινε καν να εξετασθεί. Μετα απο παρα πολλα χρονια χωρις μαστογραφιες με τη διαδικασια του αυτοελεγχου καταλαβε πως κατι δεν πηγαινε καλα. Οταν της το ανακοίνωσε η γιατρός της και της έκανε κάποιες ερωτήσεις για το ιστορικό της οικογένειας θυμήθηκε πως μία θεία του πατέρα της είχε νοσήσει. Η ίδια τα έχασε όταν άκουσε τι της συμβαίνει δεν πίστευε στα αυτιά της και μάλιστα το περιέγραψε πολύ παραστατικά λέγοντας: '' Ολα μου φαίνονταν ψεύτικα γύρω μου και δε με χωρούσε ο τόπος. Ηθελα να φύγω και να πάω κάπου μακριά. " Στο όλο σοκ της κατάστασης εμείς παραμείναμε ψύχραιμοι έχοντας αντιμετωπίσει δυστυχώς κι άλλες σοβαρές δυσκολίες σε θέματα υγείας. Η κατάσταση της ευτυχώς ήταν αντιμετωπίσιμη, όμως οριακά αφου ο καρκίνος είχε αρχίσει να κάνει διήθηση σε κάποιους λεμφαδένες κι αυτός ήταν και ο κύριος λόγος της ψυχραιμίας μας απέναντι στο πρόβλημα. Εκείνη αρχικά, δεν ήθελε να χειρουργηθεί δεν ήθελε να κάνει τίποτα λεγοντας είμαι μεγάλη και έχω μεγαλώσει τα παιδιά μου (όντας μονο 60 ετών και κάτι) ήρθε αυτό στη ζωή μου και έτσι θα φύγω. Αυτό με λυπεί βαθύτατα όπως με στεναχώρησε και τότε διότι είμαι κάθετα αντίθετη στο σκεπτικό της γενιάς αυτής και προσπαθώ όπως μπορώ να το αλλάξω διότι η ζωή ειναι πολύτιμη σε όποια ηλικία κι αν είσαι και δεν μπορουμε να αφηνουμε κατι να μας νικήσει έτσι. Ευτυχώς είχε εξαιρετικούς γιατρούς που της μιλησαν και είναι μεγάλη αγωνίστρια στη ζωή της και έτσι άλλαξε γνώμη και αποφάσισε να το παλέψει. Η θεραπεία της είχε ομως πολλες δυσκολίες παρα το γεγονός οτι το χειρουργείο της φάνηκε πανεύκολο. Για μερικές μέρες μετά απο κάθε χημειοθεραπεία καθόταν σε μια καρέκλα και κοιμόταν,με το ζόρι μιλουσε η κινουνταν και συνήθως κοιμόταν. Δεν είχε ενέργεια αλλά δεν ήθελε να ειναι ξαπλωμένη την επηρέαζε αρνητικά στη ψυχολογία της. Ξάπλωνε μόνο όταν ζοριζόταν πάρα πολυ. Στεναχωριόμασταν να τη βλέπουμε έτσι όμως ξέραμε πως ήταν για το καλό της και σεβόμασταν το οτι ήθελε την ησυχία της. Ηθελε να ξεκουραζεται, δεν ηθελε πολλες ομιλιες και δεν της αρεσε να το συζητά με γνωστούς και φίλους. Δεν της αρεσε να ακουει εμπειριες αυτο την αγχωνε. Ηθελε να το ζησει μονη της και το περασει με το δικό της τροπο. Ο καθένας το αντιμετωπίζει αλλιως και το περιβαλλον πρεπει να δειξει υπομονη και κατανοηση στον ασθενη. Δυστυχως το ανοσοποιητικο της ζορίστηκε πολυ με ολα αυτα και αρπαξε ενα πολυ σοβαρο μικροβιο μεσα στο σπιτι που την οδηγησε στο νοσοκομειο. Πολυ ασχημη εμπειρια με πολυ αγχος και φοβιες μηπως δεν τα καταφερει και φυγει απο καποιο μικροβιο.Οι μερες εκεινες σκετη τρελα. Κλαιγαμε καποιες φορες ομως μπροστα της, ψυχραιμοι. Το ειχε πολυ αναγκη διοτι είχε φοβηθει τοσο πολυ. Ταλαιπωρηθηκε παρα πολυ. Για ενα διαστημα δεν ηθελε να φαει δεν ειχε το κουραγιο να σηκωθει να κανει λιγα βηματα. Ειχε για πολυ καιρο διαρροιες και πυρετο και αυτο ηταν το τελειωτικο χτυπημα. Μετα που της δοκιμασαν δεκαδες φαρμακα βρηκαν επιτελους αυτο που δουλεψε και εκεινη με πολυ κοπο αρχισε να ανακαμπτει. Τελειωσε τις χημειοθεραπειες της λιγο καιρο μετα αποδεικνυοντας μας το ποσο πολλα μπορει να αντεξει ενας ανθρωπος οταν παλευει με ολες του τις δυναμεις. Τώρα ακόμα ζορίζεται αλλά πάει πολυ καλύτερα. Βγαίνει, ενω δεν ηθελε ουτε ενιωθε καλα για να βγαινει εξω για πολλους μηνες, η διαθεση της αλλαξε εντελως, το αγχος της μειωθηκε. Η αλήθεια είναι πως αν η μητέρα δεν είναι καλά σε ένα σπίτι, ακομα κ αν λειπουν τα παιδια, όλο το σπίτι δεν ειναι καλά. Για αυτον ακριβως τον λογο και για τοσους αλλους ειναι που την αγαπαμε και τη χρειαζομαστε τοσο πολυ και για αυτο αξιζει οσο τιποτα να ειναι καλα.Η διαδρομη ειναι δυσκολη σιγουρα: Η αγωνια ειναι μεγαλη σε καθετι: Θα μπορεσει να κανει ολες τις χημειοθεραπειες? Τωρα που εμφανισε αλλεργια και δε θα τις κανει ολες θα καλυφθει? Λες να εμφανισει καρκινο παλι, να μην ειναι αρκετο? Θα καταφερει να βγει ζωντανη απο αυτο? Τι θα κανω χωρις αυτη? Ειναι πολυτιμη ως μητερα και ως τοσα αλλα πραγματα δεν μπορω να διανοηθω το μελλον χωρις αυτη. Πως θα ειναι η ζωη μετα απο αυτο? Ομως αξιζει να περάσεις το καθετι που έχει τοσα να σε μαθει και το κυριοτερο απο ολα να προσεχεις τον εαυτο σου. Να χρησιμοποιεις καθε μεσο για να το επιτυχεις και τι καλυτερο απο την εξεταση που μπορει να σε κανει να νιωσεις σιγουρια και χαρα για την υγεια σου η στη χειροτερη περιπτωση να σε γλιτωσει απο το θανατο με τη μικροτερη δυνατη ταλαιπωρια αφου ο καρκινος στα πρωτα του σταδια δεν χρειαζεται καν ολοκληρη την προαναφερθεισα διαδικασια μονο μερη της.